Kerstpakket

Met verbazing las ik dat Marktplaats vol staat met spullen uit ontvangen kerstpakketten of zelfs met complete kerstpakketten. Mensen vragen er dan geld voor. Geld voor iets dat ze zelf ook maar gekregen hebben. Wie zijn die mensen? Zulk gedrag is niet iets van deze tijd hoor, in de naoorlogse jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw was het op het werk van mijn vader gebruikelijk dat ze met het personeel eens per jaar een dagje uit gingen. Ik heb er nog geweldig leuke foto's van. Maar ook toen werd de roep om 'liever geld te hebben dan een dagje weg' luider onder het personeel, zodat ze het afgeschaft hebben. 

Werkgevers hoeven het niet te doen, hè. Ook bij mijn voormalige werkgever V&D was er altijd gemor over de kerstpakketten. We hebben een paar jaar dan ook een cadeaukaart gekregen, zoek zelf maar wat uit. Wel natuurlijk een cadeaukaart van de firma zelf. Ook is er een jaar geweest dat we niets kregen omdat V&D maar weer eens financieel in zwaar weer zat. In beide gevallen ook gezeur. Mensen (Nederlanders?) klagen nu eenmaal vaak en graag. Het zit denk ik in onze volksaard. 

Zelf ben ik niet zo klagerig, geloof ik. Ook dit jaar heb ik een prachtig kerstpakket mogen ontvangen van mijn nu nog werkgever. Vol met heerlijke, handige en leuke dingen. De doos was zo groot dat ik speciaal met de metro was gegaan, want op de fiets zou levensgevaarlijk zijn. Dat weet ik omdat ik het vorig jaar wel heb gedaan en ik enkel maar rechtuit kon rijden. Collega Gerda was zo lief om mij en het pakket thuis te brengen met de auto. En de twee dingen die ik niet lekker vind, die in het pakket zitten? Daar maak ik gewoon iemand anders blij mee. Zo eenvoudig kan het zijn en ook nog eens in het kader van de kerstgedachte om gewoon aardig te doen om niet.

Tegeltjeswijsheid 500

 

Person of the year

De veroordeelde crimineel, verkrachter en aankomend president van de Verenigde Staten, Donald Trump, is voor de tweede keer gekozen als 'Person of the Year' door Time Magazine, de eerste keer was in 2016. Het schijnt dat genocidepleger en oorlogsmisdadiger Benjamin Netanyahu nipt tweede is geworden. Time heeft wel een standaard hoog te houden, eerdere Person of the Year waren: Adolf Hitler (1938), Joseph Stalin (1939 en 1942) en Vladimir Poetin (2007). 

Voor mij is er maar één Person of the Year: Gisèle Pelicot. Wat. Een. Vrouw! U heeft niet onder een steen geleefd, dus u weet wie zij is en wat haar is overkomen. De kracht die zij heeft, het doorzettingsvermogen, na alles wat haar is aangedaan. Het toch nog steeds patriarchische Frankrijk schudde op z'n grondvesten. Het recht heeft Gisèle doen zegevieren, haar ex-man en alle andere mannen zijn veroordeeld. Ze heeft het spotlicht gezet op iets wat nog te vaak wordt gezien als iets wat nu eenmaal is: verkrachting en ongewenste intimiteiten naar vrouwen toe. "Ík heb niets verkeerd gedaan" is haar credo en daarom haar uitdrukkelijke keus om deze afschuwelijke zaak in het openbaar te laten behandelen in plaats van wat gebruikelijk is zonder pers en publiek. 

U kent me, ik durf gerust iets alleen te vinden, zonder de toevoeging 'en velen met mij', maar in deze zijn er wereldwijd talloze anderen die ook vinden dat Gisèle het predicaat 'Person of the Year' zo ontzettend verdiend zou hebben, maar in plaats van een slachtoffer van jarenlange verkrachting die zich op onnavolgbare wijze revancheert en voor zoveel andere slachtoffers een voorbeeld en houvast is, is gekozen voor een daadwerkelijke verkrachter als Person of the Year. What a time to be alive. 

Claude

Als Eurovisie Songfestivalliefhebber heb ik het na het organisatorisch debacle van dit jaar al eerder gezegd, wat mij betreft had Nederland zich in ieder geval voor 2025 beter kunnen afmelden. Naast Nederland doen er in 2025 nog 37 andere landen mee, ook Israël. Genocide plegen is voor de organisatie geen reden om het land van deelname uit te sluiten, wat eerder bij het oorlogszuchtige Rusland wel is gebeurd. U weet, het Israëlische MorrocanOil is hoofdsponsor, het één zal gerust iets met het ander te maken hebben. Dat de Israëlische delegatie zich ten opzicht van andere landen heeft misdragen is, waarschijnlijk mede daardoor, ook verder zonder consequenties gebleven. 

Maar de EBU heeft nu een heel nieuw protocol uitgerold zodat de editie van 2025 in Bazel, Zwitserland dan hopelijk zonder incidenten zal gaan verlopen. Ik denk dat het nog vies zal tegenvallen, en ja, ik weet dat het een muziekfestival is, maar nogmaals over de participatie van Israël wordt, in mijn optiek terecht, gefronst. Maar genoeg daarover, we zullen het gaan zien in mei 2025

In zekere zin sluit dit blogje naadloos aan op die van gisteren, waar ik mijn fossiel zijn ten opzichte van de huidige muziekscene heb uitgelicht. Gisteren is bekend geworden wie Nederland zal gaan vertegenwoordigen. Dat is Claude, de zanger met de vrolijke Nederlands-Franse nummers als 'Ladada Mon Dernier Mot', 'Layla' en 'Écoutez-moi'. Zijn eerste hit hoorde ik wel eens voorbij komen op de radio. Ik luister enkel 's morgens naar de radio als de wekkerradio afgaat. En dan dacht ik: wat een leuk nummer, maar heb nooit geweten wie het zong, tot ik de afgelopen serie van 'Beste Zangers' zag en Claude daar één van de gasten was. 

Wat een geweldig leuk en lief mens en wat een goede zanger en performer! De keus voor hem snap ik helemaal. Ik ga ervan uit dat het liedje, wat later zal worden bekend gemaakt, op dezelfde leest geschoeid zal zijn als zijn hits. Ook stoer van hem dat hij met de bittere nasmaak van het Eurovisie Songfestival van 2024 toch mee wil doen voor Nederland op een festival wat mijns inziens een beetje op z'n laatste benen loopt. 

Fossiel

Ondanks mijn aversie tegen de Top 2000 vanwege het betonnen bestand ervan waardoor het in mijn ogen te beperkt is en het feit dat het publiek maar voor een klein deel de uiteindelijke uitkomst bepaalt, heb ik toch de Top 2000 quiz gekeken, omdat daar vaak wat meer buiten de omkaderde paden wordt getreden. 

Het werd me pijnlijk duidelijk dat ik een muziekfossiel ben. Ik weet vrijwel niets van de muziek van, pak 'm beet, na 2000. Er kwamen nummers en artiesten voorbij waarvan ik het bestaan niet kende en daardoor ook de vragen niet. Waren het vragen over muziek en uitvoerenden van voor 2000 had ik vanaf de bank vaak een grand slam. Zo veerde ik op bij de vier vragen over Boney M. en schreeuwde ik haast 'Gladys Knight!!!' naar de tv toen een kandidaat geen idee had en 'Aretha Franklin' antwoordde op de vraag: wie zien en horen we hier?

Ik zag een vreemd uitziend zangeresje dat welhaast volledig uit A.I. leek opgetrokken en was daardoor meer gefascineerd dan door wat ze bracht. Ik had ook geen idee wie of wat, het bleek Ariana Grande te zijn. Die naam heb ik wel vaker gehoord, en ik weet dat ze wereldfaam geniet, maar ik zou geen nummer van haar kunnen opnoemen. De kandidaten wisten juist ongelooflijk veel over de huidige muziekscene. Zo zijn er wel meer, ik ken soms wel de namen, maar heb geen notie van hun werk. Ik ben geworden wat ik in mijn jonge jaren bezwoer nooit te zullen zijn: iemand die de muziek die 'in' is niet kent of het allemaal verkeerd benoemd. Zo waren er ouderen die in mijn tijd de populaire groep ABBA  'de Abba's' noemde, ik vond dat destijds getuige van een niet te bevatten wereldvreemdheid. En kijk mij nu. Een hele tijd terug hadden mensen het over Lenny dit en Lenny dat, en ik dacht dat het over Lenny Kuhr ging, maar het bleek Lenny Kravitz te zijn. In de begintijd van de Britse zangeres Adele lag haar naam op ieders lippen, en jawel, ik dacht dat men het over Adèle Bloemendaal had.

Onlangs heb ik met vrienden het spel 'Hitster' gespeeld waarbij het de bedoeling is dat je na het horen van een nummer het in een tijdlijn moet plaatsen. Ook toen kwam naar voren dat ik jaartal, artiest en nummer van voor 2000 vaak feilloos wist te benoemen, maar daarna geen idee van wat ik hoorde. Bij Teddy Scholten's songfestivaloverwinning 'Een Beetje' keek ik in glazige ogen van mijn medespelers, terwijl ik volledig uittunede bij The Weeknd (ja, zo schrijf je dat), Justin Bieber, Taylor Swift en alles wat met rap te maken heeft.  Beyond fossiel, ik ben me ervan bewust.

Top 2000 Quiz 2024. In het midden de uiteindelijke winnaars: Anne-Marie Jung en Bettina Holwerda

Toen was geluk... #161

Nou ja, geluk, geluk, het is een voorval uit mijn jeugd waarbij het slechter had kunnen aflopen. Dus meer geluk in een andere betekenis. Ik was een jaar of negen en wij hadden in die dagen opschenkkoffie. Een koffiepot met filter op het fornuis waarbij je in een fluitketel water kookte en dat handmatig in de filter gevuld met gemalen koffie goot. Die koffie maalde je zelf in, bij ons, een elektrische koffiemolen. 

Het was op een avond dat mijn moeder wat ziekig op de bank lag en mijn vader bezig was met iets. Ik wilde hen verrassen door koffie te gaan zetten. Ik geloof dat ik dat wel eens eerder had gedaan toen, maar nog niet heel vaak. Ik had koffiebonen in de molen gedaan en ging aan het malen. Ik had 'm in mijn handen en zette 'm aan maar t ding viel en ik wilde 'm tegen houden, maar het deksel vloog eraf en mijn hand kwam in het maal gedeelte terecht, terwijl de molen door maalde. Dat is vrij scherp kan ik u uit eerste hand meedelen. Op het tumult kwam mijn vader af, bloed all over the place. Hij zette me met mijn gewonde hand onder de kraan en ik zag dat mijn wijs- en middelvinger van mijn rechterhand gaten vertoonden, ik zag bij één van die vingers het bot. Ik werd licht in m'n hoofd en ben op de grond gaan zitten. 

Mijn vader, nuchter als altijd, heeft twee pleisters om die vingers gedaan. Mijn moeder, nooit goed in crisissituaties, werd boos omdat ik me helemaal niet met koffiezetten moest bemoeien. Ze zag het bloed onder de pleisters vandaan sijpelen en zei tegen mijn vader: "Je moet met hem naar de eerste hulp". Wij naar het Leyenburg ziekenhuis op de Leyweg, een kwartiertje lopen. Ik kan me nog herinneren dat er verschillende dokters kwamen kijken of het wel of niet gehecht zou moeten worden, maar de uiteindelijke conclusie was dat ik nog zo jong was dat het vanzelf wel zou helen. Ik kreeg wel dik verband erom en moest om de zoveel tijd terugkomen voor controle. Het verband heeft er best lang om gezeten, steeds bij controle ververst. En op school kon ik niet schrijven, maar een krijtje vasthouden kon wel, zodat ik op het bord opdrachten mocht maken. 

Twee littekens op die vingers zullen mij tot aan mijn verscheiden blijven herinneren aan die onfortuinlijke avond. 

Zo zag die elektrische koffiemolen er uit. 

Koffiepot met filter. 

Yay or nay

Zoals u weet kijk ik nooit verder dan een week vooruit, maar in voorkomende gevallen is het gewenst om op te verwachten zaken wat vooruit te lopen. Ook weet u dat ik van de zilveren lijntjes ben, het is mijn leidend licht om me staande te houden in het leven. Omdat ik wist dat er een 'yay' dan wel een 'nay' zat aan te komen betreffende mijn dienstverband had ik voor beide scenario's een zilveren lijntje uitgezet voor mezelf. Het is een 'nay' geworden, dus het zilveren lijntje voor 'yay' is even in de ijskast gelegd voor eventueel een later moment. Zaken in de ijskast opslaan is trouwens een populair iets sinds de huidige coalitie de scepter probeert te zwaaien, bij hen puilt ie nogal uit.

Het zilveren lijntje nu is dat ik van mezelf even niks hoef als ik begin volgende maand mijn laatste werkdag heb gehad. Even een pas op de plaats en weer aarden alsook afstand nemen van alles. Ik heb al contact opgenomen met mijn oude vrienden van het UWV om aan te geven hoe de situatie is en dat ik in principe niet meteen al als uitkeringsgerechtigde hoef te worden aangemerkt, dat kan wat mij betreft ook op een later tijdstip.

Ik kreeg een allervriendelijkste reactie terug waarin werd verteld dat het de bedoeling is dat ik me toch echt binnen een week na mijn laatste werkdag aan dien te melden bij hen, zo is het nu eenmaal geregeld. Later kan ook, maar geeft vaak onnodig gedoe en consequenties waar niemand op zit te wachten, zij niet, maar ook ik niet. Dus so be it, wie ben ik om eigenwijs te zijn. Maar in ieder geval de maand januari, zo heb ik besloten, is van mij en neem ik een mini sabbatical.

Omdat ik wel wist dat de kans zeer aanwezig was voor een 'nay', ik ben natuurlijk niet uit de poppenkast gevallen, heb ik wat klusjes in en om het huis vooruit geschoven omdat ik daar binnenkort alle tijd voor heb. Daarnaast zal ik natuurlijk ook eens gaan kijken wat ik nog kan gaan doen die laatste paar jaar en wie nog een man op leeftijd met beperkte skills voor die korte tijd in hun gelederen wil opnemen. Zelf had ik al voorzien dat mijn arbeidsjaren na het faillissement van V&D in 2015 rommelig zouden gaan worden, en zo geschiedt het dus ook. Maar eerst een maandje het totale niets, ik heb er zin an. 

Dinnerconversation

Gisteren ben ik afgereisd naar het Rijswijkse om weer eens even bij te kletsen met dierbare vrienden en om met hen te dineren. We hadden heel wat te vertellen aan elkaar, bij hen zijn er ook verschillende ont- en verwikkelingen van verbazingwekkend lomp tot spannend leuk, maar niets wat we onder een goed glas bubbels en wijn met vingervoedsel konden relativeren tot iets wat nu eenmaal is in een wereld waar veel grotere en complexere problemen zijn. 

Het is er immer een warm welkom. Het diner was zoals altijd prachtig verzorgd en erg lekker. Na het diner hebben ze me laten kennismaken met een miniserie die destijds (2003) aan mij is voorbijgegaan: 'Angels In America'. Ze hebben 'm op dvd en we hebben de eerste aflevering gekeken en ik zit al helemaal in het verhaal. Ik heb het boxje meegekregen zodat ik het thuis kan afkijken, ik heb straks tijd genoeg, natuurlijk.

Heerlijk zo'n namiddag en avond met vrienden met wie je kunt lezen en schrijven, want we gaan terug tot de vroege jaren negentig, kinderen waren we destijds. Zulk samenzijn, dát zijn de belangrijke dingen in het leven.

Stel....

Stel, u is eigenaar van een bedrijf en u bent een gek mens, u neemt een oude man aan voor een functie met veel en intensief klantencontact. Het bevalt, de oude man valt goed bij personeel en cliënten en hij heeft het zelf ook erg naar z'n zin. Bij contractverlengingen laat u niet na om luid en duidelijk te ventileren hoe blij u met de oude man bent. Sterker nog, na het in dienst treden van hem neemt u voor deze functie uitsluitend nog andere mensen aan die ook tussen de vijftig en de schijndood zijn, omdat die net even een andere arbeidsethos hebben dan de jeugd van thans. 

Na drie contractverlengingen is het moment daar om de oude man een vast contract aan te bieden of om hem zijn congé te geven. U resumeert even: In de twee en een half jaar dat hij nu in dienst is heeft hij zich nog niet één keer ziek- of afgemeld, als er een beroep op hem werd gedaan om ad hoc in te vallen stelde hij nooit teleur. De talloze veranderingen van het werkrooster: geen krimp. Niet één keer is hij te laat gekomen. Aan zijn omgang met cliënten kunnen velen nog een puntje zuigen. Bij de aannamegesprekken heeft de oude man duidelijk aangegeven dat hij, gezien zijn leeftijd, niet meer hoeft op te stomen in de vaart der volkeren en daarom helemaal gelukkig is met de vacature waarop hij heeft gereageerd; het onderhouden van klantencontacten, toch heeft hij daarnaast een aantal zaken opgepakt die daar buiten vallen. Overall gezien is hij een stabiele en betrouwbare factor voor de firma. Daarnaast, een vast contract betekent in zijn geval nog zes, hooguit zeven, jaar voor hij met pensioen gaat. Zou u die oude man voor de tijd dat het nog duurt, of in geval van overlijden wellicht zelfs eerder, in vaste dienst nemen?

Ja, ik ook, maar toch is besloten om van een vast contract af te zien zodat de oude man zich vanaf januari weer mag melden bij zijn vrienden van het UWV. U had het al begrepen, die oude man ben ik, en anderhalve week geleden heb ik in een gesprek vernomen dat men, ondanks dat ze heel blij zijn met me en het een ongelooflijk moeilijke beslissing vonden (hun woorden), tóch heeft besloten om niet verder door te gaan met me.

Is het jammer? Ja, ik heb het erg naar mijn zin en zag me die laatste paar jaar wel volmaken, voornamelijk omdat het werk is wat ik gezien mijn rugconditie kan blijven doen. Sterker nog, toen ik een tijd terug door mijn rug was gegaan en nauwelijks kon bewegen kon ik het zittende werk gewoon continueren. Is het erg? Nee, het is maar werk, en ik ben geen hersenchirurg wiens werk een levensvervulling is. 

Het heeft, zo werd mij medegedeeld, met verschillende factoren te maken als dalende omzetten en veranderingen in productaanbod, maar de olifant in de kamer werd niet genoemd: het spook van D.. D. is een medewerker die niet zo heel goed functioneerde maar desondanks tóch tot ieders stomme verbazing een vast contract kreeg en toen opeens in de ziektewet schoot, nu zo'n tien maanden geleden, en vervolgens als een spook in de nacht is verdwenen, geen contact meer mee te krijgen door niemand. Die ondoordachte beslissing is in het gezicht van de eigenaar ontploft en maakt hem, zo vermoed ik, huiverig om vaste contracten aan te bieden. Daarbuiten is er een visie van korte termijn denken en worden er beslissingen genomen waar men, als er wat verder zou worden gekeken, beter niet voor kan kiezen. 

Maar hoe dan ook, het is water onder de brug, en ik ben er verder oké onder, hoor. Er komen steeds klanten naar me toe met: 'Wat heb ik nou gehoord?!', niet van mij, maar collega's delen het nieuws betreffende mijn dienstverband blijkbaar met hen. Er zijn zelfs cliënten die actie wilden gaan voeren, maar ik heb gezegd dat dat echt niet hoeft. Wel lief natuurlijk. Ook is er een collega die er niet van geslapen heeft, maar ik heb haar verteld dat ik zelf prima slaap.

Waar ik intens vrolijk van word is dat ik als 60 jarige met een rugconditie weer naar het UWV mag. Na 44 werkjaren is het toch nog van belang dat ik voor die laatste paar jaar me enthousiast en vol vuur op het glibberige pad van de sollicitaties ga begeven. Het is trouwens wel de eerste keer in mijn al lange leven dat ik wórdt ontslagen, dat had ik nog niet meegemaakt, ik ben zelf steeds degene geweest die is weggegaan. Het faillissement van V&D is van een andere orde, het hele bedrijf hield op te bestaan. Ik hou u op de hoogte, en hoe lief bedoeld ook, ik hoef geen tips en trucs. Ik heb al eerder met dit bijltje gehakt en alles komt uiteindelijk altijd weer goed. 

Het kan

'Niet in mijn naam' zie ik sinds een paar dagen regelmatig voorbij komen. Prominenten en iedereen die het ermee eens is plaatst een zwart-wit foto van zichzelf met die tekst erop om zo aan te geven dat ze een tegengeluid willen laten horen over het geweld in Gaza. Deze actie is opgezet door Oxfam Novib, omdat de Nederlandse regering kritiekloos is over de genocide die Israël pleegt in Gaza, sterker nog men ondersteunt het. Geert Wilders, de marionettenspeler van premier Dick Schoof, is onlangs zelfs op bezoek geweest in Israël en heeft onder meer een ontmoeting gehad met premier en oorlogsmisdadiger Benjamin Netanyahu, tegen wie ook een arrestatiebevel is uitgevaardigd door het Internationaal Strafhof.

Tegelijkertijd zijn er weer anderen die de hashtag '#breng ze thuis' delen. Doelend op de gegijzelden door de terreurbeweging Hamas op 7 oktober 2023. Zij worden nu al meer dan een jaar gegijzeld en niemand weet waar ze zijn, hoe het met ze gaat en of ze überhaupt nog wel in leven zijn. 

Het gaat hard tegen hard, je bent voor de één of voor de ander. Het leed wat aan beide kanten is wordt door de ander gebagatelliseerd. Ik heb het al eerder eens gezegd, het is een te complex probleem om zomaar in een blogje een pasklare oplossing te geven. Het is iets wat al decennia lang speelt en dan nu weer eens tot escalatie is gekomen. 

Maar je kunt zowel de afschuwelijke aanval van Hamas op een festival in Israël, waarbij zoveel doden en gewonden te betreuren zijn en waarbij er dus honderden mensen zijn gegijzeld, scherp veroordelen en van mening zijn dat de daders moeten worden bestraft en eigenlijk nooit meer vrij mogen komen, als ook van de reactie van Israël daarop, wat nu dus is uitgemond in een regelrechte genocide, vinden dat het niet in jouw naam gebeurt, ook al vindt de regering van jouw land het wel oké. En nee, kritiek hebben op de Israëlische regering betekent niet dat je antisemitisch bent. Die kaart wordt te vaak en te snel getrokken als Pavlovreactie omdat men nu al zo'n tachtig jaar gewend is meteen in de slachtofferrol te kruipen. Daarmee zeg ik niet dat antisemitisme niet bestaat. 

Je kunt het beiden dus verschrikkelijk en afschuwelijk vinden, het kan. Van het leed, de pijn en het verdriet aan beide kanten is welhaast geen voorstelling te maken. Een oplossing ligt niet binnen handbereik. Maar de niet aflatende bombardementen zijn het in elk geval niet.

Paarse Vrijdag

Vandaag is het Paarse Vrijdag, de tweede vrijdag in december waarop sinds 2010 scholieren en studenten door het dragen van de kleur paars hun solidariteit tonen met lhbt+'ers. Het komt van Spirit Day uit de VS en Canada waar sinds 2010 op de derde donderdag in oktober aandacht wordt gevraagd voor het pesten van lhbt+-jongeren. De kleur paars is ontleend aan de paarse baan in de regenboogvlag, welke spirit (karakter) symboliseert. 

Steeds meer scholen doen eraan mee en dat is fantastisch. Op de socials zult u sommige ouders horen dat ze het maar weer eens dOoR dE sTrOt geduwd vinden, maar vaak zijn dit mensen die het over 'me kind' hebben en over het algemeen al chronisch boos in het leven staan, dus dan weet u al uit welke hoek de wind waait. Ook zwaar religieuzen kunnen zich er niet in vinden, althans, dat zegt het door hen aanbeden opperwezen, God, Allah, of hoe ze nog meer heten. Zelf nadenken is natuurlijk niet zo relevant meer als een alleswetend en allesbepalend opperwezen jou dicteert hoe je moet denken en wat je wel en niet mag doen. 

Laat ik u uit eerste hand vertellen hoe belangrijk het is voor kinderen en zeker voor pubers om te weten dat ze er hoe dan ook mogen zijn. Wie of wat ze ook zijn. Ik heb door het gebrek daaraan geen leuke schooltijd gehad en wist niet hoe snel ik er weg moest komen. Zonder er, voor mezelf, dramatisch over te doen is het iets dat je hele verdere leven doorwerkt. Het zijn in zekere zin allesbepalende jaren waarin je basisomgangsvormen leert, hoe je te handhaven in een groep, kortom, je plaats in de wereld inneemt. Ik heb destijds enkel geprobeerd zo min mogelijk op te vallen, één te worden met de muur waar ik voorzat, op te gaan in de omgeving en sociaal contact te vermijden door in pauzes ze snel mogelijk te gaan naar waar niemand ging. Rust. Mijn einzelgänger-mentaliteit komt natuurlijk ergens vandaan. Maar nogmaals, geen drama, het heeft even geduurd maar ik ben momenteel zeer senang met het hoe en wat in mijn leven. Ik wil enkel maar aantonen dat het de uitkomst is van wat in die vormende jaren is gebeurd dan wel niet gebeurd is. En niet elk jongmens reageert er hetzelfde op er is onder lhbt+-jongeren niet voor niets een hoger zelfmoord percentage.

Daarom draag ook ik vandaag paars. Ik ben het verplicht aan mijn jongere zelf en al is er maar één jonge lhbt+'er die het opmerkt en er hoop, steun en kracht uithaalt dat die ouwe meneer op Paarse Vrijdag paars aan heeft, dat hij/zij/hen beseft; ik mág er zijn, in ieder geval van hem, dan is het al geslaagd. 

Een tijd en een plaats voor alles

In mijn jeugd kwam Sint Nicolaas twee weken voor 5 december aan, tegenwoordig is dat drie weken van te voren. Zou het daarom zijn dat ik sinds eind november al kerstbomen en andere kerst gerelateerde versieringen zie in woonhuizen? Dat alles naar voren is geschoven? In mijn jonge jaren werd pas zo'n anderhalve week na Sint Nicolaas voorzichtig begonnen met het versieren van woningen in kerstsfeer. 

Ook bij mij in de straat zijn er mensen die al enige weken hysterisch veel lampjes in en om het huis hebben aangebracht, ze zullen dan ook vast al hun kerstboom hebben opgezet. En ik vind het prima hoor, als mensen er gelukkig van worden mogen ze van mij het hele jaar die boom hebben staan, maar het is zo opvallend dat het iets is wat vroeger nooit voorkwam en ineens door hele volksstammen wordt omarmd. 

Er zijn altijd excessen geweest natuurlijk zo kende ik iemand die ergens eind november al z'n kerstboom e.d. neerzette, om die voor kerst alweer weg te halen, omdat ie er dan alweer genoeg van had. Nooit is er het besef gekomen om het om die reden later uit te gaan stallen. Of onze vroegere buurvrouw tante Stien, dat was weer het andere uiterste, die zette de boom pas 24 december op, om het voor oud en nieuw alweer te ontmantelen. 

Ik heb jaren gekend dat ik helemaal niks deed aan versieringen in huis, gewoon geen zin in, want teveel gedoe en ik hou graag alles zoals het is. Maar de laatste jaren doe ik een klein beetje. Drie kleine kunstkerstboompjes die ik helemaal kant en klaar uit de berging haal en neerzet, plus wat memorabilia, waaronder de jaren zestig kerstster van thuis. Alles binnen een half uur neergezet en ook weer weggehaald als de feestdagen voorbij zijn. Maar u begrijpt, het staat er nu nog niet, ik vind het nog te vroeg. 

Herinnert U zich deze nog? #242

 

VADER ABRAHAM, MIEKE, KERMISKLANTEN

& WEESPER MANNENKOOR

'HET LEGER VAN WERKELOZEN'

1976

Aantal weken: 5

Hoogste positie: 9

Mocht de video niet te zien zijn, klik hier.

