Boedapest

Vandaag, 30 juni, is het Wereld Planetoïdendag. Deze dag is bedoeld om het grote publiek meer te laten leren over de kleine hemellichamen. De dag wordt ieder jaar op 30 juni gevierd, en is bedoeld om meer te weten te komen over de mogelijkheden én gevaren van planetoïden.

Hongarije zucht onder het dictatoriale bewind van de extreem rechtse Viktor Orbán. Dankzij een meerderheid in het parlement kan Victor en zijn partij Fidesz met nieuwe regels en wetten de rechterlijke macht inperken, het maatschappelijk middenveld buitenspel zetten, de vrije meningsuiting onderdrukken, minderheden zwartmaken en vluchtelingen en asielzoekers tegenhouden. Dit is de natte droom van Geert Wilders, geen wonder dat de twee grote vrienden zijn. 

Geen vluchtelingen en asielzoekers willen opnemen ook. Hoe snel vergeten we de Hongaarse vluchtelingen in 1956 die hun land ontvluchtten vanwege de Hongaarse Opstand tegen het communistische regime en de invloed van de Sovjet-Unie. Viktor dwarsboomt met veel energie elke sanctie tegen Rusland en dictator Vladimir Poetin. De pride-mars afgelopen zaterdag had Viktor ook verboden, want voor mensen uit de lhbti+ gemeenschap is geen plaats in zijn Hongarije. Er was gedreigd met boetes, arrestaties en om met gezichtsherkenning mensen naderhand te kunnen oppakken. De burgemeester van Boedapest, Gergely Karácsony, was geenszins van plan om de pride-mars af te blazen, sterker nog hij liep mee. Ook waren er vertegenwoordigers uit andere landen die mee liepen, uit Nederland waren dat o.m. de Nederlandse ambassadeur in Hongarije, Gergelys ambtsgenoot, Femke Halsema, de burgemeester van Amsterdam en een aantal Tweede Kamerleden van D66, GroenLinks/PvdA, Volt en VVD. Demissionair staatssecretaris van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, Mariëlle Paul van de VVD was ook mee, maar ze besloot om niet met de pride-mars mee te lopen ondanks de oproep van de Tweede Kamer daartoe, ze was bang om opgepakt te worden. Blijf dan gewoon thuis, denk ik dan.

De pride-mars was een buitengewoon groot succes, het was de grootste mars ooit in Boedapest met tussen de 180.000 en 200.000 deelnemers. De mars verliep met dit ongelooflijk grote aantal deelnemers rustig en ondanks het verbod greep de politie niet in.  Er waren wel kleine groepjes extreemrechtse tegendemonstranten maar de politie hield hen weg van de pride-mars. Dit was niet enkel een mars voor de regenbooggemeenschap, zij namen het voortouw en iedereen die hen een hart onder de riem wilde steken en tevens tegen de extreem rechtse dictatuur van Viktor is deed mee, uit binnen- en buitenland. Ik zag het allemaal op het journaal en heb letterlijk in mijn handen geklapt van euforie. 

De lhbti+'ers doen het toch maar weer. Net zoals de Stonewall-rellen in 1969, waar de lhbti+ gemeenschap voor het eerst voor zichzelf opkwam en de vernedering, de arrestaties, het geslagen en uitgescholden worden niet meer pikte en de oorsprong is van van de pride-marsen over de hele wereld. En ook in 1985 was er de Lesbians and Gays Support the Miners-beweging. Waar de mijnwerkers in het Verenigd Koninkrijk van Margaret Thatcher, de Viktor Orbán van haar tijd, hulp kregen uit onverwachte hoek, die zij beantwoordden door op hun beurt weer op te komen voor de regenbooggemeenschap tegen Section 28 en mee te lopen in London Pride. Het werd beiden een groot succes.

Dus als ik nu hoor dat mensen uit de regenbooggemeenschap smalend worden bejegend als ze de genocide in Gaza veroordelen, met een 'ga maar met je regenboogvlag daar lopen', doelend op de afwijzende houding die er vanuit de moslimgemeenschap zou zijn op de lhbti+ gemeenschap. Denk ik enkel maar: je moest eens weten hoeveel (veer)kracht en dorzettingsvermogen er in minderheden zit. Je hoeft elkaars levenswijze niet volledig te begrijpen om te snappen dat ook zij het recht hebben om er te zijn en hun bestaan in te vullen zoals zij dat willen. Als je samen een gemeenschappelijke onderdrukker en discriminator gemeen hebt, kan de krachten bundelen tot ongekende prestaties en resultaten leiden.

Pride Boedapest 2025.

In het midden burgemeester van Amsterdam Femke Halsema en uiterst rechts burgemeester van Boedapest Gergely Karácsony.

Delft

Vandaag, 29 juni,  is het de Internationale Dag van de Tropen. Het gaat niet goed met de tropen. Ontbossing, klimaatverandering, en dat terwijl de tropische gebieden zo essentieel zijn voor de aarde. Ze hebben een groot en belangrijk ecosysteem, en zorgen dat mensen in de omgeving in leven kunnen blijven. Op 29 juni staan we stil bij het belang van het gebied, en kijken we naar hoe we dat in leven kunnen houden.

Nou, ik ben op een rol, want gisteren heb ik, na Den Haag, een dagje Delft gedaan. Ik had zin in de antiek- en curiosamarkt die er vanaf april t/m oktober op zaterdagen langs de grachten is. Ook omdat de temperaturen de dagen die komen gaan weer naar onprettige hoogtes zullen stijgen waardoor ik me niet buiten waag, dacht ik, ik neem het er nu nog maar van. Bij mijn laatste werkgever was het heerlijk koel altijd, dus vond ik het geen probleem om op tropische dagen te werken, maar nu, zoals gezegd, hou ik laag profiel. Het zijn volgens de vooruitzichten maar een paar dagen.

Delft dus, en omdat mijn moeder er geboren is voelt het ook als een oude bekende omdat we er wel eens kwamen, maar meer een oude bekende die je niet zo vaak ziet maar waar veel vertrouwd is. Allereerst langs de grachten de kramen bekeken met de koopwaar. Ik meen me te herinneren dat mijn moeders broer, oom Bertus, die altijd in Delft is blijven wonen, met zijn vrouw tante Riet, ook wel eens zo'n kraam hebben bemand en dat mijn ouders hen destijds hebben geholpen. Er is heel wat te zien, mijn moeder loopt dan altijd in gedachten mee, vooral omdat ik zoveel zie wat ik herken van vroeger, en haar stem als ik ergens over twijfel: "Kind, je kunt toch niet alles wat je moeder ooit heeft gehad ook weer kopen." Ik heb er deze keer naar geluisterd, want hoe geweldig die emaille broodtrommel van vroeger er ook uitzag, waar moet ik 'm in godsnaam neerzetten, en daarbij, ik heb brood in de vriezer. En €8- voor het lepeldoosje van toen vond ik wat veel. 

Natuurlijk wel weer even naar de Jozefstraat waar het gouden steentje met mama's initialen, JEFG, ligt. Na haar overlijden een herinnering aan waar het ooit begonnen is. Nog even door het pittoreske Delft gewandeld en mezelf getrakteerd op een softijsje, daar had ik zo'n zin in. Daarna naar de Markt waar vriend Hans al enige jaren met succes een souvenirwinkel uitbaat. Hans en ik gaan terug naar de jaren negentig van de vorige eeuw, waarin wij dezelfde muzikale passie hadden en nog hebben en we veel uit gingen. Deze keer was hij er en hij reageerde verrast op mijn 'kijk es wat de kat naar binnen sleept'. Hij zette meteen een stoel naast de zijne buiten en ik kreeg een lekker kopje koffie met een koek. Het is daar geweldig zitten op die hoek, lekker mensen kijken. Tussen de drukke bedrijven door, de winkel loopt goed, even wat bijgekletst. Dus bij deze meteen de tip: mocht u ooit het geweldige Delft willen bezoeken, en waarom zou u dat niet want het is een bijzonder mooie en leuke stad, ga dan vooral ook even langs Delft Souvenirshop tegenover het stadhuis op de Markt, er is van alles te vinden, nee is er niet te koop. 

Zo na drieën was het voor mij tijd om weer op huis aan te gaan na wederom een heerlijke dag. Deze, zoals ik het zie, pre-pensioen periode kom ik zo wel door. 

Hans en ik voor zijn winkel met links een bacheloretteparty van dames op leeftijd en de stoeltjes
waarop we zaten alles te bekijken. 

Mama's steentje in de Jozefstraat. 

Den Haag

Vandaag, 28 juni, is het zoals elke laatste zaterdag in juni Veteranendag. Deze dag is een eerbetoon aan alle ongeveer 120.000 veteranen die Nederland rijk is. Niet alleen Tweede Wereldoorlog veteranen worden op deze dag geëerd, maar alle veteranen van vredesmissies en conflicten die ooit 'in het belang van onze democratie en vrijheid' ons land hebben gediend.

Het was weer eens tijd voor Jan-Willem en mij om af te spreken. Deze keer reisde ik af naar Den Haag. We hadden om 16.00 afgesproken bij de bioscoop op het Buitenhof, maar ik heb er maar meteen een dagje van gemaakt.

Om iets na 12 uur zette ik voet op Haagsche bodem, en werd meteen, terecht, als een local aangezien door een jongeman die de weg naar een hotel wilde weten, die ik hem vervolgens wees. Lopend over de Herengracht, Korte- en Lange Poten richting binnenstad voelt het weer als vanouds, een lekkere ouwe jas die je aandoet; mijn eigen Den Haag.

Allereerst even langs de werkplek van vriendin Anke voor een spontaan bezoekje, maar ze was er niet. Beetje door de stad gewandeld en het huidige winkelaanbod met gemengde gevoelens bekeken. Tijd voor lunch bij de Bijenkorf met het prachtige monumentale trappenhuis met glas in lood ramen uit 1926.

Daarna in de vermaarde passage een voor mij onbekende winkel ontdekt en dus tóch weer wat gekocht, wat niet de bedoeling was, maar het was zo leuk allemaal. Daarna via het Noordeinde even op een bankje gezeten bij het werkpaleis van de koning. Langzaamaan tijd om richting bioscoop te gaan en daar even op een terrasje een kopje koffie gedronken in afwachting van Jan-Willem. 

Toen hij aankwam de bioscoop ingegaan voor de film 'The Salt Path', een film naar aanleiding van het biografische boek van Raynor Winn, waarin ze beschrijft hoe zij en haar man Moth alles kwijtraken en Moth wordt gediagnosticeerd met een zeldzame ziekte. Ze besluiten een wandeling te maken, de South West Coast Path van meer dan 1000 kilometer. Het is een prachtige film, met mooie beelden van de omgeving en het verhaal wat gelaagd wordt verteld met terugblikken waar nodig. Voor de rollen van dit waargebeurde verhaal waarvan de hoofdpersonen nog in leven zijn heb je natuurlijk acteurs van de buitencategorie nodig en dat zijn Gillian Anderson en Jason Isaacs als Raynor en Moth Winn. Een regelrechte aanrader, ondanks dat er in de film buitensporig veel wordt gezucht, maar ga er maar eens aanstaan, zo'n wandeling met gezondheidsproblemen op de koop toe, dan laat je wel eens een zucht lijkt me, ik doe het Raynor en Moth niet na. 

De volgorde eerst film en dan dineren blijft mijn voorkeur houden in plaats van andersom. Dineren deden we op de Plaats bij Jamey Bennett. Het is een 'kent-u-ons-concept' restaurant en het concept houdt in shared dining. Vier tot vijf kleine gerechtjes die je samen deelt, zeer smakelijk allemaal en fijne en gezellige bediening. Jan-Willem en ik hebben weer even bij kunnen praten over van alles. Kortom een dag voor in de boeken.

Passage in Den Haag.

Gillian Anderson en Jason Isaacs als Raynor en Moth Winn.

De echte Moth & Raynor Winn.

Het werkt weer

Vandaag, 27 juni, is het de Internationale Dag van de Zonnebril. Nou, ik zou zeggen maak de blits met een kekke zonnebril vandaag. 

Gisterochtend kwam de monteur voor de deurbel en hij belde aan..... Dus ik vroeg of het al gemaakt was, maar nee, hij had enkel aan de achterkant een connectie gemaakt zodat ik wist dat ie er was. Het was een echte Rotterdammer, die niet gauw ergens voor terugdeinst op werkgebied, daar waar zijn collega eerder uitriep dat het volledige bellenpaneel vervangen moest worden, deelde hij mee dat ie de knopjes van acht bellen ging vervangen die op één en hetzelfde blokje zijn aangesloten. Ik geloofde de man direct, a-technisch als ik ben.

Na verloop van tijd belde ie weer aan, nu met het knopje, maar hoorden we elkaar niet door de intercom. Ik moet eerlijk bekennen dat ik die ook nooit gebruik. Bij mij komen mensen nooit onverwachts, dus ik weet wie er voor de deur staat, en omdat het een videobel is kan ik het ook zien. Staat er iemand die ik niet ken druk ik de deur ook niet open. Maar nu hij er toch was....

We gingen in een soort klucht-modus. We hoorden elkaar dus niet en gingen de rollen omdraaien, hij in huis en ik naar buiten. Dat werkte in eerste instantie ook niet, maar twee tellen later wel. Dus als het goed is werkt het hele bel-intercom-beeld systeem nu weer, en zo niet, kan ik het altijd weer melden, zo zei hij.

Bent u daar nog?

Vandaag, 26 juni, is het de Internationale Dag van de Afkoeling. Ik dacht dat deze dag ging over de verzengende hitte die er weer aan zit te komen en hoe wij ons het beste koel kunnen houden, maar het is een dag bedoeld voor iets anders. Wereld Afkoelingsdag, of World Refrigeration Day, is een dag waarop we stilstaan bij hoe noodzakelijk het is om eten te kunnen afkoelen. Daardoor kunnen we ons voedsel langer goed en veilig houden. Tijdens deze dag wordt er hier aandacht voor gevraagd, maar focussen bedrijven zich bijvoorbeeld ook op hoe je een carrière in de afkoelindustrie kunt opbouwen, en wat de rol van die industrie is in de klimaatcrisis.

Nog steeds ben ik in de sollicitatiemodus en vorige week ben ik zelfs uitgenodigd voor een gesprek. Het ging om een vacature van 24-32 uur per week. Ik had een leuk gesprek met mijn eventueel toekomstig leidinggevende van het bedrijf, er was een klik en het gesprek liep soepel en organisch. Ik had er een goed gevoel over. 

Gisteren kwam de reactie op de sollicitatie en die was, om het heel mild te stellen, enigszins curieus. De mededeling was dat de vacature van 24-32 uur, waarmee werd geworven, was komen te vervallen en dat van hogerhand de keuze was gemaakt om voor een oproepkracht te gaan van minimaal twee dagen per week en dat de oproepkracht ook elders ingezet kon worden. Bent u daar nog? Dat is een volledig andere functie! De vraag was hoe ik hier over dacht. 

Vanzelfsprekend heb ik hier vriendelijk voor bedankt. De dame met wie ik had gesproken deelde mee dat ze het 'heel jammer' vond, want zoals gezegd de klik was er en ik vermoed dat zij het ook zag zitten, maar ja 'hogerhand', hè. Wie schetst mijn verbazing toen ik van HR van de organisatie een mail kreeg waarin stond dat ik had aangegeven elders een baan te hebben gevonden waardoor ik niet meer deelneem in de sollicitatieprocedure. Opnieuw; bent u daar nog?

In eerste instantie dacht ik: láááát, maar ik ben natuurlijk niet uit de poppenkast gevallen en wens ook niet zo behandeld te worden, dus heb er toch op gereageerd dat dit niet correct is, dat zij zelf de vacature waar ik op gesolliciteerd heb hebben doen vervallen en er een vacature op oproepbasis van hebben gemaakt. Dat ik daarvoor bedankt heb en dat het iets anders is dan een baan gevonden hebben. Tevens dat ik van mening ben dat het belangrijk is om in communicatie zaken zuiver te houden en conform de waarheid.

Hierop heeft HR de dame weer bericht die mij vervolgens mailde dat ze een aantal opties heeft qua afwijzing waar ze uit kan kiezen en dat daarbij ergens iets is misgegaan, waarvoor ze haar excuses maakte.

Iets in me zegt dat hoe leuk de functie in eerste instantie ook leek en hoe fijn het gesprek dat ik heb gehad ook was, er toch een gifbeker aan me voorbij is gegaan. Communicatie mensen! Als dat in het begin al zo ongelooflijk misgaat is dat geen goed teken. Ook ga je zo niet met (toekomstig) personeel om.

Het kan bij mij ook nooit gewoon, maar we geven de moed niet op en gaan gewoon door. 

Trrrinnggg

Vandaag, 25 juni, is het Wereld Vitiligodag. Vitiligo is een huidaandoening die voorkomt bij ongeveer één van procent van alle mensen. Dat lijkt niet veel, maar op 17 miljoen Nederlanders zijn dat er nog steeds maar liefst 170.000. De aandoening zorgt ervoor dat de huid geen pigment aanmaakt en dat er daarmee kleine witte plekjes op de huid ontstaan. Op 25 juni staan we stil bij die aandoening en wordt er aandacht gevraagd voor onderzoek daarnaar.

Trrrinnggg, of bliediebliep, de deurbel gaat, u kent dat geluid wel. Nou, ik niet, sinds drie weken doet de bel bij de ingang van het appartement waar ik woon het niet. Dat is ontstaan nadat een nieuw systeem voor de tagjes is geplaatst en er nieuwe tags zijn uitgereikt aan de bewoners. De dag dat het ging gebeuren zag ik, toen ik boodschappen ging doen, drie vertwijfelde mannen staan met het deurtje waar alle elektriek samenkomt open. Ze wisten niet goed hoe of wat. Later kwam ik terug van boodschappen doen en er stonden drie andere bewoners die met zowel het oude als het nieuwe tagje geen toegang meer kregen tot het gebouw. Eén van de mannen erbij gehaald die meteen zei: "Dat kan niet, het is net allemaal geprogrammeerd". Hij liet ons binnen en ik heb me er verder niet meer mee bemoeid, de tagjes werken nadien, maar de volgende dag kwam ik erachter dat de bel het niet meer deed. Eén en ander moet volgens mij met elkaar te maken hebben.

Een reparatieverzoek gedaan in de app van de woningbouw, ja, zo gaat dat heden ten dage, en ik werd gebeld en later die week zou er een monteur komen, die kwam ook om te constateren dat er zijns inziens niets meer te redden viel en er een heel nieuw bellenpaneel geplaatst zou moeten worden. En dan weet ik precies hoe het verder zal gaan, ik woon hier al 25 jaar. Er gebeurt niets als ik niet zelf vinger aan de pols houd, zeker niet als het zo'n grote reparatie betreft. Ik nam het voortouw en heb zelf de bewonersconsulent er over geïnformeerd wat de uitkomst was van het bezoek van de monteur. Zoals te verwachten geen reactie. Ik heb het, tegen beter weten in, even aangekeken omdat ik vind dat je hen ook wel de tijd en ruimte moet geven om verdere actie te ondernemen. Maar vanzelfsprekend gebeurde er niets. 

Vorige week een mail gestuurd naar de bewonersconsulent, die mij meedeelde dat de firma ermee bezig is maar dat ik ze ook zelf kon bellen. Let wel; ik húúr een woning, ik ga ervan uit dat de woningstichting dit soort zaken, wanneer aangegeven, regelt. Maar goed, maandag dus gebeld en uitgelegd wat er aan de hand was en wat de reactie van hun monteur was. Twee keer, want het was niet in één uitleg duidelijk. Ik zou worden teruggebeld. Dat geschiedde en mij werd meegedeeld dat, zoals ik al had gedacht, zij geen toestemming hadden gekregen voor het vervangen van het volledige bellenpaneel. Maar als ik niet had gebeld was er dus helemaal niets gebeurd. Nu komt er donderdag een monteur om het, naar mijn gevoel, houtje touwtje op te lossen. Van de week zag ik al een briefje van een buur bij hun bel geplakt dat de intercom bij hen het niet deed en of de bezorger bij een ander nummer wilde aanbellen. Kortom, het hele paneel is inderdaad aan vervanging toe, lijkt mij.

Ik krijg hier meneer Dekker vibes van. Meneer Dekker was de technische man van V&D Leyweg en die kwam steevast met een rol plakband aanzetten als je hem belde als er iets kapot was. Als ie heel rigoureus te werk ging was het een rol duct tape. We gaan het zien 

Blije berichtjes

In een wereld waarin de genocide plegende oorlogsmisdadiger Benjamin Netanyahu de veroordeelde crimineel Donald Trump 'een geweldige vriend' noemt vanwege bombardementen op Iran, de oorlogen die Israël is gestart tegen Iran en Gaza, de oorlog die dictator Vladimir Poetin is begonnen tegen Oekraïne plus andere brandhaarden in de wereld, en de manier waarop De Mens de natuur aan het slopen is en de waarschuwingen van de wetenschappers en Moeder Natuur zelf lacherig opzijschuift is het belangrijk om zo nu en dan te beseffen dat er ook genoeg mooie en lieve dingen gebeuren. Om u en mij monter te houden te midden van al de ellende zo nu en dan wat blije berichtjes.

Mooie zinnen

Vandaag, 23 juni, is het de Dag van de Overprikkeling. Dat is nog eens een dag voor mij. Vanwege mijn hoogevoeligheid ligt het ervaren van teveel prikkels altijd op de loer. Door bewust rustmomenten in te bouwen en drukte niet op te zoeken is er goed mee om te gaan. Vandaag dus een dag om er bij stil te staan dat niet iedereen zijn/haar/hen dagen zo vol plempt omdat men bang is iets te missen om pas dan het idee te hebben echt te leven.

Ik ben bezig in het boek 'De Bijenhoudster' (The Honey Bus) van Meredith May. Het is het waargebeurde verhaal van Meredith die, in de jaren zeventig, op haar vijfde samen met haar moeder en broertje bij haar opa en oma gaan wonen. Opa is bijenhouder en haar moeder wentelt zich na de scheiding in de slachtofferrol en komt nauwelijks haar bed uit. Meredith wordt door haar opa ingewijd in het houden van bijen.

Naast de familieperikelen die ik wel wat wijs vind geobserveerd door de ogen van een kind, ook al is het natuurlijk de volwassen Meredith die haar verhaal optekent, leren we als lezer ook veel over het wel en wee van de bijen en hoe ingenieus hun leven in elkaar steekt. Dat bijen en ook andere insecten belangrijk zijn voor de natuur en daardoor ook voor ons staat buiten kijf. Momenteel worden we met de neus op de feiten gedrukt, nu het slecht gaat met de bijen en andere insecten in de wereld.

U weet dat ik van mening ben dat de natuur alles goed heeft geregeld, en dat wij als mens er gewoon een onderdeel van zijn, niets meer, niets minder, maar dat de arrogantie van De Mens als zich voelende superieur het hele kaartenhuis in elkaar doet storten. Daarom viel mij deze zin in het boek op:

Moeder Natuur heeft een ontwerp waarin de dingen nauw met elkaar verweven zijn, als je één draad lostrekt kan de hele zaak uiteenvallen.

De basis van een goede relatie tussen mens en natuur (of in welke relatie dan ook) is wederkerigheid. Het wederzijdse besef dat de ander kostbaar is. Maar die balans is heden ten dage volledig zoek aan het raken, en ik denk dat de prijs voor de mens groot zal zijn. De natuur die herstelt zich wel, die heeft ons niet per se nodig, andersom is het een ander verhaal.

De originele uitgave met Meredith en haar opa op de omslag.

Herinnert U zich deze nog? #251

 

JESSE GREEN

'NICE AND SLOW'

1976

Aantal weken: 11

Hoogste positie: 1

Mocht de video niet te zien zijn klik hier.

Bij temperaturen als die we nu ervaren moet ik altijd denken aan de zomer van 1976, jawel, er komt een verhaal in de categorie 'opa vertelt'. In 1975 hadden we al de langste hittegolf ooit, op 29 juli van dat jaar begon een aaneengesloten reeks van achttien zomerse dagen, waarvan er zes tropisch waren. In 1976 was er een hittegolf van zeventien dagen waarvan er tien tropisch waren, maar vanaf mei was het al uitzonderlijk warm met dagen van meer dan 30 graden, zodat de hitte veel intenser was en de zomer van dat jaar bij iedereen die het mee heeft gemaakt in het geheugen gegrift staat. Hoewel door klimaatverandering de warmste jaren ooit gemeten in Nederland tot nog toe 2023 en 2024 zijn, blijft 1976 nog steeds het jaar met de warmste zomer ooit.

En bij de zomer horen natuurlijk zomerhits. In die legendarische zomer van 1976 komt natuurlijk meteen de single van Jesse Green bij me op, die met 'Nice And Slow' een enorme hit scoorde. Het nummer is geschreven door Ken Gibson en is in 1976 ook opgenomen door Shawn Elliot onder het pseudoniem Santiago, maar die flopte. Jesse had er de hit mee, naast dat het een lekker zomers nummer is waar je goed op kunt dansen, heeft de dame die zo uitbundig naast hem danst volgens mij ook te maken met het grote succes. Ik kan me herinneren dat men in de platenzaak vaak vroeg naar dat plaatje met de mooie danseres.

Jesse heeft zes albums uitgebracht, de laatste in 2009 en een hele rij singles, maar het succes van 'Nice And Slow' heeft hij nooit meer behaald. 5 Juli aanstaande hoopt hij 77 jaar geworden. Ik heb natuurlijk ook gezocht op het wereldwijde web wie die geweldige danseres is, maar daar is niets over bekend. 

ChatGTP deelde vol enthousiasme mee dat het 'niemand minder dan Penney de Jager' was. Een kleine biografie van Penney werd toegevoegd, met als laatste: 'Kortom, het is haar dans die je ongetwijfeld gezien hebt'. Op mijn opmerking dat het een dame van kleur betreft kwam ChatGTP met: 'Zeker is het niet Penney de Jager', en dat de naam van de daadwerkelijke danseres (nog) niet te achterhalen is omdat Toppop veel gebruik maakte van danseressen die zelden bij naam werden genoemd.

Bij het clipje op YouTube heeft iemand eronder gezet: 'That's my mum!' met een naam erbij, maar ik twijfel of dat wel zo is, want dat is gewoon een zangeres van nu. Dus vooralsnog blijft die dame anoniem. Meanwhile, heb ik u ook tussen neus en lippen door aangegeven nooit blind op ChatGTP en AI te vertrouwen. Doe er uw voordeel mee.

Walgelijk

Vandaag, 21 juni, is het de Dag van de Lange Mensen. Zelf ben ik 1.85 meter, gemiddeld dus en voel me oké met m'n lengte. De datum is gekozen omdat het ook de langste dag van het jaar is. Lange mensen hebben het niet altijd makkelijk. Goed, met concerten kijk je makkelijk over iedereen heen, maar dat weegt niet op tegen de krappe stoeltjes in de bus, de beenruimte die je mist in het vliegtuig, de constante vragen of het koud is daarboven... Lang zijn heeft zo zijn nadelen, en die problematiek staat vandaag centraal.

Vroeger in Den Haag woonde ik vlakbij het Zuiderpark en sinds ik in het bruisende Capelle woon, woon ik vlakbij het Schollebos. Voor mij is het meer een stadspark, bij een bos heb ik andere associaties, maar goed, een bos dus. Ik kom er niet vaak om het woord nooit niet te gebruiken. Twee werkgevers terug reed ik er elke werkdag doorheen op de fiets en dat had wel iets moet ik zeggen. De seizoenen van zo'n bos zie je dan aan je voorbij trekken. Op de harde manier heb ik ook geleerd dat er in een bos niet wordt gestrooid als er ijs ligt.

Sinds 29 april j.l. is het niet zo heel markante Schollebos steeds in het nieuws, landelijk zelfs, en niet op een positieve manier. Op die dag werd de eerste melding gedaan van een toegetakeld dood dier. Inmiddels staat de teller op achttien dieren die mishandeld en onthoofd zijn gevonden. Een haas, een kat, een halsbandparkiet, een eend, twee duiven en twaalf ganzen hebben tot nog toe dit afschuwelijke lot ondergaan.

Men vermoed dat er één dader achter zit en de politie surveilleert er extra, herkenbaar en onherkenbaar, en roept iedereen op om meteen 112 te bellen als men een dier ontdekt dat mogelijk op onnatuurlijk manier om het leven is gekomen. De politie en de gemeente geven hoge prioriteit aan het opsporen van de dader of misschien toch daders, zo zegt de burgemeester.

Walgelijk en ziek zijn de woorden die bij me op komen. En ik vermoed dat de dader er licht opgewonden van raakt dat zijn/haar/hen gruwelijkheden steeds in het nieuws verschijnen. En wat als dieren niet meer voldoen en hij/zij/hen de acties verschuift naar grotere dieren en uiteindelijk mensen, want het gevoel van 'de macht over iets of iemand hebben' wordt natuurlijk steeds onverzadigbaarder. 

Ik hoop dat de dader snel wordt getraceerd en berecht. 

Schollebos.

Dag lieve Nel

Vandaag, 20 juni, is het De Internationale Dag van de Vluchteling. Op deze dag staan we stil bij iedereen die op de vlucht is voor bijvoorbeeld honger, oorlog of discriminatie. Op 20 juni ieder jaar worden overheden er op aangesproken hier maatregelen tegen te nemen en om deze mensen op een humane manier te behandelen en ze te helpen waar nodig. 

Om op bovenstaande in te haken werd gisteren op de uitvaart van Nel na een mooie toespraak over haar leven besloten met: 'Als er meer Nellen op de wereld zouden zijn, zou het er voor mensen én dieren een betere plek zijn'. En ik die Nel gekend heb kan dat alleen maar onderschrijven. Liefdevol, trouw, betrokken en humor dat was Nel. 

De weg erheen was voor mij alles op het nippertje. Nel zou erom gegierd hebben, en wie weet heeft ze dat ook wel gedaan vanaf haar wolkje. Ik had 's morgens een afspraak die lastig af te zeggen was, maar ik had al gezien dat, als alles meezat, ik precies op tijd zou zijn bij Nel. Het zat mee, doordat een trein wat vertraging had kon ik die juist wél nemen wat een kwartier winst gaf. Ik moest eruit bij het station waar ik ook uit zou moeten als ik bij haar op visite zou gaan, en de bus die ik moest nemen reed langs haar huis en later door de buurt waar ik ben opgegroeid. Ik hoef u niet te vertellen dat allerlei herinneringen dan over elkaar heen buitelen. 

Voor het eerst sinds jaren kwam ik langs ziekenhuis Leyenburg, wat trouwens niet meer zo heet, en ik wist niet wat ik zag, een hele wijk met winkels en al is er voor gebouwd, daar waar vroeger enkel groen te zien was. Ik was dan ook niet verbaasd dat daar waar de plechtigheid plaatsvond, crematorium Ockenburgh, ook niets meer was zoals ik het kende. Alleen ik kon niet vinden waar de uitvaart van Nel was, zag wel andere namen van mensen van wie afscheid werd genomen. Bij navraag bleek ik op de verkeerde plek te zijn. Ockenburgh was een stukje verder. Met toch wel een flinke pas erin begaf ik me naar de juiste locatie, dat gewonnen kwartier had ik hard nodig, en Ockenburgh was gewoon nog zoals het altijd was, niet alles veranderd. Ik was gelukkig op tijd en zag meteen iemand van veertig jaar geleden van wie ik ook wel had verwacht dat ze er zou zijn, Roosje, die in die tijd op de administratie van de boeken in de stad werkte en ook nog steeds contact had met Nel.

Nel had gekozen voor een kist van gevlochten riet, helemaal Nel vond ik dat. Er werd mooi gesproken over haar jeugd als meisje in de oorlog, hoe ze met de pan soep die ze had gekregen in de hongerwinter was gevallen en er dus geen eten was, haar opleiding in de verpleging, haar huwelijk met Jan, haar tijd bij V&D en haar gouden jaren na haar pensionering. En naar voren kwam dus die vrouw met het grote hart, die altijd de zonnige kant inzag van dingen, nooit beren op de weg. Mens en dier konden altijd een beroep op haar doen.

De muziek was als haar leven. O.m. 'Imagine' van John Lennon, natuurlijk, haar inborst wás die tekst van John. En omdat ze vond dat de mensen niet verdrietig weg moesten gaan als laatste lied, terwijl we langs haar gevlochten rieten kist liepen voor écht een allerlaatste groet was, 'Always Look On The Bright Side Of Life' van Monty Python. Een geweldig mooi mens is niet meer.

Dag lieve Nel.

Tegeltjeswijsheid 519

 

In loving memory: Palle Huld (1912 - 2010)

Vandaag, 18 juni, is het Internationale Sushi Dag. Dit kan maar één ding betekenen, u gaat lekker sushi eten vanavond.

In 1928 won de destijds 15 jarige Palle Huld een prijsvraag van de Deense krant 'Politiken' voor de herdenking van de honderdste geboortedag van Jules Verne waaraan enkel tienerjongens mochten meedoen. De prijs was een solotrip rond de wereld in minder dan tachtig dagen zonder een vliegtuig te gebruiken. Het lukte Palle in vierenveertig dagen.

De media wereldwijd genoot ervan, kranten volgden zijn reis op de voet, waar hij ook aankwam werd hij begroet als een beroemdheid. Hij was de held van schooljongens over de hele wereld die met open mond zijn avonturen tot zich namen. Bij zijn terugkomst in Kopenhagen werd hij onthaald als een nationale held. Zo'n 20.000 mensen wachtten hem op het station op.

De roodharige Palle was gekleed naar de mode van die dagen in een plusfour en een jaar later introduceerde Hergé stipheld Kuifje, de nieuwsgierige jonge reporter met eveneens rood haar en tevens steevast gekleed in een plusfour met een hang naar reizen en een hart vol hoop. Hergé heeft het nooit met zoveel worden toegegeven, maar velen denken dat hij uit het verhaal van Palle zijn inspiratie voor Kuifje heeft gehaald. Beide jongens hebben die mix van nieuwgierigheid, bescheidenheid en vrijmoedigheid.

Palle heeft na zijn wereldreis in Canada gestudeerd en is in 1932 een acteursopleiding gaan volgen aan het Koninklijk Theater van Denemarken. in 1934 maakte hij zijn debuut op het toneel en tot 2000 speelde hij in veertig Deense films. Na zijn reis heeft Palle in 1929 een boek geschreven 'De Wereld Rond In 44 Dagen' en in 1992 een autobiografie; 'Zover Ik Me Kan Herinneren'.

Palle is 98 jaar geworden.

Palle tijdens zijn wereldreis op het Rode Plein in Moskou - Kuifje

Palle bij zijn terugkomst in Kopenhagen.

Palle op latere leeftijd met zijn boek uit 1929.

Herinnert U zich deze nog? #250

Vandaag, 17 juni, is het de Internationale Dag voor de Bestrijding van Woestijnvorming en Droogte. Woestijnvorming is een risico voor mensen die in het gebied wonen. Droogte betekent een gebrek aan water, en dat is vaak toch wel handig als je ergens wilt leven. De Verenigde Naties hebben daarom allerlei initiatieven opgezet om woestijnvorming tegen te gaan. Tijdens deze dag kunt u wereldwijd allerlei rapporten verwachten die de huidige staat van 's werelds droogte weergeven, en acties die erop gericht zijn woestijnvorming te voorkomen. 

BZN

'SWEET SILVER ANNY'

1973

Aantal weken 5

Hoogste positie 15

BZN kent u allemaal van die olijke Jan Keizer met de wat introverte Annie Schilder die in 1976 de nummer 1 positie bereikte met het in schoolfrans gezongen 'Mon Amour'. Het was het startsein voor een hele succesvolle periode die tot 2007 zou duren met in 1984 een andere zangeres. Maar voor die grote doorbraak bestond BZN al sinds 1966. Jan Tuijp (basgitaar), Cees Tol (gitaar) en Jan Veerman (zang) richtten samen met twee anderen een band op die, omdat ze geen naam konden verzinnen, BZN werd genoemd. Band Zonder Naam, er was al jarenlang een zangeres die ook geen naam mocht hebben met een aardige carrière. 

Er waren wat personele wisselingen maar 1969 kwamen Thomas Tol (toetsenist) en Jan Keizer (drums) erbij. Tussen 1968 en 1976 brachten ze 16 singles uit in het (hard)rock repertoire. Sommigen ervan werden kleine hitjes. Bovenstaande single was een aardig succes in 1973 met de zang van de onlangs overleden Jan Veerman. Het is geschreven door Hans Bouwens onder pseudoniem van Ricardo, en ja, dat is de Hans Bouwens die als George Baker zijn eigen band had.

In 1974 trad Lida Bond toe als zangeres van die band en de George Baker Selection had een jaar later hun grootste (wereld)hit met 'Paloma Blanca'. De heren van BZN stonden rond die tijd op een kantelpunt; doorgaan met BZN terwijl ze er allemaal nog een baan naast hadden om rond te kunnen komen, stoppen, of het over een hele andere boeg te gooien qua muziek en ook een zangeres aan te trekken, dat werd in tweede instantie Annie Schilder, nadat Marietje Kwakman (de latere Maribelle), die de demoversie van 'Mon Amour' had ingezongen, met haar 15 jaar te jong werd bevonden door haar ouders om zangeres van een band te worden. En de rest is geschiedenis.

Zelf heb ik altijd gedacht dat het succes van de George Baker Selection nadat Lida was toegetreden, die trouwens met Jan Keizer ooit nog in de band Q Tips heeft gezeten, reden voor de mannen van BZN was om ook met een zangeres verder te gaan. Maar vandaag dus dit lied, met wellicht een vooruitziende blik van Hans/George en vanzelfsprekend ter nagedachtenis aan de eerst zanger van BZN Jan Veerman. 

