De mooiste en dierbaarste blogs die ik heb gemaakt zijn de verhalen van mijn tante Jopie, de zus van mijn moeder, toen zij samen tijdens de oorlog in Roermond zaten bij de zusters van 'De Steenen Trappen'. Ik heb het dus niet zelf geschreven, het zijn de woorden van tante Jopie, met steeds een kleine inleiding van mij voor de context. Het zijn in totaal acht blogs van Jopie en daaraan toegevoegd nog vier blogs van één van de zusters van 'De Steenen Trappen'. Die kwam ik, toen ik research deed over die dagen in Roermond, tegen op het wereld wijde web en de zuster doet verslag van de reis vanuit Brüggen naar Friesland waar ze tot het eind van de oorlog zijn gebleven. Ik heb voor het vierde deel van tante Jopie gekozen omdat de zussen elkaar daarin na een hevig bombardement weer in de armen vallen.
dinsdag 19 april 2016
Jopie zat op 11 november 1944 voor de tweede keer die dag in de kelder bij de familie waar zij werkzaam was vanwege de bombardementen op Roermond. Maar niet iedereen van het gezin was er, en Jopie's zus Netty (mijn moeder) was natuurlijk in De Steenen Trappen. Los van elkaar maakten ze zich zorgen om de ander vanwege de hevigheid van de aanvallen. Dit is het vierde deel van Jopie's verhaal.
Één jongen van ons was niet thuis, mevrouw wist zich geen raad natuurlijk. Ze hadden hem op de fiets naar Maasniel gestuurd voor melk. Dat is een dorpje dichtbij. Ze zei maar steeds: "Als hem iets overkomt zal ik het me nooit vergeven dat ik hem in zo'n gevaarlijke tijd zo'n eind van huis heb laten gaan'. Ineens een oorverdovende slag.
Ik dacht op z'n minst dat het huis ingestort was. Het werd langzamerhand stiller. Ze schoten nog een beetje en na een paar minuten was het weer geheel rustig. We kwamen weer allemaal de kelder uit en de straat op om te kijken wat die harde slag wel geweest was. Toen we op straat kwamen kon je haast niets zien van de stof en het gruis. Voor onze deur lag een balk zo dik als een middelgrote boomstam, die was tegen de deur geslingerd. De balk was afkomstig van een garage die één straat verder gelegen was. U kunt zich wel voorstellen dat het een reuze lawaai is geweest.
Ik zat ook reuze in m'n angst om Netty, want wie weet kon daar ook wel wat gebeurd zijn, maar ik durfde niet aan mevrouw te vragen of ik even mocht gaan kijken want we waren toch al zo laat met alles. Het eten was ondertussen lelijk aangebrand, overal stof en glassplinters. Alles moest weer opnieuw gedaan worden, dus ik had m'n handen nog vol werk. Maar iedere keer vloog ik weer naar de straat om te kijken of ik nog geen bekende zag aankomen. En jawel, daar kwam een meisje van ons op de fiets aan, maar wat was dat nou? Ze huilde.
Ik riep haar en zij kwam de stoep op gereden. Ik rende naar haar toe onderwijl schreeuwend: "Wat is er gebeurd?!" "O meid" zei ze "Op Clara Fey¹ en op De Steenen Trappen is een bom gevallen het moet heel erg zijn!" En meteen reed ze weer door. Ik weer naar binnen en greep mijn jas onderwijl aan mevrouw vertellend wat er was gebeurd. "Ga dan maar gauw kijken" zei ze.
Dat hoefde ze me niet te zeggen, ik rende in één run de deur uit. Boei, het oudste meisje van mevrouw, kwam me achterna. Hand in hand renden we zonder ophouden. Eindelijk kwamen we daar door de straat waar het geweest was, alles was in puin, in een paar minuten hadden de bommen heel wat huizen met de grond gelijk gemaakt. Netty was juist aan de poort toen ik aankwam, ze was zo blij dat ze me zag, want ze was in de waan dat met mij ook iets gebeurd was. Ze meende minstens dat ik onder het puin lag, ze vloog me om de hals en was blij dat ik er was.
Toen gingen we het huis door, dat kon je niet met droge ogen aanzien. Clara Fey¹ was van binnen helemaal kapot, onze slaapcellen, de bedden die er nog stonden, alles was vol gruis en puin. Alles was van de muur gevallen en de achterkant van het huis was helemaal kapot. Het was één puin wat je zag. De zuster vroeg of we allemaal onze kleren naar de kelder wilden brengen. Dus moesten we over puin (want een trap kon je niet meer zien, het was niets als puin wat er op lag) naar boven. We zijn menigmaal gevallen, dat kan ik u wel verzekeren, en dan zag je eruit als je opstond of je zo uit het cement gekropen was.
De zuster moest ook nog al de betrekkingen aflopen om te vragen of we weer in de betrekkingen konden slapen, want bedden hadden ze niet meer voor ons. Dus waren we weer voor dag en nacht.
Mevrouw maakte voor mij een bed van de divan en die werd in de kelder gezet, daar lag ik veilig voor bommen en granaten. De kinderen sliepen ook in de kelder, behalve de jongste die sliep nog met meneer en mevrouw boven op de kamer.
Zondags, één dag na het bombardement, ben ik 's middags naar Clara Fey¹ gegaan en heb daar met puin opruimen geholpen. De toneelzolder, daar was ook een bom op gevallen. Alle toneelkleren hingen aan flarden gescheurd in de bomen. Het was een treurig doch tegelijk grappig gezicht. Daarmee was het bombardement afgelopen.
Door Jopie van Etten
¹Clara Fey was een apart gebouw wat bij De Steenen Trappen hoorde en waar de grote meisjes sliepen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten