Afgelopen vrijdagavond voor het eerst sinds de pandemie weer naar het theater geweest. Het kon al veel eerder natuurlijk, maar ik behoor niet tot de mensen die dat dan ook meteen gaat doen, net zoals op vakantie naar verre oorden. U heeft ze zien staan, de verongelijkten op Schiphol, waar men de drukte niet aan kan en er een terechte staking was omdat men het personeel wat het zwaarste werk doet veel te weinig betaalt. Het gemopper en geklaag, echt, wie zijn die mensen? Jíj wilt per se op reis net na een pandemie terwijl er een oorlog gaande is en dan vind je jouw 'leed' het ergste. Maar goed ik behoor dan ook tot het geringe aantal mensen voor wie die lockdown wel oké was, het was voor mij niet veel anders dan hoe ik normaal mijn dagen doorbreng. Alleen niet uit eten, naar bioscoop of theater, maar als dat het ergste is. Het is voor de mensen die in de horeca- en entertainmentbranche werken veel erger.
Ik heb, omdat ik eerst maar eens wil afwachten hoe het pandemisch gezien verder gaat, nog geen theaterboekingen gedaan. Voor mijzelf heb ik het volgende theaterseizoen als stip op de horizon gezet. Maar daar waren vrienden Remco en Pieter die mij en Talitha mee vroegen naar een voorstelling in het volledig nieuwe en prachtige theater Zuidplein. En ik ben een gek mens, dus waarom niet?
De voorstelling heeft als titel "De Witte Man" en we krijgen veel te zien van de witte man. Alles. We krijgen alles te zien van de witte man. Het is een voorstelling met fantastische dans en heel mooie zang. Bij binnenkomst staat de witte man (Oliver Wagstaff) letterlijk op zijn voetstuk met de rug naar het publiek toegekeerd, dan begint de opzwepende muziek en Oliver gaat dansen, hoewel de term 'dansen' de lading niet dekt, wat een geweldige beheersing van zijn lichaam. Hij 'ownes' zijn voetstuk elke centimeter ervan is van hem en hem alleen. Er komen een vijftal dames van kleur op en zingen prachtig meerstemmig 'Nobody knows the trouble I've seen'. Ze lopen rond z'n voetstuk, de witte man bekijkt ze argwanend.
Daarna laat de witte man pas echt zien wie hij is. Oerkreten uitschreeuwend, drie octaven lager dan zijn eigen stem voetalhymnes zingend, homo's uitschelden in elke denkbare vorm om binnen één seconde een over de top gay neer te zetten, want ondanks dat gays nog steeds door sommigen niet worden geaccepteerd en ze weten hoe het is om buitengesloten te worden voelt een gedeelte van hen zichzelf superieur (geen Aziaten, geen bril, geen dikkerds en zeker niet oud). Ook het theaterpubliek krijgt het er van langs van de witte man, wij zijn toch zo open minded en voor inclusiviteit?
De dames komen weer op ze betreden nu zijn voetstuk. 'Ga weg!!!' schreeuwt de witte man. Van razernij kleed hij zich uit en laat zien: dít is wie ik ben, sterk, spieren, krachtig, dit is wat 'de vrouwtjes' willen. Maar tegelijkertijd is hij ook kwetsbaar. Daar zijn de dames weer, een harde confrontatie. Dan komt het meest ontroerende moment van de voorstelling, daar staat ie dan, naakt, kwetsbaar, verslagen, verward, de oudste dame van de zanggroep zingt 'Sometimes I feel like a motherless child' terwijl ze zijn gezicht verkoeld met water. De andere dames vallen in en breken onderwijl zijn voetstuk af. De witte man is van zijn voetstuk gevallen, letterlijk. Hij ligt op de grond er komen spiegels hij danst weer, maar niet met dezelfde kracht als voorheen, meer vertwijfeld, hij kijkt in de spiegel, wie is hij eigenlijk? De witte man probeert zichzelf weer opnieuw uit te vinden en zijn plaats in de huidige maatschappij te bepalen.
Een adembenemend mooie voorstelling van choreograaf en theatermaker Ryan Djojokarso over een actueel onderwerp, de suprematie van de witte man, het was altijd zo vanzelfsprekend, maar dat is aan het veranderen. Oliver is waanzinnig goed, wat een ongelooflijk talent! En wat klinken de dames mooi in hun samenzang. Een must see! Maar helaas was zaterdag de laatste voorstelling, al vertrouwde één van de zangeressen Talitha en mij toe, terwijl we gezamenlijk wijn bestelden, dat ze wellicht volgend seizoen in reprise gaan. Hou het in de gaten: 'De Witte Man'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten