Ziekjes

Nu ik me weer tussen de bevolking begeef als partieel werkende heb ik afgelopen weekend de nadelen ervan mogen ervaren. Doordat ik driemaal per week in een volle metro heen en terug forens en op die dagen acht uur per dag intermenselijk bezig ben voelde ik het vrijdag op weg naar huis al aankomen, en zaterdag was het zover: hoesten, snuiten, keelpijn, kortom ik was blijkbaar bevattelijk voor de ziektekiemen die welig tieren waar veel mensen bij elkaar zijn.

Eén van de vele voordelen van het ba-schap is dat je meteen kunt schakelen en luisteren naar je lichaam zonder dat anderen daarvan hinder ondervinden (of jij van hen), zodat ik afgelopen weekend in de kantlijn heb doorgebracht. Ik ben de deur niet uit geweest en heb veel gerust met lichte medicatie en onrustige slaapjes. Zondagavond voelde ik al dat het de goede kant opging, ik ben extreem vroeg naar bed gegaan en stond maandagochtend nagenoeg fris en fruitig op om gewoon weer aan het werk te gaan. 

Gek genoeg laadt zo'n weekend ziekjes zijn en naar je lichaam luisteren alles ook weer op, en hoewel het in de verte nog wel wat sluimert kan ik het leven gewoon weer aan.

Ik ben de eerste om te zeggen dat ziek ziek is en je je niet flinker hoeft voor te doen dan je bent. U kent die mensen toch ook wel, die luid verkondigen ziek, zwak en misselijk te zijn, eigenlijk bijna dood, maar er meteen achteraan roepen: 'maar ik ben toch gekomen', als een soort schouderklopje aan zichzelf. Terwijl ik dan denk, had lekker thuis gebleven, poppenkind, je steekt nu iedereen aan. Daar tegenover staan de mensen, in het werkzame leven opvallend veel jonge mensen, die bij twee keer kuchen al denken dat ze zich ziek moeten melden. Ach, ik denk dan altijd vergoelijkend die kinderen moeten nog zo heel lang serieus aan de bak, laat ze nou nog maar even.