De werkloosheid in Nederland was in de jaren 30 van de vorige eeuw het hoogste ooit, op het hoogtepunt zat 19,4 % van de beroepsbevolking zonder werk. In de jaren 80 was de werkloosheid ook erg hoog (10,2%), maar haalde het niet bij die van de jaren 30. Het was in de jaren 70 dat er ruimhartige voorzieningen waren voor werklozen, maar in de jaren 80 werd er omgeschakeld naar een activerend in plaats van een passief arbeidsmarktbeleid.

Vader Abraham, pseudoniem van Pierre Kartner, had er vaak een neus voor om maatschappelijke zaken te vertalen naar vrolijke liedjes. Zo had hij samen met Hendrik 'Boer' Koekoek van de Boerenpartij, een soort Caroline (Kèr'olai'n) van der Plas avant la lettre, een nummer één hit tijdens de oliecrisis in 1974 met 'Den Uyl Is In Den Olie'. Voor de jonge lezers, Joop den Uyl was de toenmalige Minister President. 

Om de 'verwennerij' van de werklozen in de jaren 70 uit te vergroten kwam hij samen met zijn protegé Mieke, het accordeon-duo de Kermisklanten en het voltallige Weesper Mannenkoor met het nummer 'Het Leger van Werkelozen'. Hierin bezingen ze op melodie van het aloude 'Lili Marleen' op grappige wijze hoe eigenlijk niemand meer werkt en liever in de kroeg zit. Het was natuurlijk ook bedoeld als carnavalshit. 

Als kind weet ik nog dat ik het een geweldig leuk liedje vond vanwege al die beroepen die werden genoemd en waarom ze nu niet meer werden uitgevoerd. Tevens herinner ik me de controverse die er kwam omdat men het ongepast vond om over werkloosheid een vrolijk nummer te maken, gewend als we waren aan smartlappen van De Zangeres Zonder Naam over vaders die mistroostig naar hun werkloze handen kijken.

Ik vind het nog steeds een leuk nummer, alleen kan ik nu niet meer voorbij de taalfout in de titel kijken; 'werkelozen' in plaats van 'werklozen'. Dat vind ik nu heel lelijk, maar dat wordt in het genre van Vader wel vaker gedaan. Hoe snel vergeten we het liedje van Marianne Weber met de tenenkrommende titel 'Schrijf Me Nooit Geen Mooie Brieven Meer', bloed komt toch uit je oren? Maar ik vermoed dat Vader geen idee had dat het 'werkloos' is. Ook voor een andere zanger die hij onder zijn vleugels had, Jacques Herb, schreef hij het nummer 'Werkeloos'. Het kan natuurlijk ook zijn dat het beter in het gehoor ligt om het zo te zingen. Maar voor mij is het, om geschreven te zien, als nagels over een schoolbord. 

Het verhaal van de foto

Op onderstaande foto ziet u mijn zus en mij op eerste kerstdag 1992 bij onze ouders in Doetinchem. Wij kijken in d'oude kerststal. Die kerststal is er al sinds ik me kan heugen en ik geloof dat ie eerst van opa en oma van vaders kant is geweest. Hoe vaak heb ik 'm niet opgezet en om de zoveel jaar vond mijn moeder het weer eens tijd om het (kunst)mos te verversen. 

Het is een algemene kerststal, daarmee bedoel ik dat de figuren in de tijd dat het gemaakt is in verschillende maten zijn vervaardigd in dezelfde kleuren. Ik heb ooit eens bij vrienden thuis een grotere versie ervan gezien en onlangs bij ons bezoek aan het Kunstmuseum in Rotterdam met een tentoonstelling van en over kerstallen en nóg groter exemplaar maar ook met de identieke beeldjes. 

Ooit toen ik nog thuis woonde en tante Jopie en ome Ton bij ons kerst vierden en ook bleven slapen, werd dat met logeerbedden in de woonkamer gedaan. Daartoe moest deze eerst rookvrij gemaakt worden, want er werd wat afgerookt in die dagen. Ome Ton deed de openslaande deuren van de achterkamer open, terwijl die van de voorkamer ook al open waren. Een windhoos was het resultaat met als gevolg dat het kerststalletje in elkaar stortte met rampzalige gevolgen voor de bewoners en bezoekers van de stal. Verschillende beeldjes waren gebroken of beschadigd. Maar dat werd waar het kon gerepareerd en de stal werd gewoon ieder jaar weer opgezet.

Ik ben nu de eigenaar van de kerststal en de eerste jaren zette ik 'm trouw op, maar de laatste jaren blijft de stal gewoon in de doos in de berging staan. Het is nogal een ding en er moet echt ruimte voor gemaakt worden. En de beeldjes zijn, zoals al gemeld, niet meer zo mooi. Wat overblijft is natuurlijk de nostalgie en de herinnering. En wie weet dat ik ooit in de toekomst ineens weer zin heb in de kersstal. Gelukkig hebben we de foto's nog. 

Kerstgedachte

Er lag een dikke enveloppe in de bus van Greetz, daarin zat een lieve kaart van vrienden maar ook nog een tweede kaart van ene Vanity die ihre Großeltern in Deutschland Schöne Weihnachten und ein glückliches 2025 wünschte. 

Ach wat sneu, dacht ik, nu krijgen die oudjes deze mooie kaart met een hele tekst erin van hun kleindochter niet. In mijn hoofd begon zich een scenario af te spelen van een verdrietige Opi und Omi, geen berichtje van hun Enkelkind, een teleurgestelde Vanity die niks hoort over haar kaart. Een op handen zijnde verwijdering tussen hen, waar voorheen de relatie juist zo fijn was.

Toen ontdekte ik dat op de achterkant van de kaart het adres van de grootouders stond in Darmstadt, en ik het envelopje zo netjes had opengemaakt, dat ik de kaart er weer keurig in kon doen met opa en oma's adres voor het venstertje en ik de Greetz-enveloppe weer dicht kon plakken. Zo krijgen ze alsnog de kaart van Vanity en is hun familierelatie gered.

Er is geen over de top kerstreclame die dit mooie moment zal kunnen evenaren. De ware kerstgedachte. 

De duivels

Onderstaande tekst is van de onvolprezen Robert Long, geschreven en opgenomen in de jaren tachtig, maar zo ongelooflijk actueel. Zeker als je naar de huidige regeringsleiders kijkt in landen als o.m. Rusland, Noord Korea, China, Belarus, Hongarije, Italië, Argentinië, Syrië en ja ook Nederland met de huidige extreemrechtse coalitie om het nog maar niet te hebben over die oranje gek die vanaf volgende maand weer zijn domheid en megalomane grootheidswaanzin zal laten gelden. 

De Duivels

Ergens ver in het diepste der aarde, sprak de duivel op sombere toon

Ga eens zitten en luister m'n zoon

Jij zou dolgraag de wereld verkennen

Om te zien wat de mens zoal doet

Maar dat vind ik voorlopig niet goed

Want wat je daarboven ontmoet 

Daar kan zelfs ik niet aan wennen

De echte duivels op de wereld zijn de dames en de heren

Die de mensheid met cynisme naar de afgrond dirigeren

Die miljoenen en miljoenen in hun wapens investeren

Terwijl overal op aarde hele volkeren creperen

Ze maken hoeren van hun dochters en bandieten van hun zonen

Die zij dan achteraf met stukjes glimmend blik belonen

Je kunt daarboven mijn zoon nog heel wat leren

Van al die duivels die de wereld regeren

Ergens ver in het diepste der aarde vroeg de zoon van de duivel wanneer

Kan ik dan eens gaan kijken een keer

En terwijl hij in het hellevuur staarde sprak de duivel 

jouw oom, mijn broer God

Zei me laatst heel de wereld verrot

It's all yours jongen doe maar een bod

Maar nu heeft het voor ons zelfs geen waarde 

Wat hebben wij daar nog te zoeken, als ze zelf de boel verzieken.

