Laten we eerlijk zijn

'Laten we eerlijk zijn', deze vier woorden uitgesproken geven mij acuut rode uitslag op de warme delen van het lichaam, want gewoonlijk komt de spreker dan met wat zijn eigen interpretatie of kijk op iets is. Eerlijk zijn zit namelijk niet in ons DNA. Heel ons democratisch bestel en voor wat het waard is ook alle totalitaire regimes zijn gebaseerd op leugens, draaierij, verbuigingen van de waarheid, eigen gewin, e.d., zodat het diep in de maatschappij zit geworteld en niemand echt eerlijk is, maar sociaal gewenst gedrag vertoont. Als je dat eenmaal doorhebt maakt het je leven heel wat makkelijker en zie je de ironie van veel zaken in.

Ook in het theaterstuk 'Laten We Eerlijk Zijn' worden deze woorden uitgerekend uitgesproken door het personage die er een dubbele agenda op nahoudt. Het stuk speelt zich af in een huis waar een aantal personen tot elkaar veroordeeld zijn. Hanneke Drenth, Beau Schneider en Owen Schumacher spelen de rollen van An, Pitt en Otto. Otto en An zijn eigenaar van een prachtige woning, maar liggen in scheiding omdat Otto is vreemdgegaan met de Oekraïense Marsha. An krijgt een relatie met de jongere Koen, en Pitt, die samen met An oefent voor de lokale opvoering van 'The Passion', waarin hij Jezus en An Maria speelt, gaat de zolder huren. Dit alles met drie acteurs, daarvoor moet het stuk heel ingenieus in elkaar zitten en dienen de acteurs wel iets in hun mars te hebben. En dat hebben ze.

Hilarisch is het als An en Marsha een ruzieachtig gesprek krijgen, beide dus gespeeld door Hanneke. Beau speelt de rollen van Pitt en Koen en zelfs nog een heel korte derde rol waarvoor hij, als mede Hagenaar, een vet Haags accent opzet. Omdat er voor 'The Passion' ook gezongen dient te worden horen we Hanneke en Beau ook zingen, van Hanneke wist ik wel dat ze zong, ze speelde een geweldige Jasperina de Jong, maar van Beau wist ik dat niet. Toeval wil dat ik juist afgelopen week mijn hand heb weten te leggen op liedjes gezongen door zijn vader Eric Schneider in de jaren zestig, grappig dat dit nu zo samenkomt. Heel even heb ik gedacht om ze op een cdtje te branden en aan Beau te geven, maar ik neem aan dat de familie Schneider dit wel zal hebben en ik vond het ook iets te artiestenvlooierigs.

Owen is natuurlijk bekend van de talloze typetjes bij 'Koefnoen', en hij zet nu ook weer een kleurrijk type neer met overgekamd haar, waarbij je gaandeweg de voorstelling ziet hoe lastig dat is. Een klein beetje moest ik bij Otto denken aan Jan Peter Balkenende die Owen destijds ook zo fantastisch neerzette. Het is een geweldig leuk en goed stuk met vele wendingen en briljante woordgrappen en grappige vondsten. Zeer goed gevonden en gedaan is de What's App-groep waarbij ze emoticons ook verbaal en als een soort choreografie benoemen en uitbeelden. Dat moet tijdens de repetities voor veel hilariteit hebben gezorgd.

Ook deze voorstelling is een aanrader om te gaan bekijken.