31 Januari 1938

Op 31 Januari 1938 werd de koninklijke familie, die op dat moment slechts uit 3 leden bestond, Koningin Wilhelmina, haar dochter prinses Juliana en diens echtgenoot Prins Bernhard, verblijdt met de geboorte van prinses Beatrix. De naam Beatrix betekent: 'zij die gelukkig maakt'. In 1980 volgde prinses Beatrix haar moeder op als Koningin der Nederlanden en, zo leerden we afgelopen maandag, zal op 30 april van dit jaar abdiceren. Vandaag viert zij haar 75e verjaardag. Majesteit, van harte gefeliciteerd!

Herinnert U zich deze nog? #26

WILLY ALBERTI

"JULIANA BEDANKT"

1980

Aantal weken 6

Hoogste positie 11

Dit nummer was eigenlijk bedoeld voor de Zangeres Zonder Naam, het hoe en waarom zij het uiteindelijk niet heeft opgenomen weet ik niet, maar al op 2 februari 1980, twee dagen (!) na de bekendmaking van koningin Juliana's abdicatie zong Willy Alberti dit nummer met de tekst nog in zijn hand bij het destijds uitermate bekende en geliefde TV-programma "Telebingo". Ik denk dat Willy zo snel zijn beentjes hem dragen konden zich naar de studio heeft gerept, en De Zangeres rende hij er makkelijk uit natuurlijk.

Lieve Majesteit,

31 Januari 1980 zat ik samen met mijn ouders naar de toespraak van uw moeder te kijken waarin ze haar troonsafstand aankondigde en vervolgens naar uw inhuldiging op 30 april van dat jaar. En dan zijn we ineens 33 jaar verder en vernam ik, geheel in de tijdsgeest, middels een bericht op Facebook dat u ons ging toespreken om 19.00 uur die avond.
In een mooie toespraak deelde u ons mee dat u op 30 april aanstaande het stokje zal gaan overdragen aan uw zoon Willem-Alexander, u eindigde uw toespraak door uw volk te bedanken dat u al die mooie jaren onze koningin mócht zijn.

Ik weet dat u er veel belang aan hecht te weten wat er in de samenleving in het algemeen en onder uw onderdanen in het bijzonder leeft en dat u dientengevolge mijn blogjes regelmatig leest. Ik voel me niet te groot te zeggen dat ik een traantje heb weggepinkt tijdens uw toespraak, een tijdperk is ten einde, u bent de eerste koningin wiens ambtstermijn ik vanaf de inhuldiging tot de abdicatie zal meemaken.

U heeft zoveel gedaan de afgelopen 33 jaar, maar wat mij persoonlijk het meeste trof was dat u er altijd was als er zich een ramp had voltrokken. De Bijlmerramp, de vuurwerkramp, de tragische Koninginnedag van 2009, u was er met troostende woorden, een omhelzing met oprechte interesse voor hen die er door waren getroffen. Maar vergeet ook uw staatsbezoeken in het buitenland niet, zoals u daar heel koninklijk ons land vertegenwoordigde, dat is wel even ónze koningin Beatrix, hoor, dacht ik dan trots
En vergeef het me, ook de vloedgolf die een nieuwe betekenis gaf aan de watergolf van uw altijd onberispelijke kapsel in 1999 op Curaçao blijft in mijn geheugen gegrift.

Al die jaren, zoveel mooie momenten, zoveel tragische momenten, voor het land, voor het volk, maar ook voor u en uw familie persoonlijk, we hebben ze allemaal met elkaar beleefd, feest gevierd op huwelijken en Koninginnedagen, steun gegeven in moeilijke tijden die ook u niet bespaard bleven, u was er altijd voor ons, wij waren er altijd voor u.

Lieve Majesteit, ik wens u van ganser harte nog vele jaren van geluk toe als prinses Beatrix of zoals u ook wel werd genoemd, prinses Glimlach, dat we die beroemde glimlach maar heel vaak mogen zien.

Toen en Nu: Mark Hamill

Mark Hamill zal altijd vereenzelvigd worden met zijn rol van Luke Skywalker in de Star Wars films. Zijn acteercarrière is daarnaast wat mager te noemen, maar daarentegen is hij een veelgevraagd stemacteur in talloze films, series en videogames. Dat jij daar heel goed in is bewijst het feit dat hij voor een audioboek van Pinocchio alle stemmen heeft ingesproken, met unieke karakteristieke verschillen voor alle figuren.
Mark is nu 62 jaar.

Tegeltjeswijsheid 65

Testament in beeld

Afgeprijsd en dan ook nog 3 halen 2 betalen, dát kon ik natuurlijk niet laten liggen. De drie DVD boxen met ieder vijf DVD's over drie verschillende decennia met daarop veel muziek, maar ook reclames, TV-programma's, nieuws, mode en nouveautés uit die tijd. Dit zal garant staan voor vele uren nostalgisch kijk en luister plezier!

Pap, vertel 's

"Heeft u ook van die invulboeken voor ouders?" vroeg de jonge vrouw in de winkel aan mij. Ik liep naar het vak en toonde de boeken aan haar. "Ik zoek die voor vaders" zei ze. "Daar heb ik alleen de luxe editie nog van" antwoordde ik.
Het boek was in folie verpakt en ze vroeg of er hetzelfde in stond qua vraagstelling als in de gewone editie van het boek voor moeders. Ik vertelde dat dat zo was, alleen anders vorm gegeven omdat het de luxe editie betrof,  maar dat ik het boek voor vader wel even wilde openmaken voor haar.

"Dat hoeft niet" reageerde ze, "Het gaat er om dat er niet heel veel vragen over de toekomst in staan, want hij is pas 40, maar ernstig ziek en het zal niet lang meer duren, dus hij heeft geen toekomst meer, maar over het verleden wil hij graag schrijven voor zijn kinderen." Ik vertelde dat er voornamelijk vragen in worden gesteld over hoe de ouder zijn jeugd heeft beleefd, wat voor een tijd het was en hoe hij als jongere naar zijn toekomst keek en dergelijke.

Even later had ze het (algemene) boek "Vertel 's" uit dezelfde serie gekozen. "Hier staan die vragen ook in, maar dit formaat is wat handzamer voor in het ziekenhuis en om het straks thuis te bewaren" stelde ze vast.

Na dat deze vrouw weg was ben ik even naar achter gegaan, ik was geraakt en geëmotioneerd door wat ze mij vertelde. Met dit blogje een klein eerbetoon aan de jonge vader die na een zware strijd moet opgeven binnenkort en voor zijn vrouw en kinderen die het boek wat hij voor ze gaat invullen zullen koesteren als ze ouder zijn.

De boze bewoner

De boze bewoner wist het nu ook niet meer, na vier keer zijn klacht kenbaar gemaakt te hebben bij de woningbouwvereniging, zonder enig antwoord is hij maar weer eens naar de bewonersconsulent gegaan van zijn appartementencomplex. Die verwachtte hem al, want toen hij zei: "Ik zal u de foto's laten zien van hoe ik er nu al 2 maanden bij zit", antwoordde ze: "Dat weet ik, die foto's heb ik al gezien op uw blog, maar wilt u daar wel mijn naam uit halen?".

De boze bewoner kon zijn ongenoegen spuien van zowel de firma die het onderhoud deed als de woningbouwvereniging waar de consulent voor hem het gezicht van was, en ze begreep het allemaal, ze vroeg de boze bewoner haar de foto's te mailen en terwijl hij er bij was mailde ze die direct door met een begeleidend schrijven naar de opzichter.

Het grote wachten is weer begonnen, de bewonersconsulent vond ook dat er duidelijke afspraken gemaakt moesten worden wanneer er wat ging gebeuren. De boze bewoner, die overgens helemaal niet zo gauw boos te krijgen is, hoopt nu op een spoedige afronding van de werkzaamheden die in juli 2012 begonnen zijn.

Vele wegen leiden van en naar huis

Doordat ik er maandagavond al mee te maken had gehad, ben ik dinsdagochtend wat vroeger van huis gegaan om me in het avontuur te storten om nog enigszins op tijd op mijn werk te verschijnen. Vanwege het feit dat van een in aanbouw zijnde parkeergarage boven metrostation Kralingse Zoom nu al stukken beton begonnen af te brokkelen was er op last van de politie en gemeente geen metroverkeer meer mogelijk langs dit station. En aangezien met de komst van de metro destijds er geen busverbindingen meer zijn met Rotterdam ontstaat er een probleem.

Aangekomen op mijn dagelijkse opstapstation zag ik collega Henk staan die sinds een aantal jaar in het filiaal in de stad werkt. Aan de manier waarop hij in zijn krantje stond te lezen kon ik zien dat hij nog ongewis was.  Natuurlijk niet voor lang, want ik lichte hem direct in. Het avontuur kon beginnen!

Onze metro reed niet verder dan Capelse Brug, daar werden wij in een luxe touringcar geladen wat wel iets gezelligs had, we gingen in de ochtendspits op weg naar metrostation Oostplein. Onderweg merkten Henk en ik op dat gezeten op zo'n hoog niveau je heel anders tegen de gebouwen aankeek waar je normaliter in de auto van onderaf naar op moet kijken. We hadden het ook over hoe we vanavond terug zouden moeten en Henk had daar een goed idee over. Aangekomen op Oostplein konden we onze gebruikelijke weg vervolgen en was ik wel iets later dan normaal op mijn werk, maar viel het alleszins mee.

Ik besloot na reisplanner geraadpleegd te hebben Henk z'n idee over de terugreis te ondernemen, ook omdat de RET zelf aanspoorde om zo min mogelijk gebruik te maken van de metro's omdat de ingezette bussen nooit dezelfde capaciteit konden hebben, en ik niet weer als een sardine vervoert wilde worden.

Daar diende wel een zorgvuldige planning aan vooraf te gaan en met medewerking van enkele collega's kon ik precies om half 6 weg, ging met de metro naar Rotterdam Centraal, nam daar de trein één station verder naar Alexander om daar op bus 31 te stappen naar huis, een reis van anderhalf uur, wat gelijk is aan de reis met de middelen die de RET ter beschikking heeft op mijn gebruikelijke traject nu met de calamiteiten, alleen wat geriefelijker.

Ik hoop zo dat het donderdag weer voorbij is!

Per luxe touringcar....

Dat past nóóit in een bus....

Les Misérables

Miserabel voelde ik me zeker toen ik op weg naar de bioscoop strandde met de metro en met een bus verder werd vervoert om vervolgens met de metro weer verder te kunnen. Ik zou nooit op tijd zijn geweest voor de bestelde kaartjes op te halen dus die code gauw aan Carla, Sophie en Astrid doorgegeven.
Gelukkig was ik op tijd voor de film, en daar gaat het om.

De film is prachtig, er word vrijwel alleen in gezongen, een soort opera dus. Is het normaal gebruikelijk dat de acteurs/zangers playbacken op van te voren ingezongen muziek, Regisseur Tom Hopper liet ze live zingen waarbij ze, om in de juiste toon te blijven, middels een oordopje live werden begeleid door een piano die hún stem volgde in plaats van andersom. De muziek is later ingespeeld. Dat is nog nooit in een film gebeurd.

Het verhaal is heel mooi en de opstand van het volk deed me denken aan de revoluties die nu gaande zijn in diverse landen in de wereld, waarbij vaak, net zoals in deze film, studenten het voortouw nemen. Klinkende en soms verrassende namen als Hugh Jackman, Russell Crowe, Anne Hathaway, Sacha Baron Cohen, Helena Bonham Carter en Eddie Redmayne zijn te zien en te horen in deze film. Oud Songfestival deelnemer (Ierland 1978) Colm Wilkinson, die zowel in Amerika als in Engeland in het theater de rol van Jean Valjean speelde speelt nu de rol van bisschop.
En ook Daniel Huttlestone mag niet onvermeld blijven die de rol van de kleine Gavroche na in het theater gespeeld te hebben deze ook in de film vertolkt.

Wij zaten aan het eind alle vier met zakdoekjes.

Hugh Jackman

Russel Crowe

Daniel Huttlestone

Sacha Baron Cohen & Helena Bonham Carter

Happy birthday

Pas gisteren kwam ik er achter dat actrice Betty White op 17 januari 91 jaar is geworden. Ondanks dat het te laat is wil ik er wel even bij stil staan. In de jaren 80 speelde zij Rose Nylund in de TV-serie  "Golden Girls". Één van de leukste series ooit gemaakt, nog steeds speelt ze kleine rollen in films en series.

Hus

Zomaar google-en levert vaak iets leuks op, zoals dit filmpje van 20 minuten over bakkerij Hus, een begrip in Den Haag. Waar wij woonden was een Hus winkel op de Maartensdijkelaan tot ver in de jaren 80. Bovendien was mijn moeder, in de jaren 50, filiaalhoudster van een Hus winkel. En zoals het filmpje vertelt waren er in 1955 180 winkels in Den Haag. Reden voor mij om dit filmpje aandachtig te bekijken. Aan het eind  zijn verschillende winkels van binnen te zien, zo moet mijn moeder dus ook gewerkt hebben!

 1955- broodbakkerij HUS. Den Haag - TV & Reclame Gratis video filmpjes - 123 video.nl

Tweewielige bakkerwagen van Hus met het bekende Tip Top Brood

Loting, schmoting

Vele mannen van middelbare leeftijd zitten dezer dagen in spanning of en wanneer er een elfstedentocht zal gaan plaatsvinden, want het heeft nu al een week gevroren. Anderen blijven 's-nachts op om de bekentenissen van de gevallen wielerlegende Lance Armstrong aan te horen. En daarnaast is het nieuwe seizoen van het succesprogramma "Wie Is De Mol" begonnen waar velen weer iedere week met spanning naar uitkijken, ook zelf meedoen en minutieus het programma volgen om aanwijzingen te ontdekken naar wie de molvinger wijst en hoewel ik het zelf niet kijk kan ik me heel goed voorstellen dat het heel leuk is om met vrienden en bekenden te analyseren wie volgens jou de mol wel zal moeten zijn.

Terwijl iedereen druk is met deze zaken is er schijnbaar argeloos iets besloten aangaande het Concours Eurovision De La Chanson van dit jaar. We wisten al dat er voor ons geen draaiorgels, indianentooien of Volendamse zangers naar Zweden zullen afreizen, maar rockmama Anouk die naar eigen zeggen een 'killersong' heeft welke wij eind februari gaan horen.

Loting heeft bepaald dat zij op 14 mei in de eerste semifinale mag zingen, maar was het vervolgens gebruikelijk dat er dan werd geloot voor de startpositie, wordt dat dit jaar losgelaten, en beslist het productieteam in welke volgorde de 16 landen zullen aantreden. Dit om het programma gevarieerd te houden zodat je bijvoorbeeld niet 6 ballads achter elkaar krijgt.

Ik vind het nogal een dingetje, direct weer een stok om mee te slaan mocht het onverhoopt niet lukken om naar de finale door te stoten. Ik hoor het geklaag al: "Ja 'ze' hadden ons ook als 2e laten zingen, en iedereen weet dat dat geen goede startpositie is", of iets van die strekking. Bij loting is het letterlijk 'de speling van het lot', nu wordt er bewust gekozen, en wie zegt dat er geen startposities worden gekocht?
Ik wil hier niets insinueren, ik geef alleen maar even aan dat dit zonder volksreferendum op Europees niveau is besloten.

Toen en Nu: Kris Kristofferson

Afgelopen maandag bij de theatervoorstelling van Ricky Koole en Leo Blokhuis viel de naam Kris Kristofferson als één van de 'buitenstaanders' in de (country) muziek. Als zanger is hij nooit zo heel succesvol geweest qua platenverkoop, maar als liedjesschrijver des te meer. Onder andere "Me And Bobby McGee", en "Help Me Make It Through The Night" zijn van zijn hand. Later in zijn carrière heeft hij zich toegelegd op acteren met als hoogtepunt zijn rol naast Barbra Streisand in "A Star Is Born" in 1976.

Toch is hij heel zijn leven blijven zingen en doet dat nu op z'n 76e nog. Toen Ricky tijdens de voorstelling gelijktijdig met vriendin Nadira bij het ophouden van een platenhoes uit de jaren 70 verzuchtte dat het zo'n heel aantrekkelijke man is, merkte Leo schamper op dat dat nu geenszins meer het geval is. Ik voelde een 'Toen en Nu'-blogje opkomen.

Tegeltjeswijsheid 64

Gepest maar trots

Een aantal keer heb ik een blogje geschreven over tieners die het pesten niet meer aan konden en zelfmoord hebben gepleegd, zulke trieste verhalen laten me niet los en wil ik delen omdat de gepesten moeten weten dat ze niet alleen staan, dat het goed zal komen.

Zanger Jamai Loman en stylist Fred van Leer hebben diezelfde mening en hebben daadwerkelijk écht iets gedaan, ze hebben een anti-pestsite gelanceerd Gepest maar trots. Waar zijzelf hun verhaal op hebben gezet en andere collega-BNers die gepest zijn vragen hetzelfde te doen, maar verder ook iedereen die ooit is gepest en nu een heel leuk succesvol en sociaal leven hebben om aan te geven aan mensen die nu gepest worden dat dat kan.

Ik vind het een heel mooi initiatief en steun het van harte, vandaar mijn blogje er over. Er is ook een Facebook pagina die je kunt 'liken'
Doe het maar.

Buitenstaanders

Gisteren samen met vriendin Nadira naar de theatervoorstelling "Buitenstaanders" geweest waarin Leo Blokhuis, muziekkenner en liefhebber bij uitstek samen met zijn vrouw de actrice Ricky Koole (Verborgen Gebreken, Sonny Boy), die ik meteen tekort doe met deze aankondiging, want wat kan die vrouw geweldig zingen, het publiek meeneemt naar met name de countrymuziek van Amerika door de jaren heen en daar weer de zangers, zangeressen en liedjesschrijvers van die niet met de grote golf meegingen maar hun eigen (muzikale) pad bewandelden.

Met smakelijke anekdotes en wetenswaardigheden van Leo, de prachtige zang van Ricky en een meesterlijke begeleiding van een 4 koppige band. Participatie uit de zaal is gewenst als Leo vraagt aan welke muziek je eerst even moest wennen, maar waar je nu niet meer zonder kan, en hij tovert de muziek meteen uit zijn laptop. Na de pauze verhaalt Leo over hoe de Indorock in Nederland zijn intrede deed en de Nederlandse muziekwereld op zijn grondvesten deed schudden. Ook Ricky heeft verhalen van zichzelf als kind dat net even anders wilde zijn dan anderen maar nu is uitgegroeid tot een volwassene die weliswaar een Bekende Nederlander is, een actrice/zangeres zelfs, maar die zo heerlijk gewoon wordt gevonden dat ze zich vaak meerdere malen aan dezelfde mensen moet voorstellen omdat men haar niet onthoudt.

