Moments Contained

In Rotterdam is onlangs een nieuw kunstwerk onthuld, een sculptuur van de Britse kunstenaar Thomas J. Price, getiteld 'Moments Contained'. Thomas staat bekend om zijn grote bronzen beelden van hedendaagse figuren die hij zelf 'everymen' en 'everywomen' noemt. En groot is het beeld, vier meter maar liefst, het is geplaatst op het Stationsplein bij Rotterdam Centraal. Het is een vrouw die op het eerste gezicht wat nonchalant staat met haar handen in haar zakken, maar als je goed kijkt zie je dat in haar broekzakken de afdruk van haar knokkels is te zien, zo carefree is ze dus niet. Ze staat daar dan wel fier met een 'ik-kan-de-wereld-aan' houding, maar dat kleine detail geeft aan dat er nog veel onzekerheid is.

De keuze om de sculptuur bij het station te plaatsen versterkt, voor mij, dat wat de kunstenaar ermee wil zeggen. Ze is net het station uitgestapt, heeft haar oude leven achter zich gelaten en staat nu aan de vooravond van een nieuwe fase in haar leven, ze bekijkt de imposante stad die voor haar ligt en haar nieuwe thuis zal worden, ogenschijnlijk treedt ze dit alles vrouwmoedig tegemoet, maar dat kleine maar belangrijke detail van die knokkels geeft aan dat ze het ook spannend en misschien best wel eng vindt. 

Ik herken me daarin, in diezelfde stad ben ik na een scheiding weer opnieuw begonnen, ik liep fier met een koffer door de destijds niet zo goed bekend staande Witte de Withstraat op weg naar mijn nieuwe onderkomen, maar onderhuids was er ook veel onzekerheid over wat de toekomst brengen zou, ik vermoed zomaar dat ik die koffer met witte knokkels van twijfel overdreven stevig vasthield. Zo zijn er meer 'knokkelmomenten' geweest in mijn leven en ik kan me zo voorstellen ook in dat van u.

De sculptuur is aan de stad geschonken door stichting Droom en Daad en is op deze locatie meteen ook het startpunt van de beeldenroute door de stad die helemaal doorloopt tot in Rotterdam Zuid. U zou dus denken dat er blijdschap en bewondering alom is voor deze mooie eyecatcher in de stad. Helaas, de vrouw, een denkbeeldig personage, is een vrouw van kleur, waardoor de racistische onderbuik van een te groot aantal mensen, voornamelijk ter rechter zijde van het politieke spectrum, volledig leegloopt op de diverse internetfora. De meest walgelijke woordendiarree is er te lezen die ik hier vanzelfsprekend niet zal herhalen. 

Opmerkelijk is dat er op loopafstand een beeld staat van de vermoorde rechtse politicus Pim Fortuyn, een homoseksuele man die een voorliefde had voor jonge allochtone jongens. Dezelfde mensen die met schuim op de mond kennis hebben genomen van 'Moments Contained', hebben het ook niet zo heel erg op de lhbti+ gemeenschap, gezien hun uitlatingen over de huidige Pridemaand. Maar Pim's gedachtengoed is dan wel weer de hunne. Ik weet ook niet hoe dat gaat in die chronisch boze hersentjes van hen. Zo staat voor hen pedofilie gelijk aan lhbti+, maar is er in die kringen nooit ophef geweest over het beeld in Amsterdam van de door hen zo bewonderde volkszanger André Hazes, die op 34 jarige leeftijd in bed kroop bij de 15 jarige oppas. Nogmaals er is geen touw aan vast te knopen hoe deze boosmenschen denken. 

In ieder geval werkt deze sculptuur van een, ik zeg het nog maar eens, naamloze verzonnen vrouw als een rode lap op een stier. Ook ene Rosanne Hertzberger, microbioloog en type Libelle zomerweekvrouw, meende er een column over te moeten schrijven die onder de keurige bewoordingen druipt van het onversneden racisme en onjuistheden. Ze noemt het beeld van Kabouter Buttplug, maar verzuimt erbij te vermelden dat dat de naam is die in de volksmond gebruikt wordt en dat de werkelijke naam van het kunstwerk 'Santa Claus' is en staat voor de consumptiemaatschappij waarin wij leven. Rosanne vindt trouwens dat er al veel te veel kunst is in de buitenruimte: 'Elke rotonde, elk plein, elk perkje staat tjokvol met kunst die alleen maar bevraagt, onderzoekt en uitdaagt'. Naast het feit dat Rosanne de definitie van kunst niet zo heel erg begrijpt lijkt ze te beseffen dat er van haar nooit een beeld zal worden vervaardigd en nu er dus een anonieme vrouw van kleur staat voor het Centraal Station in Rotterdam haalt dat het lelijkste in haar naar boven. 

Eén ding heeft Thomas bereikt met zijn kunstwerk: er wordt over gepraat, men is er overstuur van of vindt het mooi, herkent er zichzelf in of de racistische onderbuik leegt zich. Kunst moet prikkelen en dat doet het in ieder geval.

De boosmenschen op de diverse internetfora zijn ook 
vereeuwigd als beeld, in 1928 al. Het heet 'Sinnataggen' en is van de Noorse beeldhouwer Gustav Vigeland.