Jongens waren we

Vandaag, 16 juni, is het de Internationale Dag van de Zeeschildpad. Zes van de zeven soorten zeeschildpadden worden met uitsterven bedreigd. Er wordt geschat dat slechts 1 op de 1000 zeeschildpadden de volwassen leeftijd zal halen. En als stranden bezaaid zijn met zwerfafval, kan het voorkomen dat jongen de zee überhaupt nooit bereiken. Acht miljoen ton aan plastic wat jaarlijks in de oceanen wordt gedumpt werkt ook niet echt mee. Deze dag is dan ook broodnodig. Op deze dag vragen natuurclubs, zoals het Wereld Natuurfonds, dan ook aandacht voor het dier en kunt u bijvoorbeeld informatie krijgen op internet of fysiek in de dierentuinen of aquaria.

Jongens waren we, maar aardige jongens. Al zeg ik 't zelf. We zijn nu veel wijzer.

Nee, ik ga hier niet het hele verhaal van Nescio's 'Titaantjes' plaatsen, maar het waren wel de eerste woorden die me te binnenschoten toen vriend Remco afgelopen week verjaarde en ik zondag bij hem op de koffie met taartjes werd uitgenodigd, om het heugelijke feit te vieren dat hij 55 jaar werd. 55 jaar. Gisteren waren we nog in de twintig en ik knipperde even met m'n ogen en boem! We zijn ruim dertig jaar verder en zal hij binnenkort de paarse enveloppe gaan ontvangen.

Wij leerden elkaar kennen toen we beiden bij V&D Rijswijk werkten begin jaren negentig, ja, in de vorige eeuw. We werkten op verschillende afdelingen, maar in de pauzes zaten we bij elkaar aan tafel in de kantine. En sinds die tijd hebben we, met zo hier en daar een pauze, altijd contact gehouden. Het feit dat we nu als middelbare mannen nog steeds vriendschap hebben spreekt voor zich. Verjaardagen, oud en nieuw, stappen, weekendjes en dagjes weg, etentjes, bioscoop, theater, concerten, helpen bij verhuizingen het heeft allemaal de revue gepasseerd in die jaren. Remco is één van de weinigen die nog in mijn eerste flatje in Den Haag is geweest, net zoals ik de Haagse Menkemastraat, waar hij zijn eerste woning had nog voor de geest kan halen. Beide huizen bestaan niet meer. 

Nu zijn we beiden geland in het leven, hij met zijn Pieter en ik met mezelf. Het is leuk om mensen als vrienden te hebben met wie je lang teruggaat, er is zoveel gezamenlijke geschiedenis, vaak hebben we aan een half woord genoeg en kunnen we ons de plekken van toen in het Haagse waar we gingen stappen, die er nu niet meer zijn, nog levendig voor de geest halen. Het is fijn met elkaar even langs Memory Lane te gaan zo nu en dan, dan zijn we weer even die jongens, die aardige jongens, maar nu zoveel wijzer.

Aardige jongens op 13 augustus 1994. 

Aardige mannen op 31 maart 2024.

Bloedhitte

Vandaag, 15 juni, is het de Internationale Dag van de Wind. Deze dag gaat over de kracht van windenergie. Duurzaamheid, daar draait het om. Groene stroom, milieuvriendelijke energie. En daar is windenergie perfect voor.

Daarop inhakend, afgelopen vrijdag was ik dolblij met een windje. Het was 32 graden of daaromtrent met voor mij een gevoelstemperatuur van 51 graden. U weet, ik ben niet van de warmte, en ben dan maar het liefste thuis en binnen. Ik heb een koel huis, wat een zegen is. Maar ik had, enige tijd geleden, afgesproken met vrienden om op die dag naar Intratuin te gaan voor planten en andere dingen, voor hen, niet voor mij, ik heb geen tuin. Ik had natuurlijk af kunnen zeggen vanwege de onmenselijke temperaturen, maar het is de eerste bloedhittedag van het jaar, om dan meteen al verstek te laten gaan, daarnaast is een dagje met vrienden altijd leuk.

Voor de gelegenheid had ik me in een korte broek gestoken, wat ik, gezien mijn gevorderde leeftijd, enkel doe in uitzonderlijke gevallen. Ik heb iemand gekend van nu bijna 70 die een soort korte broek fetisj heeft voor zichzelf gecomplementeerd met de artrosevoeten gestoken in teenslippers. Daar wordt niemand blij van. Voor deze keer vond ik het geoorloofd voor mezelf, minus de teenslippers natuurlijk, er zijn grenzen. De auto heeft gelukkig airconditioning en in het lunchgedeelte van Intratuin was het goed toeven. De rest van de winkel niet, omdat het een glazen dak heeft. Maar de vrienden hadden vrij snel gevonden wat ze nodig hadden.

Vervolgens zijn we op weg naar de tuin gegaan, waar ik zo ongeveer bevangen werd door de hitte en me zo rustig mogelijk hield, terwijl zij zich op het tuinieren wierpen. Wat later hadden we net buiten het territorium van de eigen tuin een koel plekje gevonden onder de bomen, waar we de tafel en stoelen heen brachten en waar dat zo gewenste windje af en toe waaide. Het maakte weer duidelijk hoe belangrijk bomen zijn, ook, of misschien wel juist, in stedelijk gebied, voor de broodnodige afkoeling nu de zomers steeds warmer worden. 

Later haakte er nog een vriend aan die had moeten werken en we gingen pizza's bestellen, waarbij ons geduld enigszins op de proef werd gesteld, zeker toen de bezorger ook nog de weg kwijt was geraakt. Maar met bloedhitte maak je je niet zo gauw druk om dingen, dus we gingen mee met de flow. En het wachten werd beloond want het waren heerlijke pizza's. Na zo'n warme dag kom ik pas weer langzaam tot leven als de zon weggaat en de avond invalt, hoewel het lang warm bleef. Eén voordeel voor mij is dat ik met die warmte slaap als een blok. Daar waar ik van anderen hoor dat de hitte hen juist belemmert goed te slapen, ben ik zo loom en moe van die warmte dat zodra ik het kussen raak in een diepe slaap val. 

U begrijpt, voor mij was dit wel al genoeg tropische zomer voor dit jaar, zo tot een graad of 22, 23 is meer dan genoeg. En nee, het is geen klagen, maar gewoon een weergave hoe ik het onderga. Het weer komt zoals het komt, daar hebben we gewoon mee te dealen, en zo goed en zo kwaad als het kan doe ik dat ook. 

Blije berichtjes

Vandaag, 14 juni, is het Wereld Poppendag. Deze dag, op elke tweede zaterdag van juni, bestaat al sinds 1986. Deze dag ook is een mooi moment om u te verdiepen in de verrassend rijke geschiedenis van poppen, of om naar een lokaal poppenmuseum te gaan waar op deze dag vaak speciale exposities te zien zijn. 

