Ontruiming

Toen ik hier nog niet zo lang woonde, had ik vrij veel overlast van mijn bovenburen. In de nacht veel lawaai, ruzies, mensen aan de deur, dat werk. Ik ben niet zo'n klager, en toen de man eens bij mij aanbelde met de mededeling dat er, zoals hij zei, 'een plantje' van zijn lanai op de mijne was gevallen, stond voor me een man van twee meter met een enigszins verwilderde blik in camingsmoking gehuld op plastic badslippers mét sportsokken. Niet het type met wie je eens een gesprek aangaat over overlast. Het plantje bleek overigens een meter hoge wietplant te zijn.

Op een gegeven moment viel het me op dat het erg rustig was boven, misschien waren ze op vakantie, maar een buurvrouw wist me te vertellen dat ze met huurschuld waren uitgezet. Voor mij in dit geval een zegen, en van de buren die erna zijn komen wonen hoor ik niet meer dan de gebruikelijke woongeluiden.

Omdat het in de straat momenteel een komen een gaan is van werktuigen, werkmannen en containers voor de nutsbedrijven en het opnieuw bestraten vond ik het niet zo raar dat er zo'n man of tien bij elkaar stonden te wachten op iets of iemand, echter bleek het een ontruiming in voorbereiding te zijn. Ze waren in afwachting van de politie. Bij terugkomst van het boodschappen doen werd het me pijnlijk duidelijk: het huis van mijn buurman (blog van 12 juli) werd ontruimd. Ik manoeuvreerde me met boodschappentrolley (als beginnend bejaarde met rugklachten mag dat) door de naar mij toe vriendelijke mannen en onze bewonersconsulent, die de meter aan het opnemen was, heen om bij mijn woning te komen.

Heel veel werk zullen ze er niet aan gehad hebben, want er stond niet zo veel (meer) in volgens mij, maar toch vind ik het altijd een triest iets zo'n ontruiming. Ook de eerste keer met die lastige buren. Je weet nooit wat er aan ten grondslag ligt hoe het zover is gekomen dat er geen huur meer betaald kan worden. Zoals eerder gezegd heb ik altijd fijn naast de buurman gewoond en heeft hij me wel eens geholpen met gaatjes boren in de betonnen muren. Ik hoop dat wat er momenteel niet goed gaat in zijn leven snel weer op de rit gezet kan worden.

Voor mij is het nu spannend wie er naast me komt wonen. Ik hoop een rustige alleenstaande of een paar zonder kinderwens, maar het zou evengoed een gezin kunnen zijn met kwetterende stemmetjes en het getrappel van kleine voetjes. We gaan het meemaken.