Uiteenlopende convicties

Het was afgelopen december dat ik met verwondering luisterde naar een medebezoekster op een verjaardag wiens roots in Friesland liggen. Ze vertelde dat ze met kerst naar haar ouders ging. "O fijn een paar daagjes eruit" reageerde ik meegenietend. Eerst nu merkte ik dat ze het als een plichtmatig iets zag, want ze vertelde op een toon alsof het een martelgang betrof dat ze alleen maar op de tweede kerstdag ging. Vervolgens ging het vanuit haar ook met veel bepalingen gepaard. Ze vond zelf dat ze onmogelijk rond de koffie er kon zijn, want het was nogal een reis en vroeg op reis gaan was geen optie. Zo rond half één arriveren was vroeg genoeg en de familie diende te begrijpen dat er rond de klok van vieren al met het kerstdiner moest worden begonnen, want om uiterlijk half zeven ging ze de reis naar huis weer aanvaarden. Ze moest immers nog helemaal terug naar Rotterdam met de auto.

Ik vroeg haar waarom ze niet lekker bij haar ouders bleef slapen, dat is toch veel meer ontspannen voor iedereen. Ze reageerde als was het een oneerbaar voorstel. Dat deed ze nooit, ze ging blijkbaar liever met veel misbaar en gedoe drie keer per jaar een dagdeel naar haar ouders, met hun verjaardagen en met kerst. U zult denken dat ze een druk gezin en/of bestaan heeft, maar nee, ze woont alleen. Nu heb je alleenstaanden die zo op zichzelf gericht zijn dat ze zichzelf constant centraal stellen, terwijl ik als ba'er vind dat omdat je doorgaans je leven al kunt inrichten zoals je zelf wilt het in gezelschap dan juist prima is om gewoon op de golven mee te gaan en je aan te passen. Bovendien weet ik uit ervaring hoe fijn ouders het vinden als ze hun kinderen, vooral als ze wat verder weg wonen, te logeren krijgen.

Ik dacht toen, en onlangs weer, aan mijn ouders die in 1987 vanuit Den Haag naar Doetinchem gingen verhuizen. Ik woonde nog thuis en ze vroegen hoe ik het vond. Of ik mee wilde, en zelfs als ik het niks vond en niet op mezelf wilde zouden ze het niet doen. Ik had de leeftijd om uit huis te gaan, en ik vond ook dat ze moesten gaan. Ik kreeg een flatje in Den Haag en zij gingen naar hun nieuwe bestaan in Doetinchem. Wat heb ik ongelooflijk dierbare herinneringen daaraan, de weekendjes dat ik er heen ging, en soms ook langer, voelde als een soort minivakantie. Mijn ouders vonden het heerlijk en ik ook. Ik kan nog het gevoel wat het me gaf oproepen en dan komt er als vanzelf een glimlach op mijn lippen. We maakten uitstapjes in de bosrijke omgeving, gingen een dagje winkelen en mijn moeder kookte wat ik lekker vond. Ik zou er heel wat voor over hebben om het nog eens te mogen beleven. Dat telt natuurlijk ook mee in mijn verbijstering over de visie welke ik op een doordeweekse verjaardag aanhoorde.