Ik had al verteld dat ik bij toeval tijdens de prachtige voorstelling voor de 75e geboortedag van Robert Long in het Luxor Theater in Rotterdam naast één van de samenstellers kwam te zitten. We raakten gezellig in gesprek en later kwamen we er achter dat we elkaar eigenlijk al kenden van wederzijdse vrienden op Facebook. Hoe klein is de wereld? Marc Didden blijkt naast mede samensteller van die voorstelling nog zoveel meer leuke en interessante dingen te doen, hij is o.a. ook de auteur van het boek '60 Jaar Ria Valk' over onze nationale vedette die al 60 jaar 'in het vak zit' zoals dat zo mooi heet. Nu wordt er gezegd dat toeval niet bestaat, ik was nog niet zo lang geleden bezig geweest me te verdiepen in het omvangrijke oeuvre van Ria, in 60 jaar kan een mens heel veel doen, en door het ter ziele gegane Fonos en Muziekbibliotheek Rotterdam heb ik nu 142 liedjes van Ria, en nee dat is (nog) niet alles. Het boek lag gisteren in de bus en door dit alles moest ik plots denken aan 28 mei 1989.
Duitse vrienden van mijn ouders, Manfred en Renate, hadden een zeilboot bij de Loosdrechtse Plassen. Mijn verloofde uit die dagen en ik werden hartelijk bij hen op de boot uitgenodigd om eens een dagje mee te komen zeilen. Bij aankomst bleken er wel heel veel boten te liggen, dus moesten we goed de aanwijzingen volgen die we van te voren hadden gekregen. Ja kinderen, dit was de tijd voor mobiele telefoons e.d.. Dus ik liep met zoekende blik wat heen en weer en zag een dame op een terras enigszins geamuseerd naar me kijken. Ik dacht: ik ken haar ergens van, maar ik ben erg slecht in mensen onthouden, toen ook al, maar ze keek terug met een 'ja wij kennen elkaar' blik. Ik was te verward bezig met zoeken en verloofde liep ook nog ergens rond om er dieper over na te kunnen denken. Uiteindelijk hadden we de boot van Manfred en Renate gevonden en klommen we aan boord voor eine Tasse Kaffee. Enige tijd later zie ik die dame van het terras op een balkon van het appartementengebouw staan met nog een jongere vrouw erbij en toen viel het kwartje (het was nog in de gulden tijd). De dame die mij geamuseerd had gadegeslagen was Ria Valk en ze stond nu samen met haar dochter Monique op dat balkon. Ik erzählte onze Duitse vrienden dat daar de Sängerin van 'Würstchen auf meinen Brüstchen' stond, wat bij hen niet een belletje deed rinkelen maar ze begrepen dat ze een bekend iemand was in Nederland. Waarbij ze verhaalden over die man met dat rode haar die ze er vaak zagen en die blijkbaar ook bekend was. Ze bedoelden André van Duin.
Het zeilen die dag, herinneringen daaraan heb ergens diep weggestopt, want ik weet enkel dat ik het nogal een gedoe vond. Ik ben al geen maritiem mens, maar ik vind dat zeilen dus helemaal niks. Om op open water te komen werd de motor aangezet, maar eenmaal op de juiste plek aangekomen ging ie uit en gingen we zeilen. Ik dacht steeds zet die motor gewoon weer aan, Kinderlein, want zeilen is hard werken met om de haverklap overstag gaan met dat ding, heet dat een giek?, waar dat zeil aan zit waar je dan voor uit moet kijken anders krijg je dat in je nek. Er was nog een Duits stel mee met zeilervaring en op een geven moment bij harde wind en veel veranderingen van richting moesten we constant bukken en verzitten en ik ken de Nederlandse termen al niet, maar het werd dus ook nog in het Duits geroepen wat door de adrenaline van de zeilers en de steeds harder wordende wind geheel organisch overging in schreeuwen. En ik kreeg daar toch een wat unheimisch Gefühl van, van geschreeuw in het Duits, ondanks dat het hele lieve mensen waren. Laten we zeggen dat ik de beslissing om eindelijk na uren het zeil te strijken en de motor weer aan te zetten himmelhoch jauchzend heb ontvangen. Ik heb nadien nooit meer gezeild of de behoefte ertoe gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten