Single

U weet het, ik ben al vrij lang single, of zoals ik het zelf graag noem bewust alleenstaande, dit om te benadrukken dat het een keuze is, een bewuste keuze zelfs. Hoe en waarom ga ik u niet mee vermoeien, ik heb daar al in meerdere blogjes over uitgewijd. Maar nu kwam ik een artikel tegen waar verder wordt ingegaan op het fenomeen single zijn. Allereerst zijn er in Nederland momenteel meer singles dan er ooit zijn geweest en men vermoedt dat het de komende jaren alleen maar toeneemt. Dat snap ik wel, vroeger was het, met name voor vrouwen, belangrijk om te trouwen en kinderen te krijgen en onderwijl het gezin en het huishouden als het grootste goed te zien. Zo zat de maatschappij in elkaar. Ik geloof dat het tot ver in de jaren zestig gebruikelijk was dat als een werkende vrouw ging trouwen haar contract werd beëindigd. Getrouwde vrouwen werkten niet, dat deed hun man. Zo heteronormatief zit de wereld (gelukkig) al lang niet meer in elkaar, hoewel er nu weer in bepaalde kringen 'stay at home wives' in opkomst zijn. Maar bottomline is, vind ik, dat ieder zichzelf respecterend mens (m/v/x) zichzelf kan onderhouden om onafhankelijk door het leven te gaan en daarnaast kan koken en een wasmachine kan bedienen. Daar heb je geen partner voor nodig. 

Uit onderzoek is gebleken dat de meeste singles een uitstekend sociaal netwerk hebben. Maar er zijn ook singles die dat niet hebben of wel, maar tóch 'die ene' in hun leven missen, omdat ze niet bewust alleenstaand zijn, maar door speling van het lot. Zij willen heel graag een relatie, maar het lukt niet, dat kan frustrerend zijn. Deze mensen blijken daardoor vatbaarder voor virussen en hebben een verhoogde kans op depressieve gevoelens en verslavingen. Maar het gaat, volgens een recent onderzoek, veel beter met singles dan lang werd gedacht, omdat de norm was, en soms nog steeds is, dat men als paar door het leven moet gaan, werd het single zijn als een probleem gezien, maar gelukkig wordt er over het algemeen nu heel anders tegenaan gekeken. 

Toch zijn het met name weer vrouwen die, ook nu nog, als single negatieve gevolgen ondervinden omdat ze niet aan maatschappelijke verwachtingen voldoen. Die zijn in die paar decennia nog niet helemaal verdwenen. Vrouwen zo rond de dertig die niet zijn gesetteld en geen kinderen hebben kunnen daar vaak opmerkingen over krijgen. Klinkklare onzin natuurlijk, je vraagt ook niet vanuit het niets aan een duidelijk uitgeblust echtpaar waarom ze in godsnaam nog bij elkaar zijn. Ik hoor het van vriendinnen en heb zelfs meegemaakt dat een vriendin door iemand die haar niet kende bij de eerste ontmoeting werd gevraagd of ze kinderen had en of dat een bewuste keuze was dat ze ze niet had. What the actual fuck?!

Ook ik als bewust alleenstaande heb met regelmaat moeten verklaren, en heel soms nog wel eens, waarom. Hoewel, verklaren... ik ben op dat gebied niemand een verklaring schuldig, natuurlijk. Maar nu ik langzaam richting graf ga ben ik al geruime tijd in het stadium dat men mij meer ziet als iets wat er nu eenmaal is, zoals een struik of een lantarenpaal en niet meer als iets waar Amor zijn pijlen op zou moeten richten. Gelukkig maar, ouderdom komt met gebreken, maar ook met rust, veel rust. En daar geniet ik met volle teugen van. Bewust.