Hoe anders was dat in mijn jeugd. Wij hadden gewoon stukken zeep, als je geluk had had je je eigen stuk zeep, maar het kon ook voorkomen dat het hele gezin met één stuk zeep deed. We hebben er een sterke weerstand van opgebouwd, zal ik maar zeggen. In de keuken lag in een bakje of in een speciaal daarvoor ingemetseld tegeltje waar al een bakje inzat zeep die iedereen die zijn handen waste gebruikte. In cafés en op sommige scholen hing in de toiletruimte vaak zo'n gele naar citroen ruikende zeepbol aan een metalen haak. Iedereen die net met zijn of haar handen het onnoembare had aangeraakt, raakte met diezelfde handen die bol aan. Je wist niet beter in die dagen.
Mijn ouders hadden Duitse vrienden en zij was vertegenwoordigster van zeepproducten welke niet in Nederland te koop waren. Stapels zeep bracht ze voor ons mee. Ik weet de naam niet meer, maar ik kan me nog herinneren dat de stukken zeep blauw waren. In de jaren tachtig was ik in de ban van appelzeep en -shampoo, zodat er een periode is geweest dat ik geurend als een Granny Smith appel door het leven stapte.
Zijn er nog mensen die zeep uit flacons of dispensers humbug vinden en nog immer het oude vertrouwde stukje zeep gebruiken? Misschien wel, er zijn ook nog steeds middelbare mannen die katoenen zakdoeken gebruiken.
 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten