Wat mij opvalt is dat veel mensen de termen 'woedend' en 'haten' vrij vaak gebruiken. En dan ook nog over zaken wat in mijn ogen het sop de kool niet waard is. 'Het maakt me woedend!' zie ik de laatste tijd veel staan onder berichtjes waarin kond wordt gedaan van anderen die iets doen waarvan de reageerder buiten zichzelf raakt. Zaken als op vakantie gaan, een huis gaan bewonen, een voorleesmiddag, twee mensen die het geluk hebben gevonden werkt voor sommigen als en rode lap op een stier. De zon in het water zien schijnen is niet iets wat iedereen kan, ze worden terstond weer een zes jarige die verongelijkt ziet dat een vriendje wél iets krijgt wat hij/zij/hen niet krijgt en stampvoeten is het gevolg.
Met de term 'haten' is het idem dito. Je vindt iets of iemand niet leuk, maar meteen haten... Ik moet in beide gevallen aan cartoonfiguurtjes denken als Donald Duck die regelmatig in blinde woede kan geraken over iets of Gargamel, de dunharige immer in het zwart geklede tovenaar uit de verhalen van de Smurfen die de blauwe figuurtjes vanuit het diepste van zijn wezen haat. "Ik háát Smurfen" is dan ook zijn catchphrase. Maar volwassen mensen die zo reageren, ik snap het écht niet.
Noem mij gerust afgevlakt, afgestompt of voor mijn part apathisch maar ik vind zowel woede als haten veel te sterke emoties. Ik heb eens diep nagedacht, maar ik kan me nergens iets heugen van dat ik woedend ben geweest of iets of iemand heb gehaat. Ik kan mensen die zich op die manier uiten over nulliteiten ook niet serieus nemen, hoe reageren die als er werkelijk iets ontzettends aan de hand is, exploderen ze dan? Net als jaloezie vind ik woede en haat zinloos, ik gun iedereen altijd het beste, ik ontsteek niet in jaloerse, hatende woede als iemand anders iets geweldig leuks overkomt, ik ben blij voor ze. En ja, ik vind sommige mensen niet zo heel leuk, maar haten en woedend over ze worden, nee, waarom zou ik?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten