Papierwerk

Dit jaar is het zeven jaar geleden dat onze moeder is overleden. Het werd dus tijd dat ik eindelijk alle papierwerk wat ik nog had ging opruimen. Ik ben een je-kunt-nooit-weten bewaarder, maar op een bepaald ogenblik is het wel klaar. Ik zag er tegenop, omdat je ook dingen tegen gaat komen die emoties op gaan roepen, en bij het eerste mapje wat ik opendeed om te zien wat er nou allemaal precies inzat was het meteen raak. Onder een aantal papieren kwam ineens haar identiteitskaart naar voren die nog tot volgend jaar geldig zou zijn, nou daar ging ik al. 

Ik kan me nog goed herinneren dat we die zijn gaan halen op het gemeentehuis. Mijn moeder die die foto verschrikkelijk vond, omdat je, ook al draag je een bril, per se zónder bril op de foto moest (ik weet niet of dat nog zo is). "Nou je kunt er weer voor tien jaar tegen" zei ik. "Dan ben ik er niet meer, hoor" zei m'n moeder, waarop de dame achter de balie zei: "Natuurlijk wel, dan zie ik u hier gewoon weer." Dat kwam allemaal weer terug en even was het weer die zonnige dag in juni 2015.

U begrijpt dat ik die kaart niet heb weggedaan, die zit in een grote doos waarin ik alles bewaar van ouders en opa's en oma's waar voor mij dierbare herinneringen aan zitten. Zo kwam ik tussen alle papieren ook de door de gemeente Den Haag gestuurde post over dat in het 'aankomende jaar 1986' iedereen een fiscaalnummer krijgt, het huidige burgerservicenummer. Ook die heb ik bewaard en in de doos gedaan. Ik heb meteen mijn eigen papierwinkel ook maar eens nagekeken en ook ik had dat envelopje nog. En hoewel ik mijn BSN wel uit mijn hoofd ken, een poosje UWV waarbij je met dat nummer moet inloggen doet wonderen, bewaar ik 'm ook. 

Tevens heb ik eindelijk alles van V&D in de papiercontainer gegooid, het mocht eens tijd worden het bedrijf is dit jaar negen jaar failliet. Daar zat van alles bij, loonstroken, rekening couranten waar op stond hoeveel uren ik had gewerkt en hoe het ervoor stond met m'n vrije dagen. Maar ook de hele correspondentie van V&D richting het personeel betreffende het faillissement die ik destijds had bewaard vanwege de vele onwaarheden die zij predikten. Ook kwam ik het hele traject tegen nadat mijn rug het had begeven en ik weer aan het werk ging. Dat was in samenspraak met de bedrijfsarts in kleine stapjes. In een periode van zes weken begon ik met twee dagen twee uur naar steeds iets meer tot ik weer volledig aan het werk kon. Ik zou nu niet meer hele dagen kunnen staan, laat staan sjouwen en doen, maar gelukkig heb ik nu werk waarbij ik merendeel zit en daar ben ik (en mijn rug) heel blij mee. Dat hou ik op deze manier wel vol tot aan mijn pensioen over een paar jaar.

Mijn papieren had ik destijds in drie roze multomappen gedaan omdat ik toen vond dat als je de belastingaangifte ging doen je dan in ieder geval vrolijk werd van de kleur van de mappen. Nou, die infantiliteit ben ik wel overheen en ter ere van mijn moeder heb ik nu mijn papieren in de grijze gewolkte ordner gedaan waar voorheen haar paperwerk in zat. Zoveel papier heeft een mens in deze tijd van digitaliseren niet meer, maar old fashioned me is toch erg van tastbare dingen in plaats van de ongrijpbare wereld van de digitalisatie. Ja, een boomer, net wat u zegt.