December jongens

Je hebt mensen die films al hebben gezien voor ze in de bioscoop zijn. Vreemd genoeg zijn ze daar, om voor mij onduidelijke redenen, trots op. Dat maak ik op uit de manier waarop ze dat met veel bravoure meedelen. Mijn reactie dat zij zelf toch ook niet voor niets werken, en dat mensen in de filmindustrie dat dus ook niet doen wordt vaak met een blik vol onbegrip als sprak ik zojuist Chinees ontvangen. Het zijn vaak dezelfde mensen die in niet de netste termen op sociale media reageren als er is meegedeeld dat er ergens 'weer een flitser' is geplaatst. Terwijl als je je gewoon aan de afgesproken snelheid houdt er toch niets aan de hand is, denk ik zo. Dan heb je mensen die gaan naar, zitten in of komen net uit de bioscoop omdat ze ervan houden om de nieuwste films op het grote doek te zien. En je hebt mij, ik ben een heel slordige filmkijker. Ik heb al eens verteld dat het regelmatig voorkomt dat ik over een film lees of een preview zie en denk; die wil ik zien, maar dat het er niet van komt, en dat ik 'm uiteindelijk later, soms jaren, op dvd zie of als de film wordt uitgezonden op tv.

Het is voor mij niet echt een hot item, de nieuwste films zien, terwijl ik me graag laat meevoeren met een leuke of goede film, daar niet van. Zo kan het voorkomen dat ik in de tv gids een film zie aangekondigd waarvan ik denk; die moet ik opnemen. Vaak vergeet ik het dan nog, en als ik er wel aan denk kan het soms nog maanden duren eer ik 'm daadwerkelijk ga bekijken. Dat laatste is gebeurd met de film 'December Boys', die is enige tijd geleden uitgezonden en pas gisteren heb ik 'm bekeken. Het is een Australische coming of age film uit 2007 (!). Coming of age-films zijn één van mijn favoriete genres omdat het handelt om mijns inziens de belangrijkste periode in een mensenleven, het afscheid nemen van je kindertijd en de eerste voorzichtige stappen die worden gezet in het leven van volwassene. Een korte periode ben je het beide, kind en volwassene wat ook de constante verwarring geeft, om vervolgens je vleugels uit te slaan naar een hopelijk mooie toekomst. Coming of age-films vanuit mannelijk perspectief vind ik vaak leuker, maar dat komt omdat ik zelf ook een jongetje ben, nou ja was, zodat ik me er meer in kan verplaatsen qua gevoel en emotie.

In 'December Boys' gaat het om vier jongens, Misty, Maps, Sparks en Spit, gespeeld door Lee Cormie, Daniel Radcliffe, Christian Byers en James Fraser, die in een weeshuis wonen en heel goede vrienden zijn. Ze worden de 'December boys' genoemd omdat ze alle vier in december jarig zijn. Vanwege dat feit mogen ze in die zomermaand (in Australië is het dan zomer) met elkaar op vakantie naar Lady Star Cove aan de Australische kust. Het wordt een ervaring voor het leven voor de jongens. Het verhaal speelt zich af ergens in de jaren 50 of 60 en wordt als voice over verteld door de nu bejaarde Misty. De vriendschap van de jongens wordt op de proef gesteld als naar voren komt dat een jong kinderloos echtpaar één van hen zou willen adopteren. Het is een prachtige film met wonderschone beelden van de Australische kust en herkenbare zaken die men op de rand van het volwassen worden het hoofd moet bieden, zoals verliefdheid, dood, teleurstelling en vertrouwen. Een intensieve periode voor iedereen, maar juist voor weesjongens die op elkaar zijn aangewezen net een tikje zwaarder. Het onverwachte maar mooie einde van de film heeft me weer eens als een klein kind doen snikken. Een aanrader deze film, ook 12 jaar na dato.

Première van de film in Melbourne op 9 september 2007.