Het nieuws maakt niet altijd vrolijk in deze steeds bozer wordende wereld, maar onderstaande berichtjes maken me blij. 

In Memoriam: Nel den Boer

Van de week bedacht ik me dat ik binnenkort weer eens op koffievisite wilde gaan bij mijn oud collega Nel den Boer. De laatste keer was afgelopen 2 april, waar ze na een gezellige dag afscheid nam met de woorden: 'Van de zomer kom je weer, hè, dan gaan we lekker in de tuin zitten.' Met mijn verjaardag vorige maand kreeg ik een appje van haar met felicitaties die ze beëindigde met 'Groetjes van de ouwe taart'.

Nel ten voeten uit.

Gisteren ging de telefoon en het was Nel, ze was me dus voor voor een afspraak. 'Hè Nel', zei ik, maar het was Nel niet, het was haar goede vriendin Corry die me vertelde dat Nel de dag ervoor was overleden aan een hartstilstand. Corry was er (gelukkig) bij en ze zaten aan tafel. Het bericht kwam als een schok. Nel was dan wel 89 jaar, maar nog zo vief en bij de tijd.

Het was vier jaar geleden dat ik in Den Haag was en ineens het gekke idee kreeg om bij Nel aan te bellen, we hadden elkaar ruim dertig jaar niet gezien. Het werd een leuke middag en deze bezoekjes maakte ik sindsdien een paar keer per jaar. Het was altijd reuze gezellig en we praatten honderduit.

In de jaren tachtig van de vorige eeuw werkte ik samen met haar op de boekenafdeling van V&D op de Leyweg in Den Haag, maar we waren meer dan collega's. Regelmatig gingen we dagjes uit met een groepje van het werk. Het was een mooie tijd en natuurlijk hadden we het daar ook over als we nu samen waren. 

Nou, zo werd een zonnige zomerse dag gisteren toch een ook een verdrietige dag. Nel was een fijn mens met veel humor en wat koester ik de momenten die ik de laatste jaren met haar heb doorgebracht. Rust zacht. lieve, lieve Nel.

Nel en ik op ons werk in de jaren tachtig.

Nel en ik bij mijn eerste spontane bezoek in 2021.

100 jaar

Vandaag, 12 juni, is het de Internationale Dag van de Gerechtsdeurwaarder. Tijdens deze dag kunt u zich bij verschillende gerechtsdeurwaarders aanmelden om een dagje mee te lopen. Zo kunt u zien wat de deurwaarders daadwerkelijk doen. De Koninklijke Beroepsorganisatie van Gerechtsdeurwaarders helpt daar in Nederland bij mee: "Erover vertellen komt niet altijd goed aan, beter is het om anderen te laten zien wat het vak inhoudt". Zo komen ze niet alleen met een busje alle meubels uit een huis halen, ze praten ook met rechters en schuldhulpverleners en de politie en proberen op die manier mensen met schulden verder te helpen.

Vandaag zou ze 100 jaar zijn geworden, mijn tante Jopie, de zus van mijn moeder. Zij die mijn blogjes al langer lezen hebben tante Jopie al wat vaker voorbij zien komen. Vooral haar eigen relaas over de tijd die zij en mijn moeder hebben doorgebracht in Roermond tijdens de oorlog die ik hier in een feuilleton vorm heb geplaatst blijft indrukwekkend om te lezen. Mocht u het niet kennen als u hier klikt vindt u de linkjes naar de blogjes met haar verhaal.

Voor mij was tante Jopie er natuurlijk mijn hele leven. Ze was getrouwd met oom Ton en ze kregen twee zoons, Ton(ny) en André. Heel vaag kan ik me nog herinneren dat ze op de Marktweg in Den Haag woonden, maar in, ik meen, 1970 verhuisden ze naar Zoetermeer. Ik kan me nog herinneren dat we samen met hen en mijn ouders zijn gaan kijken voordat ze er gingen wonen. Het was een eengezinswoning die ze konden betrekken omdat oom Ton bij Azivo werkte, volgens mij bestaat dat niet meer. Na zijn pensionering kwamen ze weer terug naar Den Haag en gingen in een mooie aanleunwoning wonen in Loosduinen. 

De herinneringen aan tante Jopie zijn natuurlijk talloos, ze buitelen over elkaar heen, en wat zijn ze me dierbaar. We hebben uitstapjes gemaakt met elkaar, feest- en verjaardagen gevierd, logeerpartijen. Ik nam het allemaal voor vanzelfsprekend aan, pas nu die hele generatie van tante Jopie er niet meer is komt het besef hoe bijzonder en fijn het allemaal was. Toen ze in 2016 op 91 jarige leeftijd overleed, was zij de laatste tante, er was sindsdien niemand meer tegen wie ik tante of oom hoefde te zeggen. En toen mijn moeder negen maanden later, als laatste van die generatie overleed, zei haar zoon Ton: "Nu zijn wij de buitenste kring". 

Tante Jopie was een nuchtere vrouw die zeer ad rem was in haar opmerkingen en gewoon zei wat ze dacht. Zo hing ze boven de wieg waar ik in lag als een soort buitenmaatse muis, want een maand te vroeg geboren en net uit de couveuse, en zei: "Ach, dat trekt nog wel bij". Ze was ook iemand voor wie niets te veel was, als ze je kon helpen deed ze het, daar was geen twijfel over. Toen ze in de jaren tachtig weer in Den Haag kwamen wonen, woonde ze niet zo ver bij mij vandaan en bood ze aan om eens in de twee weken mijn twee kamerappartementje schoon te maken. Nou, ik kan u zeggen mijn huis heeft er nooit meer zo schoon uitgezien als in die periode. Tante Jopie was van de oude stempel, dingen werden van z'n plaats geschoven en er werd overal tussen, achter en onder gestoft, gezogen en gedweild. Oom Ton moest er ook aan geloven als er iets (beter) moest worden opgehangen werd hij door haar ontboden om met de boormachine te komen. 

Zoals ik al zei, zoveel herinneringen, ik koester ze met heel mijn hart. Vandaag denk ik extra aan haar met dit blogje en wat foto's door de jaren heen.

Tante Jopie als jonge vrouw.

Tante Jopie samen met haar broer, mijn oom Bertus, op een feest.

Tante Jopie samen met haar zus Netty, mijn moeder, alle twee dezelfde jas.

Tante Jopie en ik in de Efteling.

Oom Bertus zijn vrouw tante Riet, tante Jopie en haar man oom Ton.

De zusjes Jopie en Netty op latere leeftijd.

De enige kinderfoto die er
van tante Jopie is.