Nadira en ik hebben genoten van deze muzikale en leerzame voorstelling.

Het is nog niet voorbij

Vanaf vorig jaar zomer liep er door mijn leven en blogjes een rode draad: Het gevelonderhoud van mijn woning en alles wat daarbij mis kan gaan. Deze episode is nog steeds niet voorbij. Het raampje in de woonkamer moet immer nog worden afgetimmerd en waarschijnlijk moet het vensterbankje, vanwege dat het asbesthoudend zou kunnen zijn, weg. Op 6 december heb ik daar een onderhoud over gehad met de bewonersconsulent en op ook die dag telefonisch contact gehad met heren die daar over gingen.

Ik ben bewust van de desinteresse van zowel de woningbouw als het bedrijf dat zij hebben ingehuurd om het af te werken. Het begint nu iets lachwekkends te krijgen. Twee weken geleden heb ik middels het contactformulier op de website van Woonzorg mijn klacht hierover kenbaar gemaakt, en heb ik, zoals ik ook verwachtte, behalve de bevestiging niets meer gehoord. Ik ga nu iedere week dat formulier invullen met exact dezelfde mededelingen, alleen introduceer ik het steeds anders. Als dit enige tijd gaat duren zal ik denk ik een consumentenprogramma benaderen, maar eerst wil ik met humor dit aan de kaak stellen iedere week
.

Ik kan me voorstellen dat mijn mail ondanks de dringende aard aan uw aandacht is ontsnapt vandaar dat ik deze u nogmaals doe toekomen.

Op 26 november werd bij mij het zijraampje alsmede het raam op het balkon vervangen in verband met asbest, deze werkzaamheden waren niet van te voren door Woonzorg Nederland kenbaar gemaakt .

Het raampje in de woonkamer werd wel geplaatst, maar niet afgetimmerd, want, zo werd mij verteld, het vensterbankje moest (waarschijnlijk) nog verwijderd worden i.v.m. asbest, dat zou plaats gaan vinden op 6 december, zowel het verwijderen van het vensterbankje als het aftimmeren.

Geleerd van de werkwijze van Smits kon ik er natuurlijk van uitgaan dat dit niet zou gebeuren. 

Op 6 december gebeurde er inderdaad niets, ook geen afzegging als ik er zelf niet naar had geïnformeerd. Die ochtend ben ik bij de bewonersconsulent geweest om dit en mijn ongeverfde deur sedert 5 maanden onder haar aandacht te brengen. Ik kreeg verschillende mensen aan de telefoon, en degene die over het asbest/kamerraampje ging deelde mee dat juist die dag (?) er uitsluitsel was gekomen óf het vensterbankje inderdaad vervangen moest worden, in week 50 zou ik daar van horen.

Om positief te beginnen, mijn buitendeur is geverfd, alleen de sponningen zijn niet gedaan, nou vind ik dat best zo, maar ik kan me voorstellen dat een verflaag toch enige berscherming biedt tegen weersinvloeden. 

Het raampje daar heb ik niets van gehoord en ik heb zo het bange vermoeden dát ik er vanuit Smits en de asbestfirma ook helemaal niets meer van hoor, ik bedoel ik heb ruim 5 maanden met een ongeverfde buitendeur gezeten. Het probleem is communicatie, daar is de firma Smits heel slecht in, en in dit geval moet er worden afgesproken met het asbestverwijderingsbedrijf wanneer er afgetimmerd kan gaan worden én met mij wanneer het mij schikt tel daar bij op dat ik het hele gebeuren in 1 dag gedaan wil hebben en we hebben denk ik een onoverkomelijke situatie.

Ik ben er klaar mee en vind dat Woonzorg Nederland, die deze bedrijven heeft ingehuurd, nu aan zet is om het één en ander te regelen dat gewoon gedaan wordt wat al lang gebeurd had moeten zijn.

Ontdekt!

Toen ik de brievenbus opende leek het of er een straal licht uitkwam, daar lag een brief aan mij gericht van Joop Van Den Ende! Wat al in de sterren stond geschreven werd nu bewaarheid, mijn talenten waren onder Zijn aandacht gebracht. Dit was het moment waarop mijn leven zou veranderen, ik ga onder de hoede van Joop uitgroeien tot een alom geliefd talent.

Op nationale podia, TV en film zal ik mijn al aanwezige en door Hem verder ontwikkelde artistieke vaardigheden kunnen tonen aan de Nederlandse bevolking. Ik ga waarschijnlijk gevraagd worden om in diverse jury's plaats te nemen van TV-talentenjachten om mijn milde, opbouwende maar altijd eerlijke commentaar te geven.
Vanzelfsprekend tafelheer bij "De Wereld Draait Door". Goede vriend Rick die binnenkort afstudeert als regisseur neem ik natuurlijk mee in de vaart der volkeren en wij worden de Tim Burton en Johnny Depp van Nederland. Over zo'n 20 jaar zal er een musical over mijn leven gemaakt worden waarin Jan Kooijman de enig denkbare acteur is die mij geloofwaardig kan neerzetten, mits hij zijn fysiek zo goed blijft verzorgen en onderhouden zoals hij dat nu doet.

Dat alles ging door mijn hoofd toen ik van de brievenbus naar de voordeur liep, nee zweefde, en tegelijkertijd dacht ik dat ik het gevoel van dit moment heel goed in me moest opnemen om het te kunnen verwoorden in de vele, vele interviews die ik zal moeten geven als er gevraagd gaat worden: 'Wat ging er door u heen toen u de brief van Joop ontving?". Bovendien moet ik Jan handvatten kunnen geven om dit belangrijke moment in de musical goed te kunnen spelen.

Bij binnenkomst ben ik gaan zitten en heb de brief van Joop heel aandachtig en heel bewust geopend:
'Geachte heer Aidan', hief Joop aan, ik voelde een traan in m'n ooghoek, mijn handen trilden, wanneer mocht ik komen auditeren?
Huh? Wat? Nee! Nou ja!
Joop had helemaal (nog) geen kennis genomen van mijn talenten. Hij prees in deze brief de door hem gefinancierde productie van "Aspects Of Love" aan mij persoonlijk aan, ik kon er heen met €10,- korting, zo goed loopt deze productie dus niet. Maar goed, Joop ként mij dus wel....het is gewoon een kwestie van tijd.

Nieuwe gein

Het bedrijf waar ik werk heeft een rekening courant-systeem voor de uren inzet van het personeel, alleen kunnen ze er niet heel goed mee omgaan zodat het personeel structureel te weinig wordt ingezet met als gevolg te weinig gewerkte uren aan het eind van het boekjaar, waarvan volgens het CAO waarmee zij zelf akkoord gegaan zijn alles tot 4% van de jaarurennorm moet worden kwijtgescholden. Dat gaf afgelopen jaar nogal wat commotie toen dat ook daadwerkelijk gebeurde, daar schrok de directie, zeker nu er volgens diezelfde CAO dit jaar slechts 2% mag worden afgeweken, van. Niet dat er nu niet meer op werkuren bezuinigd wordt, maar een kat in het (verwachte) nauw maakt rare sprongen.

Zo kon het dat ik samen met collega's Carla, Sophie en Sakis mocht afreizen naar ons distributiecentrum, onder het mom van extra uren maken (We hebben het er niet over dat Carla en Sophie in december ieder maar 3 dagen per week werden ingezet en ik de eerste week van januari vrij moest nemen) Wij werden daar verwacht op de onchristelijke tijd van 8 uur, Sakis chauffeerde want het distributiecentrum bevindt zich in een soort woestenij, zodat het openbaar vervoer geen optie was. Vanzelfsprekend reden we verkeerd omdat de Tom Tom-stem zei:, "Links aanhouden", hoewel we een bord zagen dat we rechts zouden moeten naar Nieuwegein volgden we blindelings de kunstmatige intelligentie van Tom Tom op in plaats die van onszelf te gebruiken.

Een half uur later dan was afgesproken kwamen we aan en werden desondanks allerhartelijkst ontvangen met een kopje koffie en een korte uitleg van wat er gebeuren ging. Het nieuwe gebouw wat midden in een troosteloze desolate omgeving staat met, volgens Sakis, Griekenlandachtige wegen die er heen leiden (en hij kan het weten) is van binnen mooi ingericht. Er was dientengevolge denk ik  geen geld meer over om voldoende en deugdelijke apparaten aan te schaffen om de inventarisatie op te nemen. Wij moesten met heel omslachtige langzame scanmachientjes werken die regelmatig uitvielen of vastliepen, ook konden wij geen logica ontdekken in de wijze waarop de nummering van de locaties in de scanners waren ingevoerd, ik was samen met Carla aan het werken en het apparaatje heeft ons wat af laten lopen door het gebouw.

De medewerkers van het distributiecentrum waren heel aardig en geduldig voor ons en wij hebben naast onze verbazing over de gang van zaken ook lol gehad met elkaar om de in onze ogen chaotische wijze van werken. Vandaag mogen we nog een keer.

In the middle of nowhere

Kopje koffie

Tegeltjeswijsheid 63

Toen en Nu: Madeline Zima

Wij kennen Madeline Zima uit de TV-serie "The Nanny", waar ze de rol van jongste dochter Grace Sheffield in speelde. Madeline is blijven acteren in verschillende series en speelfilms. Ze is nu 27 jaar en het is duidelijk te zien, kleine meisjes worden groot.

Met alle respect

Als iemand een zin tegen je begint met deze drie woorden, dan weet je dat er niet veel goeds zal volgen, en vooral dat het helemaal niets met respect te maken zal gaan hebben. Als een cabaretprogramma deze drie woorden als titel meekrijgt, dan kun je verwachten dat er tegen zogenaamde 'heilige huisjes' geschopt zal gaan worden, zeker als het een programma is van cabaretier Theo Maassen.

Persoonlijk vind ik dat cabaretiers en ook columnisten de mensen een spiegel moeten voorhouden, en dat het, om met Youp van 't Hek te spreken, best mag schuren. Ook vind ik dat mensen die zich bewust in de publiciteit begeven naar aanleiding van hun beroep of levensstijl door de dienstdoende cabaretier gefileerd mogen worden, daar waar ze mee in de openbaarheid treden mag worden uitvergroot en in het belachelijke getrokken worden.
Daarnaast spaart de echt goede cabaretier zichzelf niet, hier past niet het belerende vingertje van 'ik weet hoe het hoort', maar de twijfel en de verwondering over zichzelf in het grote geheel.

In het theaterseizoen 2011/2012 bracht Theo Maassen zijn voorstelling "Met Alle Respect", welke op 29 december j.l. op TV is geweest, pas afgelopen zondag is deze show onder de aandacht gekomen van Volendammer Johan Bond, en een kleine passage over Volendam heeft hem woedend gemaakt. Theo verwondert zich over het feit dat een groot aantal inwoners van Volendam op de PVV heeft gestemd terwijl het dorp voor 100% blank is, de enige variatie in huidskleur die ze hebben, volgens Theo, zijn de slachtoffers van die cafébrand. Met name die laatste zin is in het verkeerde keelgat geschoten van Johan.

Over het feit dat deze show al een heel seizoen gelopen heeft en pas na een week na uitzending op een protest stuit uit Volendam zou je zo al een kwartier nonstop grappen kunnen maken, maar buiten dat is het een dunne lijn van het al dan niet toelaatbare waarop je balanceert als cabaretier. Ieder heeft daar een eigen mening over.Tijdens de uitzending viel de opmerking me niet zo op, maar achteraf gezien vind ik het niets toevoegen aan de grap die ook al duidelijk was geweest zonder deze dus overbodige en kwetsende toevoeging.
Ook de opmerking aan het begin van de voorstelling over Prins Friso vond ik niet gepast.

Kwetsen om een "Nou-nou-die-Theo-is-me-er-eentje" te scoren is nooit leuk, hij heeft een groot talent om zaken met humor aan de kaak te stellen en aan te pakken zonder daar schrijnende situaties en mensen die zelf nooit de publiciteit gekozen hebben daar de dupe van te laten zijn.

Het mooiste vind ik voorstellingen waar ook ruimte is voor verstilling en ontroering, een combinatie van vlijmscherpe humor met een moment van reflectie, zoals Theo's collega Guido Weijers dat een dag later zo mooi liet zien tijdens zijn oudejaarsconference.

Herinnert U zich deze nog? #25

ADÈLE BLOEMENDAAL, LEEN JONGEWAARD

& PIET RÖMER

"HET ZAL JE KIND MAAR WEZEN"

1970

Aantal weken: 9

Hoogste positie: 4

Gisteren de eerste aflevering gezien van alweer het vierde seizoen van "'T Schaep" getiteld "'T Schaep In Mokum" . Na de remake van de orginele serie uit het TV seizoen 1969/1970 in 2006, bleek deze zo succesvol dat er nog 3 seizoenen volgde, en naar ik mag hopen nog meer.

Dat terwijl de oorspronkelijke serie met moeite slechts 8 afleveringen telde door problemen met de schrijver Eli Asser en de acteurs. De liedjes uit de serie zijn desondanks tot het muzikale cultureel erfgoed van Nederland gaan horen.

De 20ste eeuw

Vriend Harry kwam enige tijd geleden enthousiast terug van zijn bezoek aan Het museum van de twintigste eeuw, en mijn nostalgische inslag kennend rade hij me dit museum ten zeerste aan.
Afgelopen zaterdag was het zover dat ik samen met Nadira, Rick en Christian de reis naar het pittoreske Hoorn ondernam.

Om 10.00 uur kwam Nadira mij ophalen om een koffiestop te maken bij Rick en Chris en vervolgens verder te reizen. Omdat Nadira na deze dag ging logeren in Noord Holland deden we dit met twee auto's. Na enige verwarring waar we zouden gaan parkeren kon de dag beginnen. Ik was nog nooit in Hoorn geweest en ik vind het een mooi ouderwets stadje. Eerst een lunch gebruikt bij d'Oude Waegh en daardoor aangesterkt de wandeling naar het museum begonnen.

Er is zoveel te zien in het museum, ingerichte huiskamers en keukens vanaf de jaren 30 tot de jaren 80. Zoveel herkenbaar voor ons, veel dingen die in de jaren 50 hun intreden deden in de huishoudens werden zeker tot ver in de jaren 70 gebruikt. Nadira merkte dan ook op dat de échte snelle vernieuwingen en ontwikkelingen pas in de jaren 80 plaatsvonden, en ik was het daar mee eens.

Er was een winkelstraatje gemaakt met oude winkeltjes van vroeger, forniturenzaakje, kapper, blokker, bakker, etc. en flinke ruimte met speelgoed van weleer. Er was een schoolklas en je kon weer even schrijven zoals je het destijds geleerd hebt, best wel moeilijk! Er was nu vanwege het overlijden van actrice Hetty Blok een hele ruimte ingericht met zaken betreffende de jaren 60 TV-serie "Ja Zuster Nee Zuster".

In de tijdelijke expositieruimte beneden was er nu een tentoonstelling met speelgoedrobots door de jaren heen en een tentoonstelling met autoreclames van toen.
In restaurant de Hoofdtoren hebben we de dag afgesloten met een heerlijk diner.

We hebben een fijne dag gehad met elkaar en vele herkenbare spullen van vroeger gezien die zoveel herinneringen bij ons naar boven brachten. Dit museum is echt een aanrader en Hoorn is een heel leuk stadje, wij konden ons voorstellen dat het er zomers geweldig moest zijn om lekker buiten op een terrasje te kunnen zitten.

Jaren 60 huiskamer

Jaren 70 huiskamer

Brommertje van Opa uit Ja Zuster, Nee Zuster

Oude winkelstraatje

Speelgoed van weleer.

Dissonant

Na een geweldige leuke dag met vrienden Rick, Christian en Nadira, waar ik morgen uitgebreid op terug kom, was er toch nog onverwacht een dissonant. Ben ik keurig bij het station van Leiden afgezet door Christian en Rick, komt mijn trein vrijwel direct aanrijden, hangt er zo'n handige monitor in de coupé waar je op kan zien wanneer je op welk station aankomt, dan zou je verwachten dat zo'n ding ook accuraat werkt.

Denk opnieuw. Ik was vanzelfsprekend druk bezig met WhatsAppen, Facebooken, Wordfeud, en wierp zo nu en dan een blik op de monitor, Rotterdam zou bijna in zicht komen stond er op vermeld. Mooi!
Dat duurde wel erg lang vond ik, en naar buiten starend in de donkere avond zag ik contouren van gebouwen die ik niet herkende, ik keek nog eens naar de monitor, nee hoor, Rotterdam Centraal kwam er aan, en daarna mijn stop Rotterdam Blaak, toch kreeg ik iets unheimisch über mich, en terecht, want ondanks dat het niet stond vermeld op de monitor waren we op weg naar f*cking Dordrecht!

Op het moment dat de trein het station van Dordrecht binnen reed verscheen pas de mededeling 'Dordrecht' op  de monitor. Heel vervelend, en ja ik weet dat er nog zoiets is als eigen verantwoordelijkheid, en dat het heel dom is om stations als Rotterdam Centrum en Rotterdam Blaak gewoon niet op te merken, maar toch.... Maar deze stommiteit had geen invloed op mijn gevoel over de heerlijke dag die we hadden gehad met elkaar.

Mijn uitvaart

Nee, jullie hoeven nog niet de agenda's te trekken, want het is nog niet zover, ik heb me er alleen even mee bezig gehouden. Mijn uitvaartverzekering Ardanta bood de mogelijkheid om op 'Mijn Ardanta' beveiligd door een wachtwoord mijn wensen betreffende mijn uitvaart kenbaar te maken.

Ik heb dat gedaan, want als BAer kan het zomaar gebeuren dat je zo'n man wordt waarover je wel eens leest in de krant, iemand die twee maanden dood in huis heeft gelegen eer dat iemand het bemerkte. Nu tijdens mijn nog werkzame leven zal mijn plotse afwezigheid waarschijnlijk eerder opgemerkt worden en dan ook is het voor iedereen prettig dat er niet meer hoeft te worden nagedacht over bloemen, kist, muziekjes e.d., dat staat nu allemaal beschreven. De dame of heer van de uitvaartmaatschappij die het allemaal regelt kan zo mijn (bescheiden) wensen erbij pakken.

Voordat ik begon met invullen heb ik wel even gegniffeld toen ik het volgende zag staan:

"Wij zijn er niet verantwoordelijk voor dat uw uitvaart ook wordt uitgevoerd
volgens de door u aangegeven wensen"

Ik vond dat hilarisch, alsof je nadien, als je dus dood bent, nog een klacht zou kunnen gaan indienen.