Lente

De theatervoorstelling 'De Witte Man' waar ik samen met Talitha, Remco en Pieter vorige week ben geweest, bleek een eerste deel van een vierluik van theatermaker en choreograaf Ryan Djojokarso. De eigenlijke titel was 'Winter/21/J.'. Zoals u heeft kunnen lezen zagen wij de een na laatste voorstelling en het tweede deel van het vierluik, 'Lente/22/K.' ging afgelopen zondag in première. 

Omdat we erg enthousiast waren over het eerste deel, besloten wij unaniem ook het tweede deel te gaan bezoeken. Wederom in het mooie Theater Zuidplein behoorden wij tot het premièrepubliek. Vol van verwachting betraden wij de theaterzaal en gingen gerieflijk zitten in de fauteuil-achtige stoelen. Dit bleek een misverstand. De voorstelling speelde zich af op het toneel, vanzelfsprekend, maar daar diende het publiek ook te zitten. We werden, samen met nog een handvol anderen, uit de zaal gehaald en geleid naar het toneel. Daar bleek het publiek wat het wèl had begrepen al te zitten in de minder gerieflijke plastic stoelen. Het was nogal donker zodat ik een opstaande rand in het midden waar de acteurs zich in zouden gaan begeven niet zag en er over struikelde. Maar de wijze woorden van de bekende balletdanseres en choreograaf Sonia Gaskell opvolgend (Ze schijnt ooit gezegd te hebben: 'Aals je falt, altaid iets van maken maisjes') riep ik tegen het 'whoooeee' roepende verschrikte publiek: "Het hoort bij de voorstelling" om ook gewoon over de tweede rand nogmaals te struikelen. Ik heb me verder heel stil gehouden zult u begrijpen, zeker omdat er meteen technische mensen snelden naar de door mijn bijna-val omgetrapte rand.

De voorstelling gaat over een Indonesische vrouw die na het plotselinge verlies van haar Nederlandse man verdrinkt in haar eigen hoofd. Ze gaat minder naar buiten en houdt haar verdriet binnen. In haar kamer als ze alleen is doemen beelden op van haar jeugd in Indonesië, in haar herinneringen zoekt ze naar antwoorden en een plek waar ze kan aarden.

Het gaat dus over één personage welke wordt vertolkt door twee vrouwen. Operazangeres Bernadeta Astari en danseres Melisa Diktas. De voorstelling is opgebouwd uit verschillende hoofdstukken, liefde, rouw, hang naar het verleden, eenzaamheid en hoop, en is vorm gegeven middels negen gedichten in het Bahasa Indonesia en Javaans, prachtig gezongen door Bernadeta. De dans van Melisa en het gevecht van het personage met zichzelf, Bernadeta en Melisa samen, zijn intensief en krachtig. Er zijn parallellen te trekken tussen het eerste deel van het vierluik en dit tweede wat vooral naar voren komt in de dans. Het is wederom een indrukwekkende voorstelling maar mij persoonlijk beklijft het wat minder dan het eerste deel, 'De Witte Man'. Ik weet ook niet of ik de twee andere delen van het vierluik 'Herfst /-/D.' (september 2023) en 'Zomer/54/B.' (najaar 2024) zal gaan bekijken. Maar het kan ook zijn om binnen één week twee intense voorstellingen met zoveel verschillende lagen en herkenbaarheid wat 'iets' met je doet te zien misschien wat te veel van het goede is. Na afloop ontvingen we een mooi boekje waar de gezongen gedichten in staan in zowel de originele taal als in Nederlands en Engels. 

Deze voorstelling is vanaf september t/m december 2022 te zien in verschillende theaters in het land.

Melisa Diktas en Bernadeta Astari.