Bridgerton

Natuurlijk weer veel later dan de hippe mensen ben ik de Netflix serie 'Bridgerton' gaan bekijken. Er zijn nu twee seizoenen en ik ben net in het tweede seizoen beland. Netflix heeft al aangegeven dat er een derde en vierde seizoen aankomt. De serie is gebaseerd op de boekenreeks van Julia Quinn en gaat over de acht kinderen van de familie Bridgerton vier zoons en vier dochters in het Regency-tijdperk (1811-1820). In elk boek staat één van de kinderen centraal, dus als Netflix door gaat hebben we nog wel wat tegoed.

In seizoen één staat Daphne Bridgerton (Phoebe Dynevor) centraal en haar debuut op de huwelijksmarkt, seizoen twee focust zich op Anthony Bridgerton (Jonathan Bailey), de burggraaf die op zoek gaat naar een geschikte partner. Het speelt zich af in de wereld van de adellijke families of die er net tegenaan zitten, in het societyseizoen in Londen. Waar de voornaamste bezigheid is zien en gezien worden ten einde de juiste huwelijkskandidaat te vinden op een aaneenschakeling van bals, party's en soirees die worden gehouden. Koningin Charlotte, een geweldige en hilarische rol van Golda Rosheuvel gekleed in hysterische jurken met enorme gekleurde pruiken, bemoeit zich intensief met 'de ton', zoals de high society zichzelf noemt. 

Wat mij meteen opviel was de prachtige taal die wordt gesproken, heel beleefd en keurig, maar volgens het principe 'een goed verstaander...'. De Engelse taal leent zich daar bij uitstek voor. Daarnaast de cast van kleur als vooraanstaande figuren in 'de ton', heel ongebruikelijk voor een serie die zich in 1813 afspeelt en daarom juist zo fantastisch. Heel summier in twee zinnen wordt in de eerste serie aangestipt waarom. "Omdat de koning een vrouw van kleur heeft getrouwd worden we toegelaten" zegt één van de personages. Dat is het en verder worden er, heel terecht, geen worden aan vuil gemaakt. Nee, in het echt was dat niet zo, koningin Charlotte was wit, maar het is een fictief verhaal. 

De rode draad in de serie zijn de roddelpamfletten die worden geschreven door een zich Lady Whistledown noemende dame waarvan niemand weet wie het is. Ze worden verslonden, zijn geliefd alsook gevreesd door de gehele society, inclusief de koningin vanwege de schandalen die aan het licht komen. De stem van deze dame wordt ingesproken door niemand minder dan Julie Andrews.

Opvallend verder is dat de muziek vaak georkestreerde versies zijn van hedendaagse hits en ondanks dat het zich meer dan tweehonderd jaar geleden afspeelt oogt het heel erg hedendaags hoe de verhalen worden verteld. Dat waarmee de serie zich wilde profileren en in de aandacht zette bij de start, stomende seksscènes, vind ik wel meevallen. De scènes duren wat langer en de fraaie billen van Jonathan en Simon Basset (Regé-Jean Page) alsook en verdwaalde borst van Daphne zijn in beeld, maar dat is niet heel wereldschokkend, misschien voor Amerika, maar hier raken we niet zo snel overstuur daarvan. 

De humor, de verteltrant, de geweldige dialogen, de fantastische cast en de mooie kostuums maken dat 'Bridgerton' er een fan bij heeft die hoopt op acht seizoenen, net zoals er acht boeken zijn. Een aanrader, maar dat begreep u al. 

Golda Rosheuvel als koningin Charlotte.