Mooie zinnen

Al ruim twaalf jaar schrijf ik blogjes en ik durf te zeggen dat ik in de loop van de tijd een eigen schrijfstijl heb ontwikkeld. In eerste instantie dacht ik dat iedereen dat kon, een blogje schrijven, maar gaandeweg heb ik ontdekt dat het niet iedereen gegeven is. Stukjes tekst en zelfs blogjes van sommigen zijn niet meer dan een woordenbrij waar niet doorheen te komen is. Je moet er aanleg of talent voor hebben. Ik kan het niet precies omschrijven, maar in een blogje of wat voor stuk tekst dan ook, moet een bepaald soort ritme zitten, er moet een begin, middenstuk en eind uit te distilleren zijn en daartussen moeten vloeiende zinnen zonder al te veel herhaalwoorden tezamen een prettig te lezen geheel vormen. Dat is iets wat je, als schrijver ervan, van nature aanvoelt. 

Ik heb natuurlijk meer dan dertig jaar in de boeken gewerkt en daarvoor heb ik als kind en adolescent heel veel gelezen. Als kind mocht ik voor het slapen gaan lezen in bed, in de hoop dat ik vanzelf in slaap zou vallen, dat gebeurde echter niet. Mijn moeder moest op een bepaald moment het licht uit komen doen. Tot mijn spijt moet ik zeggen dat sinds ik niet meer in de boekhandel werk ik minder boeken ben gaan lezen, maar taal blijft een rode draad in mijn leven, hence twaalf jaar blogjes schrijven en tussendoor ook nog een paar jaar columns voor de radio.

Uit het bovenstaande kunt u opmaken dat boeken lezen voor kinderen en jongeren belangrijk en bepalend kunnen zijn voor de rest van hun leven. Ik weet dat de kinderen en jongeren van nu veel meer prikkels te verwerken krijgen dan ik dat als kind vroeger had, vanwege de sociale media die er destijds niet was en de godganselijke dag televisie wat ik vroeger ook ontbeerde. Misschien is het daarom des te belangrijker om lezen aan de jeugd aan te prijzen als iets wat leuk en (ont)spannend is. Wellicht door er op een andere manier naar te kijken, boeken moeten de concurrentie nu immers aangaan met de verlokkingen van het wereld wijde web. 

Ouders spelen daar een belangrijke rol in en natuurlijk ook de leraren op school. Onlangs zag ik iets geweldigs wat dierbare vriend-op-afstand Bertus, al sinds de vorige eeuw basisschoolleraar, in zijn klas doet. Tijdens het stillezen (wat een heerlijke term) vraagt hij aan zijn leerlingen om, als ze een mooie zin tegenkomen die op een kaartje te schrijven, vervolgens worden ze verzameld in een bakje waar op gezette tijden een kaartje wordt uitgehaald waar dan weer leuke gesprekken door ontstaan.

Dat is toch goud! De leerlingen lezen aandachtig, worden geraakt door een zin, noteren die en spelenderwijs worden ze verleid om na te denken waarom ze het een mooie zin vinden. Door het kaartje met de mooie zin onder de aandacht te brengen, wordt er weer gememoreerd aan het verhaal, wat gebeurde er ook al weer, wat was de context en natuurlijk waarom heeft het kind juist die zin opgeschreven, zou de auteur het ook anders hebben kunnen formuleren? Een scala van gespreksonderwerpen dient zich aan. 

Ik vermoed zomaar dat deze kinderen dit zo in hun systeem krijgen dat lezen voor hen een echte ontdekkingstocht wordt, niet alleen het verhaal, maar ook het taalgebruik an sich. Dat ze daar over nadenken en zelf ook creatiever worden in het schrijven van een opstel of werkstuk. Daarnaast weet ik zeker dat ze er later in hun leven profijt van zullen hebben. Taalvaardigheid is een belangrijk iets.

Dit is de originele foto van het 'mooie zinnen-bakje' van de leerlingen
van Bertus.