Als ze beter nog dan wij hun eigen hel kunnen fabrieken

Als ze kruisrakketten bouwen maar de vrede propageren

En met één druk op de knop de hele wereld ruïneren

Ze maken weduwen van vrouwen en de kinderen tot wezen

Ze zijn gevaarlijk gek en geen mens kan ze genezen

Je moet je vader hier beneden maar geloven

De echte slechte duivels zoon

Die wonen....boooooooveeeeen....

© Robert Long

Tegeltjeswijsheid 499

 

Gedoe

Er was een bericht van mijn internetprovider dat er ergens in een nacht een update geïnstalleerd zou gaan worden, zodat ik dan geen tv en internet had. Maar goed, 's nachts slaap ik, dus ik vond het helemaal prima. Maar opeens waren mijn lampen offline. U weet dat ik mijn lampen aanroep om aan te gaan en dan is er licht, hetzelfde gebeurt ook met het uitdoen, dat gaat ook middels een verbaal verzoek. 

Hoe kan dat nou weer? Maar iets in me zei dat het wel eens te maken kon hebben met die update. Ik kan natuurlijk onmogelijk weer terug naar de tijd dat ik als een troglodiet handmatig lampen zou moeten gaan aandoen. Ik moest het maar eens opnieuw in gaan stellen, maar hoe ging dat nou ook al weer? Gelukkig had ik nog wel vaag een idee en ik had de gebruiksaanwijzing hoe te werk te gaan nog. Nou het was even wat gedoe, maar daar deed alles het toch weer.....voor even..... want na zo ongeveer een kwartier was de hele boel weer offline. Hmmmm..... nog maar es proberen.....hetzelfde.

De twee apps, die van Google Home en van de lampen, verwijderd en opnieuw ingesteld. Hetzelfde en daarbij ook dat lampen in de app op 'aan' stonden maar het niet waren en vise versa. Gekmakend! Nog een paar keer geprobeerd en nu, bij het schrijven van dit blog zeg ik heel voorzicht dat alles het lijkt te doen zoals het hoort. 

Ssssst.... de dikke dame heeft nog niet gezongen, maar vingers gekruist. 

Hoort wie klopt daar kinderen?

Gisteren uit mijn werk was ik in mijn hoofd even de dingen van de dag aan het verwerken toen ik een appje kreeg: 'Hoi buurman bent u thuis?' Het kwam van de buurvrouw naast me en ik antwoordde: 'Ja', maar ik hoopte dat het niet iets enerverends zou zijn, ik was net aan het eten en na de dag die ik had gehad stond mijn hoofd niet naar interactie. Maar de vraag was of ik in de gelegenheid was om bij haar op het raam te kloppen.

In deze spannende tijd kan dat maar één ding betekenen; pakjesavond. Dat wilde ik graag doen. Ze hebben twee kinderen in de Sint-leeftijd en een baby. Ik vroeg hoe laat het uitkwam, ze zou me appen. Gelijk een fantoom in de nacht ben ik uit huis geslopen en heb op het door haar aangeven ogenblik met wild geraas op het raam geklopt en getikt. Als de wiedeweerga weer terug in huis waar ik opgewonden kinderstemmetjes hoorde. Dat ontroerde me. Dít is waar het om gaat; klein geluk, de rest is eigenlijk alleen maar bijzaak.

Toen was geluk... #160

Bij speuren over het web zag ik dat het nog steeds bestaat: Maja zeep. Ik ken het uit mijn jeugd toen men het meenam uit Spanje, maar anno nu is het gewoon bij o.m. Kruidvat te koop. De geur van rozen, anjers, jasmijn, geraniums met kruidnagel en nootmuskaat was/is niet aan mij besteed. Ik vind het niet lekker ruiken. Mijn moeder had stukjes Maja zeep in de linnenkast liggen weet ik nog.

De zeep is in Spanje ontstaan in 1916, Esteve Monegat was de eigenaar van Myrurgia Parfums en hij wilde een nieuwe geur op de markt brengen. Hij kwam op het idee na een intens dansoptreden, vandaar de Spaanse danseres op de verpakking. Die is geïnspireerd op de danseres Carmen Tórtola Valencia (1882-1955).  

Het feit dat de zeep en aanverwante producten als showergel, bodylotion, parfum en talkpoeder nog steeds bestaat geeft wel aan dat er aan een behoefte wordt voldaan, ruim honderd jaar na het ontstaan ervan. Alleen de danseres is van de huidige verpakkingen verdwenen.

Maja zeep zoals ik het ken van vroeger.

Carmen Tórtola Valencia ⬍

Maja zeep anno nu.

Vijf december

Van het Sint Nicolaas repertoire is het onderstaande liedje mijn favoriet. Het is geschreven door Antoinette van Dijk (1879-1975). Ze was operazangeres en zangeres van Oudhollandse liedjes. Ze trad in heel Europa op als operazangeres, maar haar carrière kwam in 1914 ten einde toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak. Vanaf 1919 verzorgde Antoinette kindermiddagen met zang en voordrachten. Naast onderstaand liedje zijn ook 'Wees welkom in ons midden' en 'Dag Sinterklaasje' van haar hand. 

Ze ging voor de radio werken en schreef voor het programmablad van de AVRO. Direct na de Duitse bezetting in mei 1940 werd Antoinette ontslagen. Ze weigerde om nog langer een voet in de studio te zetten vanwege haar onoverkomelijke bezwaren tegen het omroepbestel die zich in Duitse geest ontwikkelde. Ze is 95 jaar geworden.

Het liedje vind ik zo leuk omdat het zoveel vlotter is dan de meest andere en je in het refrein met twee of meer de zang kunt verdelen in een langgerekt 'Sinterklaaaaaaaas, als je kooooooomt', etc, terwijl de anderen 'Sinterklaas, Sinterklaas, als je komt in de stad' zingen om het de tweede keer om te draaien.

Vijf december

Vijf december Vijf december ja, dat is een blijde dag

Dat arm en rijk en oud en jong weer vrolijk wezen mag

Vijf december is de dag die vier je levenslang nog mee

Want sinterklaas is jarig en wie roept niet luid hoezee

Sinterklaas, Sinterklaas, als je komt in de stad

(Sinterklaaaaaaaaaas als je kooooooomt)

Denk aan mijn adres, toe, en stuur me wat.

(denk aan miiiiiiijjjjjjjjj, toe en stuur me wat)

Sinterklaaaaaaaaaas als je kooooooomt

(Sinterklaas, Sinterklaas, als je komt in de stad)

Denk aan miiiiiiijjjjjjjjj, toe en stuur me wat

(Denk aan mijn adres, toe, en stuur me wat)

’k Zette ’n dag of wat geleden al mijn schoentje voor u klaar

En vond toen op een morgen ’n fijne chocola sigaar.

En mijn zusje vond een poppetje van heerlijk marsepein

Wij danken u er hart’lijk voor, want heus het smaakte fijn

Sinterklaas, Sinterklaas, als je komt in de stad

(Sinterklaaaaaaaaaas als je kooooooomt)

Denk aan mijn adres, toe, en stuur me wat.

(denk aan miiiiiiijjjjjjjjj, toe en stuur me wat)

Sinterklaaaaaaaaaas als je kooooooomt

(Sinterklaas, Sinterklaas, als je komt in de stad)

Denk aan miiiiiiijjjjjjjjj, toe en stuur me wat

(Denk aan mijn adres, toe, en stuur me wat)

Geef me een hoepel met een stok, een kleine vliegmachine, een boek

Een leren voetbal die niet scheurt, al trap je hem in een hoek

Zeven stuiters, glazen knikkers en een bromtol en een tol

Een trein met echte rails erbij, en lekkers zakken vol

Sinterklaas, Sinterklaas, als je komt in de stad

(Sinterklaaaaaaaaaas als je kooooooomt)

Denk aan mijn adres, toe, en stuur me wat.

(denk aan miiiiiiijjjjjjjjj, toe en stuur me wat)

Sinterklaaaaaaaaaas als je kooooooomt

(Sinterklaas, Sinterklaas, als je komt in de stad)

Denk aan miiiiiiijjjjjjjjj, toe en stuur me wat

(Denk aan mijn adres, toe, en stuur me wat)

En voor moeder weet ik ook iets: ’n japon van blauw satijn

Als zij er prachtig uitziet, O, dat vind ik toch zo fijn

Geef zo’n fijn banketten hart, en chocola een pond of twee

En vader heeft zo graag zo’n hele grote port’monnee

Sinterklaas, Sinterklaas, als je komt in de stad

(Sinterklaaaaaaaaaas als je kooooooomt)

Denk aan mijn adres, toe, en stuur me wat.

(denk aan miiiiiiijjjjjjjjj, toe en stuur me wat)

Sinterklaaaaaaaaaas als je kooooooomt

(Sinterklaas, Sinterklaas, als je komt in de stad)

Denk aan miiiiiiijjjjjjjjj, toe en stuur me wat

(Denk aan mijn adres, toe, en stuur me wat)

© Antoinette van Dijk

Antoinette van Dijk ↕

Het verhaal van de foto

Vandaag 2 december is het precies 29 jaar geleden dat we met de vriendengroep van toen Sint Nicolaas vierden. Er waren lootjes getrokken, we zouden surprises maken en gedichten, kortom, jolijt alom. Het werd een bijzondere avond op meerdere fronten. Ik had Jeroen om een surprise en gedicht voor te maken en het was in die dagen zo dat er gedoe was om Jeroen in de wat uitgebreidere vriendengroep. Hoe of wat weet ik niet meer, maar het was voor mij een mooie aanleiding voor de surprise en het gedicht. De vrienden die er die avond waren, waren 'kamp Jeroen' om het maar even simplistisch te verwoorden. 

Ik had een groot hart van geëxpandeerd polystyreen gemaakt, of zoals het in de volksmond genoemd wordt: piepschuim. Ik had van crêpepapier rozetjes gemaakt en die erin gestoken, dat was nogal een werk, ik ben er dagen mee bezig geweest. Een gouden doosje waar het presentje in zat moest verbeelden dat wij voor Jeroen een gouden plekje in ons hart hadden. Dat kwam ook tot uiting in het gedicht. 

Voordat de festiviteiten konden beginnen had ik zelf ook nog iets aan de hand. Met mijn verloofde uit die dagen en mij ging het niet zo best, ik had meegedeeld dat we na het heerlijk avondje even moesten praten. Verloofde eiste dat ik nu al zei waarover, het was door de telefoon en klokke vijf, dus ik zei dat komt wel. Maar nee, het móest en het zóu, dus gaf ik het aan. Hierop reageerde verloofde zoals verwacht en weigerde nog te komen die avond. Ik ben altijd vrij pragmatisch en zei dat er nu iemand zou zijn zonder presentje en iemand met een presentje wat over zou zijn, maar daar had verloofde geen boodschap aan. Het was de tijd voor de mobiele bereikbaarheid, maar lang verhaal kort, via een telefonade naar de overige vrienden kwam het allemaal goed, de surprise en het cadeautje voor verloofde kon naadloos worden doorgeschoven naar degene die verloofde had, enkel moest ter elfder ure het gedichtje worden aangepast.

Nee, het was niet zo handig van me, maar verloofde had in juli op een verjaardag bij een gezamenlijke vriend al een bakermat gelegd met een andere gegadigde en daar is verloofde nog steeds mee, dus uiteindelijk was het een zegen in een vermomming voor verloofde. Al vermoed ik dat het, zelfs na 29 jaar, niet zo wordt gezien. Voor mij was het die avond of er een zware ballast van me afviel, omdat ik wist dat verloofde niet helemaal aan verloofdentrouw deed en volgens het principe 'geen oude schoenen weggooien voor je nieuwe hebt' leefde, zo was ik immers ook aan verloofde gekomen, en tevens de al voornoemde bakermat had om op terug te vallen. 

Zelf kreeg ik die avond mijn hoofd met rimpels met aan de andere kant mijn hoofd met erop geplakt wat ik allemaal zou kunnen doen als ik niet zou smeren. Ik had in die tijd een nieuwe crème ontdekt die, zo had men uitgerekend, ƒ1,- ( €0.45) per dag kostte. Ik vond dat wel meevallen, maar in de vriendengroep raakte men er niet over uitgepraat en vonden ze het een astronomisch bedrag.

Jeroen had buiten medeweten van gastheer Hans een Sint en Piet geregeld en die wisten van iedereen wel wat. Van mij wisten ze dat ik me bij een castingbureau had ingeschreven en moest ik voor hen solo een liedje zingen. Ik gaf een weergaloze uitvoering van 'Zie Ginds Komt De Stoomboot', waarbij ik, als het een auditie was geweest, de overige kandidaten ver achter me had gelaten. 

Het was een memorabele avond waar ik met veel plezier op terugkijk. 

Het hart met een gouden plekje. 

🎶Zie ginds komt de stoomboot....🎶

Een blik in de toekomst zonder smeren. 

Hoe het gaat

In de vijf maanden dat kabinet Schoof Wilders nu 'aan de macht' is, is er niet zoveel gebeurd, of nou ja, er gebeuren constant dingen, maar dat heeft vooral met henzelf te maken en niet zozeer met het land, de besturing ervan of met het door hen zo vaak aangehaalde 'volk'. Ze maken malkander en anderen uit voor rotte vis, roepen allerlei dingen die hen voor de mond komen zonder ook maar na te denken of het waar is, wel kan of op langere termijn zinvol is. Om de zoveel weken staan ze op omvallen, maar ze zijn er nog. Persoonlijk ben ik er nogal verbaasd over, ik vermoedde dat het al lang en breed zou zijn geklapt.

Ik schets u even hoe de vlag erbij hangt. Geert Wilders (PVV) heeft een motie ingediend om steun uit te spreken en maximaal inzetten op de veiligheid en bescherming van de Joodse gemeenschap. Die motie is, terecht, aangenomen. Unaniem zelfs, alle partijen waren voor. Ismail el Abassi (DENK) heeft ook een motie ingediend om steun uit te spreken voor de islamitische gemeenschap en roept het kabinet op om zich maximaal te blijven inzetten voor bescherming en veiligheid. Ook deze motie is, eveneens terecht, aangenomen, maar PVV, VVD, BBB, SGP en JA21 stemden tegen. Ditzelfde groepje heeft ook tegen de motie gestemd van Esmah Lahlah (PvdA/GL) over een plan van aanpak om de rechtsstaat te bewaken en te versterken (de motie is wel aangenomen). Dit niveau dus. Ik vind het veelzeggend.

Geert vindt het onbestaanbaar dat het Internationaal Strafhof een arrestatiebevel tegen de oorlogsmisdaden en genocide plegende premier Benjamin Netanyahu van Israël heeft uitgevaardigd. Sterker nog hij wil Benjamin voordragen voor de Nobelprijs voor de Vrede. Z'n PVV minion Vicky Maeijer heeft plagiaat gepleegd bij het schrijven van haar masterscriptie. Voorheen een politieke doodzonde en betekende dan het einde van een carrière. Maar bij extreemrechts wordt academische fraude gezien als een klein vergrijp. 

Mona Keijzer (BBB) die zelf de bouw van een woonzorgcomplex vlakbij haar huis tot aan de hoogste bestuursrechter wilde voorkomen door een beroep te doen op natuurwetgeving die haar eigen partij juist wil versoepelen, komt met een idee: We schrappen de eis om bij nieuwbouw en renovatie verblijfsvoorzieningen te plaatsten voor beschermde diersoorten. Collegaatje Caroline (Kèr'olai'n) van der Plas probeert maar weer eens voor de zoveelste keer met een debat over wolven hun beschermde status weg te nemen. Het is duidelijk voor BBB bestaan er maar twee soorten dieren: 1: vlees en 2: ongedierte. 

Voormalig asielzoeker Dilan Yeşilgöz (VVD) laat geen kans onbenut om andere migranten constant de roetveeg Piet toe te spelen. Wetend dat haar politieke carrière wel voorbij is na dit kabinet, en dat is sneller dan ze zich nu beseft, schuift ze steeds meer op richting PVV in haar uitlatingen. 

Pieter Omtzigt (NSC) is weer beter, en rept over een 'windkracht 11 in de samenleving'. De schat heeft niet helemaal door dat hij er zelf voor heeft gekozen om in een extreemrechtse regering te stappen die die storm alleen maar aanwakkert. Hij had ook een rol kunnen spelen om mee te werken aan oplossingen. Nu is zijn partij welhaast gereduceerd tot nul. 

Het verzenuwde juffershondje Dick Schoof, premier zonder partij, hakkelt en stottert zich door alles heen en moet zich toch afvragen wat ie in z'n handen gefrommeld heeft gekregen toen ie deze functie aannam. Voor het eerst sinds 1907 (!) dreigt een complete begroting, gemaakt door dit incompetente kabinet, weggestemd te worden door de Eerste Kamer. Daarnaast was het Nederland die stevig pleitte voor strenge voorwaarden bij nieuw op te stellen begrotingsregels, maar is nu het enige land van de EU die niet aan die regels voldoet. 

Ach, zo zijn er nog wat dingen, Caroline (Kèr'olai'n) die, of all people, zich meent te moeten uitspreken over de kleding van Extintion Rebellion betogers en het 'kapsel' van Marolein Faber (PVV) waar haar kapper €571,41 voor rekent. De nieuwe kleren van de keizer is er niets bij. Maar u weet dat wij, 'het volk' het betalen hè, want Marjolein heeft het ingediend als declaratie, net zoals de mediatrainingen van Dick (€6897), Femke Wiersma (BBB) (€7744), Dirk Beljaarts (PVV) (€9498,50) en Sophie Hermans (VVD) (€9498,50). 

Er zal over deze periode toch hoop ik ooit een serie worden gemaakt, wat dan als satire doet overkomen terwijl het de realiteit was. Meanwhile, aan de andere kant van de plas is een oranje megalomane hoogbejaarde bezig een kabinet te vormen, eveneens met mensen die van toeten nog blazen weten, maar wel horende en ziende blinde volgers zijn van hem. What could possibly go wrong?

Tegeltjeswijsheid 498

 

Juror #2 en Sequenza

Het was weer eens tijd om met vriend Jan-Willem af te spreken, zodat ik woensdag in de namiddag ten tweede male naar Den Haag afreisde. Hij had een film uitgezocht die we gingen bekijken in het Pathé Theater op het Buitenhof. Voor de niet Hagenaars: ja, dat is inderdaad naast het Binnenhof dat nu in verbouwing is en waarvan ik hoop dat het tijdens mijn leven nog af zal komen. 

De film heeft de titel 'Juror #2', zodat ik, provinciaals als ik soms kan zijn, dacht dat een tweede deel was. Ik heb slechts globaal gekeken waarover de film ging om geen spoilers te lezen en ontdekte dat er een film 'The Juror' is uit 1996. Maar die hebben niets met elkaar te maken, de titel moet je lezen als 'Jurylid nummer twee', en is een op zich staande film. 

Ik ga hier niet te veel vertellen over het verhaal, anders dan dat ik de hele film op het puntje van m'n stoel heb gezeten. Het is een goede film wat inderdaad gaat over een groep mensen die worden opgeroepen voor juryplicht, zoals dat in de Verenigde Staten gebruikelijk is, met jurylid nummer twee, Justin Kemp, gespeeld door Nicholas Hoult, als hoofdpersoon. Er wordt goed in geacteerd, Nicholas is heel goed in het zogenaamde 'stille spel', zijn gezicht spreekt boekdelen al zegt hij niets. Ik ben trouwens blij dat we het hier niet kennen, die juryplicht, het is, zoals al in de term besloten ligt, verplicht. Geef je er geen gehoor aan wordt het als minachting van het hof gezien en kunnen er geldboetes worden opgelegd. Maar de film 'Juror #2' raad ik u ten zeerste aan.

Vervolgens had Jan-Willem een reservering gemaakt bij Restaurant Sequenza aan het Spui. Het is, vind ik, altijd fijner om eerst naar een voorstelling te gaan en pas dan te gaan dineren. Je zit dan zoveel rustiger dan als het andersom is en de tijd gaat dringen. Ik kende het restaurant niet, maar wat een fijne en verrassende kennismaking! Het is heel kleinschalig, bijna een soort grote huiskamer en de kaart is Frans met een link naar de huidige tijd. Het is niet voor de mensch die doorgaans naar spareribs restaurants gaat of 'schep op zoveel je wilt'-concepten. Het is heel verfijnd en exquise en wat een smaaksensaties! We hebben intens genoten, ook van het wijnarrangement. Chef en mede eigenaar Thales Wolters ontfermde zich over ons en wist veel te vertellen over de spijzen en de wijnen en daar kan ik erg van genieten, de passie overbrengen die hij voelt en beleeft. 

Het was een geweldige avond!

Nicholas Hoult als Justin Kemp in 'Juror #2'.

De intieme en sfeervolle ambiance van Sequenza.