Gisteren ging ik boodschappen doen en wandelde de lokale Lidl binnen, ik liep langs de verse broodjes afdeling, en hoorde 'tuu-tuu-tuu-', als teken dat een lading broodjes gereed was om uit de oven gehaald te worden. Echter niemand van het personeel reageerde. Ik liep met mijn lijstje langs de schappen en vulde mijn wagentje. Het geluid tuuduude gewoon door. Eenmaal achter in de winkel hoorde ik het niet meer, maar omdat ik niet heel gestructureerd te werk ga bij het inladen van de kar, moest ik weer terug naar waar ik al was geweest en de broodjes moesten het nu toch wel erg warm hebben, want het geluid ging nog steeds.
Ik ging weer verder en achter in de winkel waar je het ovenalarm niet kon horen, hoorde ik mezelf tegen een medewerker zeggen: 'Ik wil me nergens mee bemoeien, maar...' Zo'n ergerlijk begin van een zin, en zo onjuist ook, want je gaat je er wél mee bemoeien, dat impliceert het sleutelwoord 'maar' namelijk. Als je je er niet mee gaat bemoeien houd je gewoon je mond. Maar mijn aversie tegen het verspillen van eten won het van mijn doorgaans 'leven en laten leven houding'. Ik had het natuurlijk ook kunnen meedelen zonder dat jeukzinnetje ervoor, maar hoewel niet iedereen ervan overtuigd is, ben ik ook maar een mens. Na mijn 'maar' deelde ik de medewerker mee dat de oven enige tijd al aangaf klaar te zijn. Hierop reageerde hij geschrokken en met een 'o ja...' rende hij naar de oven toe. Omdat ik wéér iets was vergeten wat elders in de winkel lag, kwam ik hem onderweg tegen en vroeg hem of de lading was gered, dat was zo. 'Net op tijd' vertrouwde hij me toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten