Jarenlang was jij m'n gabber

Logeerweekenden, stappen, uitstapjes, vakanties, allerhande belevenissen, waar je de één zag, was de ander niet ver of minstens in aantocht of net weg. En dan opeens verandert er een leven drastisch, wat wit was is nu zwart, zekerheden bestaan plots niet meer, de ander probeert het op te vangen naar vermogen, maar de goede verstaander die aan een half woord genoeg had hoort nu een taal die hij niet meer begrijpt. Niemand kan nog tot hem doordringen, ook zijn goede vriend sinds jaren niet.

Er ontstaat een verwijdering door wederzijds onbegrip, er is nog contact maar dat verloopt stroef, er worden zelfs verwijten gemaakt, teleurstellingen uitgesproken tot er op een gegeven moment helemaal geen toenadering meer gezocht wordt. Ruzie? Nee dat is het niet, meer een kwestie van beiden in een heel andere levensfase zitten, daar waar het tot voor kort gelijk opging gaat de één door terwijl de ander stilstaat en niet goed weet welke kant hij op moet gaan.
Er valt een stilte die dagen, weken, maanden en zelfs jaren duurt. Beiden denken: "Dan maar niet" maar ook: "Wat zonde want we hadden het zo leuk".

Dan gaat ineens de telefoon, een onbekend nummer, "Ha nee hè niet weer die klotepostcodebankgiroloterijbingo" denk ik. Die gaan iets meemaken, ik neem aan maar zeg niets, een mannenstem zegt: "Hallo?" "Jij belt mij met een onbekend nummer, kan je misschien zeggen wie jij bent" zeg ik op licht geïrriteerde toon. Ik hoor niks meer en druk de telefoon uit. Haha, die heeft z'n bekomst!

De telefoon gaat weer, en nu wordt er ingesproken. Ik beluister de voicemail, o shit, dat was jij dus, na al die tijd! Ik kan je niet terugbellen, onbekend nummer hè. Je belt na enige tijd nog es, ik neem op, leg het bovenstaande uit en je zegt: "Ik heb je gemist", en we gaan praten.