Money talks

Gisteren een bedragje naar de Belastingdienst overgemaakt, een bedragje waar ik volgens de huidige maatstaven van mijn 24-urige werkweek zo'n kleine zeven weken boodschapjes van had kunnen doen. Voor alle duidelijkheid: het is slechts een constatering, geen klaagzang. Ik wist ook gewoon dat het er aan zat te komen, dat is namelijk eenvoudig uit te rekenen. Ik snap niet dat er mensen zijn die verrast zijn door aanslagen of teruggaven van de belasting. Met een beetje overzicht over je financiën weet je het van te voren zo om en nabij, het kan een paar tientjes verschillen. Wantrouw ook mensen die op hoge toon met verontwaardiging verkondigen dat ze een enorme aanslag hebben gehad, dan hebben ze er ook naar verdiend, zo simpel is het. Het is geen hogere wiskunde.

En hoewel ik het prima vind om het verschuldigde bedrag aan de belasting te betalen, vind ik het tevens bijzonder dat bedrijven als Shell, AkzoNobel, Philips en waarschijnlijk zo nog wat andere firma's geen winstbelasting hoeven te betalen in Nederland, en dan praten we niet over zeven weken boodschapjes, maar over miljarden waar de staat dus een fiscaal vriendelijke regeling voor heeft als deze multinationals een hoofdkantoor in ons land hebben. Ze ontduiken of ontwijken niets, maar maken simpelweg gebruik van de mogelijkheden die ons belastingstelsel hen biedt. Of je er in deze tijd nog mee aan kan komen en of het een breed draagvlak in de maatschappij heeft is een ander verhaal. Bij een Nederlandse jaarwinst van zo'n één miljard euro, scheelt het de Nederlandse schatkist zo'n 250 miljoen euro. Daar kan ik volgens mijn huidige budget 5.000.000 weken boodschappen van doen. Mits ik 96.154 jaar word, dat dan wel.

Voor wat het waard is

En zo was er afgelopen dinsdag alweer de laatste theatervoorstelling van dit seizoen. Pieter Derks met zijn voorstelling "Voor Wat Het Waard Is". Omdat het alweer een tijdje geleden was dat Johan en ik elkaar hadden gezien, besloten wij om voor de voorstelling een hapje te eten bij het aanpalende restaurant De Boekenkast. Zoals vele van zijn collega's die in het Isala Theater optreden, had ook Pieter hier eerder met zijn entourage een hapje gegeten hoorden wij van de serveerster. Het eten was voortreffelijk en wij konden eens even goed bijpraten, plots was het bij achten en moesten we opbreken om ons naar het theater te begeven.

Pieter en zijn vrouw hebben meegemaakt dat hun dochtertje te vroeg was geboren en direct moest worden geopereerd. Dit gegeven zit heel mooi in de voorstelling verwerkt, het begint er zelfs mee, en de dokter die het leven van zijn dochter had gered vroeg in het eindgesprek aan hen hoe ze de zorg van ziekenhuis hadden ervaren. 'Wat zeg je als ze het leven van je dochter hebben gered? Dat je redelijk tevreden bent?' En hier komt meteen de rode draad van de voorstelling naar voren. Overal de modus 'mening', 'oordeel', 'review', alles moet worden gemeten en bestaat uit cijfertjes en dia- en histogrammen. Mensen die na een bezoek aan een winkel, voorstelling of whatever meteen op de website eens even gaan zeggen wat ze ervan vinden, tot aan pinautomaten, rotondes en rivieren aan toe. Er kan rustig gesteld worden dat we er in zijn doorgeslagen.

Of wat te denken van mensen die een horloge om hebben die stappen telt en meet hoe je hebt geslapen. Dat je niet moe bent maar je horloge aangeeft dat je toch echt maar een uur goed hebt geslapen, dat zou je anders nooit geweten hebben. En dat je als beloning bij 15.000 stappen een soort vuurwerkje in beeld krijgt. Dat moeten volgens mij dezelfde mensen zijn die niet naar de lucht kijken, maar buienradar raadplegen om te gaan zien of het eventueel zou kunnen gaan regenen. De totale waanzin grijpt om zich heen. Hoe bewaren we ons vermogen tot zelfstandig denken? Dat is de vraag in de huidige maatschappij.

Zo'n knoppenkastje bij het verlaten van het toilet met een rode, oranje en groene knop om aan te kunnen geven hoe je het toiletbezoek hebt ervaren qua hygiëne. Is zo'n kastje überhaupt wel ergens op aangesloten of staat het er gewoon marketingtechnisch om de consument het gevoel te geven er iets van te kunnen vinden? Een wereldwijd onderzoek heeft uitgewezen dat er plastic wordt gevonden in de ontlasting van mensen, of zoals Pieter zich afvraagt, begint hier de Marijke Helwegenisering van de mensheid? En wat te denken van de Beter Leven Kip, die ook gewoon op de kop aan de pootjes hangend in lange rijen worden onthoofd. Pieter staat stil bij zaken die we eigenlijk als gewoon beschouwen, of waar we niet zo heel veel over nadenken. En hoe we ons door de waan van de dingen laten opnaaien. Hijzelf incluis. Nadat zijn dochtertje aan de dood is ontsnapt en hij meent te weten wat nu écht belangrijk is in het leven, staat hij binnen een half uur alweer te razen en te tieren tegen een weigerachtige parkeerautomaat in de parkeergarage van het ziekenhuis.

Johan, die Pieter niet zo goed kende, en ik hebben erg genoten van zijn voorstelling. En omdat wij gekke mensen zijn, besloten we om na de voorstelling bij wijze van toetje die we wegens tijdgebrek niet konden bestellen, bij De Boekenkast een kopje koffie met wat lekkers te nemen, en ondanks dat het een doordeweekse dinsdag was nog een wijntje erna ook. Gewoon genieten zolang het kan!

Tegeltjeswijsheid 319

Toen was geluk ... #35

Bij ons thuis had ieder zijn of haar eigen bestek. Waar dat idee vandaan kwam weet ik niet zo precies, maar ik vermoed van mijn vaders kant. Ik kreeg mijn eigen bestek op de dag van mijn eerste communie. Ik weet nog dat wat jaren later mijn moeder zei dat het wel een erg klein bestekje was, maar ik wilde van geen ander bestek weten. Als je het huis uitging kreeg je je eigen bestek mee. Ik ook, maar op de één of andere manier ben ik het mes ervan kwijtgeraakt of één van mijn verloofdes moet het tijdens de dramatische scheidingen (per ongeluk) hebben meegenomen. Aan de andere kant ben ik ooit een soeplepel, die waar je soep mee opschept, van mijn lepelrek kwijtgeraakt. Hoe weet ik niet, het is geen theelepeltje die je per ongeluk in de afvalbak werpt.

Nu mijn beide ouders overleden zijn, heb ik hun bestek, en ik hecht er waarde aan. Toen mijn vader in 2005 overleed kreeg ik zijn bestek van mijn moeder, en toen zij twee jaar geleden overleed kwam dat van haar ook naar mij toe. In de besteklade zijn ze weer herenigd. Sinds die dag eet ik dagelijks met het bestek van mijn moeder. Als het toevallig nog bij de afwas ligt en ik ga eten, was ik het snel even af, ik wil met geen ander bestek meer eten. Het bestek van mijn vader is een ander verhaal, dat is een echt zilveren bestek en eet niet zo heel lekker, maar ik gebruik het vaak in de keuken om iets te smeren, prik- en prakken of scheppen.

Bestek van papa, mama en wat er nog is van mijn bestek. 

The week after

Het is nu meer dan een week geleden dat Duncan Laurence voor Nederland, na vierenveertig jaar, het Eurovisie Songfestival won. De eerste pavlovreactie had ik al voorspeld, drie, twee, één, 'Het kost wel heel veel geld om zo'n festival te organiseren'. Uh ja, maar ik meen me te herinneren dat ons land zich ooit had opgegeven om EK, WK of beiden en de Olympische Spelen te organiseren. Ik hoorde toen niet heel veel over geld. Mark Rutte heeft meteen al medegedeeld dat er geen extra belastinggeld naartoe zal gaan. Niemand had erom gevraagd, maar hij dacht waarschijnlijk ik zeg het maar vast. Hoe dan ook, de laatste keer dat we het hebben georganiseerd was in 1980, toen Israël, die het eigenlijk zou doen, zich terugtrok omdat het op een nationale rouwdag aldaar viel. Veertig jaar geleden dus, denk eens aan Ierland die het festival in de jaren negentig in vijf jaar tijd vanwege winst vier keer heeft moeten organiseren.

Vervolgens buitelde iedereen over elkaar heen wáár in Nederland het dan gehouden zou moeten gaan worden. Verhitte discussies op de diverse internetfora, terwijl ik denk: who cares? Nederland is zo klein, al zou het ergens in Limburg gehouden worden en je wilt het festival live bijwonen, dan ben je daar binnen drie uur. Maar goed, steden willen natuurlijk met de eer gaan strijken, naast de meest voor de hand liggende grote steden in het westen van het land, hebben ook o.a. Maastricht, Zwolle en Breda zich in de strijd geworpen. De laatste twee keer dat Nederland het organiseerde, in 1976 en 1980, werd het festival gehouden in het Congresgebouw in Den Haag. Dat was nog in de tijd van publiek in avondkleding die op stoelen in de zaal zaten en beleefd applaudisseerden voor het gebodene. Dat is niet meer van deze tijd.

Het festival anno nu is met staand publiek met veel gejoel en vlaggezwaai. Let wel, niet iedere vlag mag worden getoond. Het van de trap strompelende oudje Madonna liet in de pauze act een vlag van Palestina zien op de rug van één van haar dansers, en de IJslandse groep Hatari wuifde na de puntentelling ook met een Palestijns sjaalvlaggetje, wat hen op een fluitconcert en slechte plaatsen van elkaar gescheiden in het vliegtuig terug naar huis kwam te staan, als hadden zij een vlag met de swastika getoond. 'Haat zal zegevieren' zongen ze in hun voorspellende bijdrage, waarvan akte door El Al. We zingen dan wel over liefde, verdraagzaamheid en vrede, en het thema was "Dare to dream", maar het moet niet te dol worden dat ook echt in de praktijk te brengen. Ach, Madonna streek een miljoen dollar op voor haar zwanenzang en Hatari behaalde een mooie tiende plaats en hebben hun artistieke krachten gebundeld met de Palestijnse artiest Bashar Murad voor hun nieuwe single Klefi/Samed, dit is pas een grensoverschrijdend voorbeeld van samenwerking.

Tevens duwden verschillende Bekende Nederlanders elkaar bijna omver om zichzelf aan te melden voor de presentatie van het Eurovisie Songfestival 2020. Wendy van Dijk, Gerard Joling, en jawel ook Jan Smit vinden dat zij daar uitermate geschikt voor zijn. Nu wordt het festival uitgezonden door AVRO/TROS, en dan krijg je Jan Smit er sowieso bij. Het is nu eenmaal de staatsomroep van Volendam, dus alles wat daar zingt krijgt bij die omroep een podium. Als je het van de positieve kant bekijkt, Jan die presenteert kan niet ook nog eens in het commentaarhok zitten, dat is een zegen voor iedereen. Cornald Maas kan dat gerust, net als vroeger, gewoon alleen doen, al ben ik bang dat het TROS-vignet Daniël Dekker er dan bijkomt.

De eerste naam die bij mij opkwam was die van Tim Douwsma, het Friese oogsnoepje heeft in 2014 de punten voor Nederland doorgegeven, en die paar minuten hebben er in geresulteerd dat half Europa met een natte broek op de bank lag, en hij 'trending topic' werd. Daarnaast moet er natuurlijk iemand zijn die met enige ironie de zaken beziet, want zo serieus moet je dat hele Eurovisie Songfestival nou ook weer niet nemen. Iemand moet heel geïnteresseerd aan zo'n vals zingende zangeres uit Griekenland kunnen vragen; 'Goed optreden! Hoe vond je het zelf gaan?' En dat kan er natuurlijk maar één zijn: Chantal Janzen. Maar goed we gaan het zien, ik ben toch bang dat Jan gepromoveerd wordt van het commentatorenhokje naar het podium. Gelukkig zijn er de introductiefilmpjes.

Tim Douwsma.

Chantal Janzen. 

Succes

Haar eerste plaatje nam ze in 1958 op en in totaal heeft ze ruim vijfhonderd liedjes opgenomen, Willeke Alberti. Ik kan me zo voorstellen dat ze van sommige liedjes niet eens meer weet dat ze ze heeft gezongen. Het nummer "Succes" zou zomaar één van die liedjes kunnen zijn. Het is als b-kant op een singletje uitgebracht in 1981, en heeft nooit op een album gestaan. Het is geschreven door Tineke Roeffen, jarenlang de enige vrouwelijke regisseur in Nederland, en Harry van Hoof. Ik vind het een geweldig nummer, en juist in deze tijd met al die talentenshows, waarin de kandidaten gouden bergen worden beloofd, nog steeds actueel.

Succes

De bloemen en woorden, de lovende woorden

Gezegd in een taal die ze toen niet verstond

De drankjes, de mensen, die wildvreemde mensen

Een kus op haar wangen, een kus op haar mond

Haar droom was nu waarheid, ze was zangeres

Het plaatje, haar singletje was een succes

Dan was er de kapper, een andere kapper

Ze kwam er vandaan met iets dat haar niet stond

De make-up, de kleding, modernere kleding

Ze vroegen maar zelden wat zij ervan vond

Toen kregen de hitparadejongens de tip

Haar plaatje, haar single kwam binnen met stip

En sluit ze 's avonds laat de deur van haar kamer

Dan slaat de stilte als een muur om haar heen

Voelt ze zich klein, bang en zo verlaten

Ze was nooit zo moederziel alleen

Weer kwam er een plaatje, een ander soort plaatje

Ze hadden er, vond ze, heel hard aan gewerkt

Daarna één in 't Engels, ze hield niet van Engels

Maar 't moest omdat zoiets je image versterkt

We doen er ons best voor kind, zoals je ziet

Maar iedereen wist toen al, ze haalt het niet

En sluit ze 's avonds laat de deur van haar kamer

Dan slaat de stilte als een muur om haar heen

Voelt ze zich klein, bang en zo verlaten

En ze was nooit zo moederziel alleen

Zo alleen

Voelt ze zich klein, bang en zo verlaten

En ze was nooit zo moederziel alleen

Zo alleen

© Tineke Roeffen, Harry van Hoof, Willeke Alberti

Twaalf

Deze column zal geplaatst worden op de website van Roze Golf. 

België, Nederland en Luxemburg hebben een gezamenlijke geschiedenis van verbondenheid. In 1830 werd België onafhankelijk van Nederland en Luxemburg pas in 1890. Na een eerste poging voor samenwerking die werd gestaakt door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, vormden België en Luxemburg in 1921 de Belgisch-Luxemburgse Economische Unie, een douane-unie en een muntunie. In 1931 wilden België, Luxemburg en Nederland een nauwere economische samenwerking, maar het was uiteindelijk de Tweede Wereldoorlog die de drie landen bij elkaar dreef, om als drie kleine landen op meerdere gebieden te gaan samenwerken als Benelux.

Sinds 2012 opereren de landen onder de officiële naam Benelux Unie. Bij de Europese Unie is een uitzonderingsclausule opgenomen betreffende de samenwerking in Benelux-verband. Het beleid van de EU mag de werking van de Benelux niet frustreren en andersom aanvaardt de Benelux alle wetten en bepalingen van de EU. De drie landen kennen dus een lange geschiedenis van het samen optrekken door te zoeken en te vinden naar dat wat hen bindt, waardoor je zou denken dat de meest basale maatschappelijke belangen gelijk gestemd zijn. Denk opnieuw.

Daar waar België en Luxemburg na Malta respectievelijk op plaats twee en drie staan van de onlangs verschenen jaarlijkse Rainbow Europe Index, betreffende LHBT-rechten, is Nederland uit de top 10 gekukeld en staat nu op een twaalfde plaats (we hebben ooit op vier gestaan in 2014). Voor ons staan vanzelfsprekend alle Scandinavische landen, omdat die op elk maatschappelijk gebied nu eenmaal goed scoren, maar ook ‘macho-cultuur’- landen als Spanje en Portugal. Dit is vrij pijnlijk te noemen, omdat Nederland er altijd prat op gaat zo progressief te zijn. Maar net zoals er steevast wordt gezegd dat ‘we altijd zo gastvrij zijn’ voor mensen op de vlucht en in nood, wat als je de geschiedenis bekijkt nogal tegenvalt, lijkt ook dit statement een holle frase.

We zaten jarenlang in de top 10, vergeet niet dat Nederland het eerste land was waar mensen van gelijk geslacht konden trouwen. Waar is het misgegaan? Nederland kent bijvoorbeeld geen expliciet verbod op discriminatie van LHBT’ers in de Grondwet, ook kennen we geen hatecrime-wetgeving om discriminatie zwaarder mee te bestraffen. Deze Rainbow Index heeft betrekking op LHBT- rechten, niet op de publieke opinie over LHBT’ers.

Maar ook daar valt nog, of liever gezegd, weer een wereld te winnen. Als de hoogbejaarde uit een Fries NSB-gezin afkomstige Theo Hiddema van Forum voor Democratie op 16 mei j.l. in de Tweede Kamer pleit voor het einde van strafbaarheid tot het aanzetten van haat en discriminatie tegen LHBT’ers en andere minderheidsgroepen, waar de Partij Voor de Vrijheid zich vanzelfsprekend (als enige) bij aansloot, weet je dat er iets fundamenteel mis is. Het is dit artikel 137d, waardoor bijvoorbeeld de haatprediker Steven Anderson de toegang tot Nederland kon worden ontzegd.

KNVB-voorzitter Michael van Praag deelde mee dat voetbalclubs homoseksuele spelers aanraden om niet uit de kast te komen, omdat die volgens hen door de veelal laagschedelige supporters meteen zouden worden uitgescholden middels de in die kringen bekende spreekkoren. Dat is dan slecht voor zijn carrière. Je zou ook kunnen overwegen de ‘supporters’ aan te pakken, maar zover zijn we blijkbaar nog niet. Over de chronisch negatieve Johan Derksen en de homofobische uitlatingen van hem en zijn medebejaarden in het zonde-van-de-zendtijd programma  “Veronica Inside” ga ik verder geen woorden vuil maken, maar het feit dat wat hij zegt door een deel van de bevolking als humor wordt gezien in plaats van plaatsvervangende schaamte te voelen, geeft aan waarom er blijkbaar een draagvlak is ontstaan om LHBT’ers langzaamaan als tweederangsburgers te gaan zien.

Die stelling is enigszins gechargeerd, maar er zit een kern van waarheid in, er is een, gelukkig kleine, groep die veelal van achter hun pc onder anonieme accounts de meest vreselijke dingen twittert, post en deelt betreffende de LHBT-gemeenschap. Het overgrote deel van de samenleving heeft geen problemen met LHBT’ers, maar waakzaamheid blijft geboden, zeker in de huidige verrechtsing van de maatschappij wat voor geen enkele minderheidsgroep een gunstige ontwikkeling is. In de late jaren negentig van de vorige eeuw kon ik met mijn aspirant verloofde gewoon hand in hand door de binnenstad van Rotterdam lopen, geen enkele opmerking gekregen. Ik betwijfel of dat heden ten dage nog wel mogelijk is. In Brussel waar ik kort geleden was zag ik wel jongens arm in arm lopen zonder dat iemand ook maar een wenkbrauw optrok. Het rechtvaardigt die tweede plaats van België op Rainbow Europe Index natuurlijk wel. Malta staat met ruim 90% fier aan top, maar België, Nederland en Luxemburg, good old Benelux, horen toch de plaatsen 2 t/m 4 te bezetten of liever nog een ex aequo op plaats twee. Over de eerste plaats gaan we het dan later nog wel hebben.

Rainbow Europe Index. 

De dag waarvan je wist...

Ik heb het u wel eens eerder toevertrouwd, tegen alle verwachtingen in vind ik het ouder worden eerder een zegen dan een kruis, en ik dacht als jongmens echt dat ik het gillend, trappend en schreeuwend tegemoet zou treden. Hoe goed kent een mens zichzelf eigenlijk? Ik ken wel mannen van mijn leeftijd die al kalend en bierbuikend hevig ontkennen dat ze middelbaar zijn, vaak vrij luid ook, om vooral zichzelf te overtuigen, anderen houden ze heus niet voor de mal met het zichzelf overschreeuwen. Zouden zij als jongmens misschien gedacht hebben dat ze heel soepeltjes het ouder worden zouden aanvaarden? Een mens blijft een raar wezen.

Zo tegen mijn verjaardag vorige week, werd ik middels een aan mij persoonlijk gerichte brief van Vierstroom aan mijn naderende sterfelijkheid herinnerd. Ik kende de Vierstroom omdat mijn moeder daarmee te maken had, en mijn eerste gedachte was toen ik de enveloppe zag: zou er nu twee jaar na het overlijden van mama nog iets te vereffenen zijn? Maar neen, Vierstroom is denk ik bekend met het feit dat ik met schreden, en zij vermoeden waarschijnlijk met rasse, de leeftijd nader waarop lichaamsfuncties zullen gaan uitvallen.

In de brief werd ik met naam aangesproken en word ik op het volgende geattendeerd:
'Zelfstandigheid is voor veel mensen een groot goed. Vierstroom biedt support om zelfstandig te blijven. U kunt immers veel zelf en met de juiste informatie en ondersteuning nóg meer.' 
Vervolgens volgt er een hele uiteenzetting over thuiszorg, hulp in de huishouding, verpleegtehuizen, maar vooral hun hulp bij het zelfstandig blijven. Als ik lid word kan ik een beroep op hen doen bij praktische vragen over het aanpassen van de woning of het afsluiten van een levenstestament. Ook bieden ze hulp in situaties waarin ik 'het zelf even niet meer weet', bijvoorbeeld bij een plotselinge opname in het ziekenhuis. En ze jubelen nog even door over gratis krukken die ik bij Vierstroom Thuiszorgwinkels kan lenen en 10% korting op de andere producten aldaar. Ze komen in deze brief met een tijdelijk aanbod dat ik lid kan worden tot 1 januari 2021 voor slechts €10,-.

Vooropgesteld moet ik zeggen dat het mooi is dat zulks bestaat, en ik zal er in de toekomst misschien dankbaar gebruik van gaan maken, maar, *klopt af op ongeverfd hout, op dit moment functioneert alles nog naar behoren, ik werk, sport, fiets en loop. Ik kan het huishouden en de boodschapjes nog steeds aan, en ik geniet van het feit, wat ik eerder al eens heb gezegd, dat ik als middelbaar mens steeds minder moet en hoef en ik voel me daar zeer senang bij. De dagen van de ratrace om 'erbij te horen' zijn gelukkig voorbij. Een kopje koffie met iets lekkers erbij en wat leuks op de tv en ik ben al intens gelukkig. Het is niet een kinderhand, zeker niet die van Het Gewenste Kind van nu, die gauw gevuld is, maar die van een tevreden middelbare man.

Leve de opera

Je zou toch maar op je cv kunnen bijschrijven dat je aan een opera hebt meegewerkt. Sinds afgelopen maandag kan vriend Rick dat, en samen met hem twee geweldige medespelers van Theater Babel waar hij werkt, Grace en Johan. Samen met Christian zat ik in de zaal, en het was voor ons de eerste keer dat we überhaupt een opera bezochten. Toneel, cabaret, musicals, concerten zijn voor ons geen onbekend terrein, maar we waren tot maandag operamaagden.

Opgevoerd werd de opera "Il Diluvio Universale" van de componist Michelangelo Falvetti welke in 1682 in première ging. Naast componist was Michelangelo ook priester, en dat is in dit werk wat over de zondvloed gaat goed te merken, God zelf komt al bas-zingend aan het woord met gezellige teksten als '...wanneer mijn brandende woede een hoogtepunt bereikt, boze krachten, wreek jullie. Onder het gewicht van de zonden waaronder de mensheid gebukt gaat, zal ik het in het water doen verdrinken...' Maar in het Italiaans klinkt het allemaal best onschuldig een lieflijk, terwijl het vreselijkste van het vreselijkste wordt gezongen vol rampspoed en geweeklaag.

Het is een vierluik met de aktes, in de hemel, op aarde, de zondvloed en in de ark van Noach. Naast God komen ook Noach, zijn vrouw Rad en de Dood zingend aan het woord. Het koor vertolkt de vier elementen, water, lucht, vuur en aarde. De regisseur van deze opvoering, Sjaron Minailo, heeft naast het orkest, de solisten en het koor een visueel-theatrale laag toegevoegd, en dat is waar Rick, Grace, Johan en anderen in beeld komen.

Toen we in de zaal kwamen zagen we een steiger staan tegen het orgel en zei ik tegen Chris, 'O, de zaal is in onderhoud'. Daar etaleerde ik meteen mijn onkunde betreffende opera, want dat hoorde natuurlijk bij de voorstelling. Er klom een man op die de hele uitvoering lang kunstzinnige dingen deed met foto's en teksten. Daarvoor, net achter het orkest was een trap met een soort vliering, waarop steeds mensen in het wit gekleed iets kwamen spelen middels enkel handelingen en gebaren. Sjaron wilde daarmee het veelsoortige karakter van de mensheid uitlichten, en niet, zoals tijdens de zondvloed, dat alleen Noach en zijn familie de mensheid vertegenwoordigen. We zagen o.a. een jongen en een meisje die verbeelden te zwemmen waarbij ze elkaar steeds hielpen als de ander moe was, een grootvader met zijn kleinkind en natuurlijk Grace en Johan die een rijk echtpaar speelden waarbij Rick in de bediening was, en die ondanks al het vreselijks wat de mensheid overkwam, gewoon hun dagelijkse rituelen volhielden en thee dronken, handwerkten, en schoonmaakten.

Ik vond het mede door de toegevoegde elementen een erg leuke voorstelling. Voor het eerst heb ik ook met zogenaamde 'boventitels' te maken gehad, wat erg fijn was, daar mijn Italiaans wat roestig is de laatste tijd. Hoe erg de teksten ook waren die hij zong, het personage de Dood was toch een soort komische noot in het geheel op de manier waarop hij was geschminkt en vrolijk danste toen alles en iedereen ten onder ging. Hij introduceerde zichzelf met alt-stem als volgt: 'Ik ben een kille, grauwe schaduw, een akelige schim. De mens komt tot mij vanaf het begin van het leven, want zodra hij begint te ademen draagt hij al de naam van het Sterfelijke als een fatale trofee van de Dood'. En opnieuw klinkt het in het Italiaans, als je dat niet spreekt, alsof het een liefdesverklaring is.

Na de voorstelling nog even na gekletst met de operadiva's van het moment, en andere mensen die we ook kennen van Theater Babel en die waren komen kijken naar de verrichtingen van hun collega's. Het was een bijzondere, leuke en welbestede avond.

Op deze foto, arglistig door Chris gemaakt, staat rechts in zwarte mantel de Dood en zijn Rick, Grace en Johan de
witte gestaltes op de vliering bezig met hun act. Achter op de steiger in het wit de kunstenaar. 

In Memoriam: Doris Day

Vorige week is op 13 mei, iets meer dan een maand na haar 97e verjaardag, Doris Day overleden aan de gevolgen van longontsteking. Doris Day had het image van de altijd vrolijke blonde 'girl next door', vanwege de filmrollen die ze speelde in de jaren vijftig en zestig. Zelf had ze een hekel aan het suikerzoete imago wat aan haar kleefde. Een collega heeft daarover eens gezegd: 'Ik kende Doris Day nog voordat ze maagd werd'.

Aanvankelijk begon ze haar carrière als zangeres van big bands in de jaren veertig. In 1945 had ze een gigantische hit met "Sentimental Journey". Haar filmcarrière kwam later op gang, veelal musicals en comedy, maar ook was ze te zien in Alfred Hitchcock's "The Man Who Knew Too Much". Haar laatste film maakte ze in 1968 ( 'With Six You Get Eggroll")  en haar laatste opnames als zangers waren in 1967, welke pas in 1994 verschenen onder de titel "The Love Album". Toen haar derde man Martin Melcher in 1968 overleed, bleek niet alleen dat hij samen met zijn businesspartner Jerome Bernard Rosenthal al haar geld had verkwanseld, en haar in diepe schulden achterliet, maar ook dat ze, tot haar grote schrik, buiten haar medeweten om was gecontracteerd voor een tv show, "The Doris Day Show" wat ze wel moest doen om al de schulden af te lossen. Het programma heeft gelopen van 1968 tot 1973.

Doris stopte met acteren en zingen en ging zich bezighouden met dierenwelzijn, ze richtte in 1978 de 'Doris Day Animal Foundation' op. Ze maakte in tv seizoen 1985/86 een talkshow over dieren waarin ze beroemde vrienden van vroeger ontving, "Doris Day's Best Friends"  In één van de afleveringen ontving ze één van haar dierbaarste vrienden de acteur Rock Hudson met wie ze in drie succesvolle films had gepeeld. Rock was zichtbaar vermagerd en toen al gediagnosticeerd met AIDS waaraan hij een jaar later zou overlijden.

Doris had de spotlights vaarwel gezegd en bleef zich inzetten voor de dieren, waarvoor ze heel spaarzaam wel eens in de publiciteit kwam. In 2004 overleed haar enige zoon, uit haar eerste huwelijk, Terry, aan huidkanker. Haar overlijden werd bekend gemaakt door haar Foundation. Op Doris' verzoek wordt er geen uitvaartdienst gehouden en komen er geen gedenktekens. Wij hebben haar films en muziek als mooie herinnering.

Tegeltjeswijsheid 318

Brussel

Vriendin Talitha logeert vanwege haar werk regelmatig in het Novotel, en als graag geziene gast spaart ze daar punten, zodat ze zei: 'We kunnen een weekendje weg, waar zullen we heengaan?' Verschillende steden passeerden de revue, uiteindelijk kozen we voor Brussel omdat we er beiden nog nooit waren geweest. Brussel is twee uur rijden van hier dus per auto ook best te doen. Drie zaken vielen ons op, er wordt flink gebouwd aan en in de stad, zodat elke hoek die je om gaat er een bouwput te zien is. Stepjes. Door de stad verspreid staan voor iedereen te gebruiken stepjes, die de naam eigenlijk geen eer aan doen, want echt gestept wordt er niet, ze zijn elektronisch zodat overal in de stad mensen erop voorbij zoeven. En dat een modern mens op reis zonder Google Maps een roepende in de woestijn is.

Ons hotel lag in de binnenstad waaruit alles op gemiddeld zo'n 5 minuten loopafstand te bereiken is. Na onze aankomst vrijdagavond besloten we te dineren in restaurant Jardin van Gogh. Dat was een schot in de roos, heerlijk gegeten en na een diepe slaap in het hotel gingen we zaterdag op zoek naar een plek voor ontbijt en die vonden we in het intens gezellige Cicago Café, dat beviel zo goed dat we meteen besloten om er de andere dag ook te gaan ontbijten. Nu we toch in Brussel waren vonden we Manneken Pis verplicht en in de lijn daarvan ook Janneke Pis. Door de wandeltocht naar deze icoontjes van de stad kwamen we door de leuke gezellige straten met talloze winkels en restaurants alsook op de indrukwekkende Grote Markt. Bijkomend voordeel was dat het weer ons, tegen verwachting in, gunstig gezind was. In het hotel was ons door de jonge receptionist in opleiding gewezen op het hoger gelegen deel in Brussel vlakbij het Koninklijk Paleis, dus de toerist uithangend gingen we daarheen en namen en passant het stadspark mee. Al Google-mappend kwam Talitha er achter dat je Brussel niet echt had bezocht als je de Koninginnegalerij niet had gezien, een overdekte 19e-eeuwse winkelgalerij lijkend op de Passage in Den Haag. Daar vonden we Le Marmiton voor een meer dan fantastische lunch. Onderweg nog een mooie kathedraal bezocht. We hadden wel wat rust verdiend en besloten om even een powernapje in het hotel te gaan doen voor het diner.

Op aanraden van mijn Belgische Facebook-vriendin Barbara hebben we in het Art nouveau café Le Cirio gedineerd met als aperitief het beroemde Brusselse drankje half-en-half, welke aan tafel wordt ingeschonken, letterlijk tot de rand. Tijd voor vertier bij Cabaret Mademoiselle waar we nog een staartje van het optreden konden zien om vervolgens aan de cocktails te gaan in Station Bxl, waarna we het een dag noemden.

's Anderdaags zoals gezegd weer ontbeten bij Cicago Café om op aanraden van een collega van Talitha naar de vlooienmarkt op het Vossenplein te gaan. Hier ontdekten we naast de vlooienmarkt geweldige straatjes met vintagewinkels met design meubels en huisraad. Mocht ik nog eens de loterij winnen en dan onbekommerd al mijn huisraad kan vervangen zou ik er helemaal los kunnen gaan. Na al deze fijne indrukken vonden we toch ook dat een bezoek aan het wereldberoemde Atomium niet mocht ontbreken. Wij kenden het vooral uit Suske en Wiske, laat het dus niet gezegd zijn dat we niet belezen zijn. Bij de ticket voor het Atomium zat ook een toegangsbewijs voor ADAM het Brussels design museum, wat we ook hebben bezocht waar nu een tentoonstelling is over plastic design meubels en gebruiksvoorwerpen.

Op Talitha's voorstel om, globetrotters als we zijn, op weg naar huis in Antwerpen te dineren kwam ik meteen met restaurant 'Het Vermoeide Model', waar ik een aantal keer met vrienden heb gedineerd. Talitha kwam via Google Maps tot de ontdekking dat er een flinke korting te behalen was met Groupon. Nou vind ik dat geld best mag rollen, maar een in de schoot geworpen voordeel dient men nooit uit de weg te gaan, zodat we met een aardige korting copieus hebben gegeten alvorens de weg naar huis te aanvaarden.

Beiden hadden we het gevoel echt op vakantie te zijn geweest ook al was het maar een weekend. En Brussel? Daar gaan we vast nog eens heen.

Ontmoeting op de Dam

Frans Halsema is in 1984 op de veel te jonge leeftijd van 44 jaar overleden. Maar wat heeft hij een prachtig oeuvre nagelaten. Dit wonderschone "Ontmoeting Op De Dam" zingt hij in duet met Maria Lindes. Frans heeft het zelf geschreven en gecomponeerd.

Ontmoeting Op De Dam

Hij was bijna twintig en heette René
Hij had een kantoorbaan en een oude VW
Hij had een diploma van de HBS
Hij hield van muziek, in bijzonder van jazz
Maar ook van twistmuziek

Ze heette Ellie Peters, had middelbare school
Ze was verzot op twisten maar had Basie als idool
Ze was net achttien

Hij had veel gelezen van Hermans tot Green
Z'n voorkeur had Wolkers die vond ie subliem
The Saint en Mike Hammer die vond ie passé
En hij keek maar zelden 's avonds naar de TV
Dat verveelde hem

Ze las veel ook al ging het soms met protesten van haar pa
Jan Wolkers vond ze goed op een paar passages na
Die ze te grof vond

Hij geloofde in sterren noch in klavertjes vier
Wat hij ervan wist was alleen hij was stier
En voor stier is het gunstig daar dat goed verdraagt
Zijn partner te zoeken bij het sterrenbeeld maagd
Dat combineert het meest

Ze was van half september dus van het maagdelijk soort
Dat stier haar beste partner was daar had ze van gehoord
Maar 't deed 'r niets

Die dag liep hij kalm
Tot het Rembrandtplein
Nieuwendijk richting Dam
Ging ze met de tram
Bekeek een winkel en liep door
Liep nu richting Kalverstraat
Moest nog niet naar kantoor
Bijna bij de Dam ze was er haast
Dus hij had geen haast

De damklok sloeg één
De damklok sloeg één uur
Hij liep vijf pas van haar
Ze dacht die nare tram
Hij keek naar de duiven
Ze keek naar de poppenkast
Zo passeerde hij haar
Zo liep zij langs hem
Richting Kalverstraat
De Nieuwendijk op

Misschien is iets verschoven hoog in de eeuwigheid

Misschien was iemand boven heel even afgeleid

Dat zou toch kunnen

Een foutje in de sterren, het gebeurt niet vaak maar 't kan

Waardoor ze elkaar net misten om één uur op de Dam

Maar het is wel jammer
Maar het is wel jammer

© Frans Halsema, Maria Lindes

Grand gala concours eurovision de la chanson Européennes 2019

Vanavond is de finale van het 64e Eurovisie Songfestival. Afgelopen dinsdag en donderdag hebben zich twintig landen gekwalificeerd voor deze finale waaraan de vijf meest betalende landen, Duitsland, Frankrijk, Italië, Spanje en het Verenigd Koninkrijk en het winnende land van vorig jaar, Israël zich aan toevoegen. Deze zes neem ik nog even onder de loep.

Duitsland
Sister - S!sters
Laura Kästel en Carlotta Truman hebben speciaal voor het Eurovisie Songfestival een duo gevormd. Het zijn, anders dan de titel en hun naam doen vermoeden, geen zussen. Zij doelen in het lied op de solidariteit van vrouwen onderling, in plaats van rivalen zijn we zusters. Dat werk. Alleen krijg ik zo'n jeuk van die zogenaamde 'powervrouwen', vooral als ze zichzelf en elkaar zo gaan noemen. Het zijn per definitie wat bozige vrouwen die zich door middel van een bepaalde verbetenheid in hun verbale en non verbale communicatie menen te moeten profileren. Dat is precies wat ik zie en hoor in dit nummer. Ze overschreeuwen zich enorm. Dat wordt ergens onderaan eindigen, dames. 

Frankrijk
Roi - Bilal Hassani
Bilal is van Marokkaanse afkomst en is een opvallende verschijning in zijn stage appearence met blonde pruik en nadrukkelijke wenkbrauwen. Hij komt met een prettig in het gehoor liggend nummer in het Frans en Engels met een duidelijke boodschap. 'Als ik droom ben ik koning' en hij doelt erop dat hij de koning is over zijn eigen leven. 'Wees op je vierkante meter een vorst' zong Jean-Louis Pisuisse al in 1917 in het door Dirk Witte geschreven "Mensch Durf Te Leven". Die boodschap heeft Bilal naar 2019 gehaald en is nog steeds relevant voor iedereen die net even anders is dan de rest. 

Israël
Home - Kobi Marimi
De 28 jarige Kobi is geen professionele zanger, hij heeft wel zijn acteerdiploma behaald op de Nissan Nativacademie In Tel Aviv. Ondanks dat besloot hij mee te doen aan een populaire Israëlische talentenjacht waarbij de winnaar zou worden afgevaardigd naar het Eurovisie Songfestival, en zie hier, daar is Kobi dan. Met een wat klagelijke stem zingt hij een krachtig lied wat zo uit een musical lijkt te komen. Iets minder pathetisch had best gekund. 

Italië
Soldi - Mahmood
Mahmood heeft het San Remo festival gewonnen met dit lied, en had daarmee tevens een ticket voor het Eurovisie Songfestival op zak. Hij is half Egyptisch en de twee zinnen Arabisch in het nummer deed nogal wat stof opwaaien in het altijd wat xenofobe Italië, ministers Luigi Di Maio en Matteo Salvini hebben hun ongenoegen erover geuit. Het bracht Mahmood aan het twijfelen of hij wel aan dit festival moest deelnemen, maar heeft besloten toch te gaan. Hij brengt een nummer wat de jeugd van thans zal aanspreken, het heeft iets rap-achtigs met een in die kringen geliefd onderwerp over een vader die zijn gezin heeft verlaten en dat geld uiteindelijk meer kapot maakt dan je lief is. Daarbij heeft Mahmood het overgecompenseerde stoere voorkomen wat daarbij schijnt te horen. Ik heb op het web slechts één foto kunnen ontdekken waarop hij lacht. Deze inzending gaat punten krijgen.

Spanje
La Venda - Miki Núñez
Miki heeft vorig jaar zijn doorbraak beleefd toen hij deelnam aan de talentenjacht 'Operación Triunfo'. Veel Spaanser wordt het niet met dit vrolijk gebrachte zomerse liedje over het moment hoe leuk het allemaal gaat worden als de blinddoek eindelijk afvalt. Verder niets pretentieus, alleen vrolijkheid en daar is niets mis mee. 

Verenigd Koninkrijk
Bigger Than Us - Michael Rice
Och, dat arme geplaagde Verenigd Koninkrijk, ook op het Eurovisie Songfestival, na jaren de Joop Zoetemelk van het festival te zijn geweest, de eeuwige tweede, kunnen ze de laatste jaren geen potten meer breken al sturen ze de grootste vedetten als Engelbert Humperdinck en Bonnie Tyler. Dat zal dit jaar niet anders zijn met Michael Rice die al aan een aantal talentenjachten heeft meegedaan en nu de Union Jack mag vertegenwoordigen met een lied waar de Zweedse zanger van dit jaar, John Lundvik, ook aan heeft meegeschreven. Een dertien in een dozijn nummer wat Michael brengt met veel overbodig ingestudeerde armgebaren. 

Ik wens alle deelnemers heel veel succes en plezier toe, en moge de beste winnen!

Frankrijk: Bilal Hassani

Italië: Mahmood

Verenigd Koninkrijk: Michael Rice

Herinnert U zich deze nog? #138

VICKY LEANDROS

"L'AMOUR EST BLEU"

1967

Geen hitnotering

Morgen is de apotheose van de Eurovisie Songfestival-week, als de finale van het 64e Eurovisie Songfestival vanuit Tel Aviv zal uitwijzen wie er met de eerste prijs vandoor zal gaan. Vandaag tijd om eens even terug te blikken. Luxemburg was één van de zeven landen die aan het allereerste songfestival mee deed. In totaal deed het land 37 keer mee, en heeft 5 keer gewonnen (1961, 1965, 1972, 1973 en 1983). Vanaf 1994 heeft Luxemburg afgezien van deelname, want hoewel het één van de rijkste landen van Europa is, is de kleine omroep van het land financieel niet in staat om de huidige financiële verplichtingen bij deelname te kunnen voldoen, laat staan het festival organiseren bij een eventuele overwinning. 

In de Luxemburgse geschiedenis op het festival heeft het land enige grote namen voor hen laten uitkomen, o.a. Nana Mouskouri, Jürgen Marcus, Baccara, France Gall en Vicky Leandros die in 1972 met "Après Toi" de eerste plaats behaalde. In 1967 deed ze ook al voor Luxemburg aan het Eurovisie Songfestival mee met "L'amour Est Bleu". Ze werd toen vierde, het bijzondere is dat het lied een wereldhit werd, niet in de versie van Vicky, maar de instrumentale versie van Paul Mauriat onder de titel "Love Is Blue", het stond zelfs op nummer één in de Billboard Hot 100 in Amerika. 

Tweede voorronde Eurovisie Songfestival 2019 deel 2

Vanavond gaan weer achttien landen de strijd aan om door te stromen naar de finale aanstaande zaterdag. Gisteren heb ik de eerste negen al onder de loep genomen, vandaag de volgende negen.

Kroatië
The Dream - Roko Blažević
Nou, zingen kan ie, Roko uit Kroatië. Hij won in 2017 een talentenjacht in Servië en dit jaar de voorronde voor het Eurovisie Songfestival van Kroatië. Met veel uithalen zingt hij over z'n droom van liefde en engelen van God. Om het te onderstrepen heeft hij engelenvleugels aangedaan, misschien voor een prikkie over kunnen nemen van Elnur Hüseynov uit Azerbeidzjan die in 2008 al als engel op het festival verscheen. Halverwege zingt Roko ook nog in het Kroatisch. Ik vind het wel een mooie inzending.

Malta
Chameleon - Michela Pace
Hoe klein een land ook is, en Malta is niet zo groot, ze hebben er een eigen "X Factor". De 18 jarige Michela deed er aan mee en won deze begin dit jaar. Haar overwinning betekende meteen ook dat ze voor het land zou worden uitgezonden naar het Eurovisie Songfestival. Ze komt met een eigentijdse bijdrage wat een beetje aan Lady Gaga doet denken. Ze bezingt dat ze nergens voor op de loop gaat maar zich altijd aanpast als een ka-ka-ka-kameleon.

Litouwen
Run With The Lions - Jurijus Veklenko
De 29 jarige Jurijus deed in 2012 en 2014 al mee aan de preselectie in Litouwen voor het Eurovisie Songfestival, maar zonder succes. Dit jaar nam hij nogmaals deel en nu mag hij zijn land vertegenwoordigen. Jurijus ziet er qua uiterlijk een beetje uit als de Litouwse Tommie Christiaan. Hij heeft een buigzame stem en zing over een liefde die niet te vangen is, dus rent ie met de leeuwen mee. Prettig liedje.

Rusland
Scream - Sergej Lazarev
Rusland neemt geen halve maatregelen, na het debacle van vorig jaar waarin het land niet door de halve finale kwam worden ineens de grove middelen ingezet in de vorm van de populairste zanger van het land nogmaals af te vaardigen. Sergej won in 2016 al de halve finale en werd toen derde op het Eurovisie Songfestival met de als een videoclip geregisseerde bijdrage "You Are The Only One". Nu komt hij met een zwaar aangezet lied wat nogal wat van zijn zangkunsten vergt. Het is zeker geen slecht nummer, maar het werkt naar een climax toe die er niet komt. Alles valt of staat met hoe het in beeld wordt gebracht en vooral of hij het vocaal vlekkeloos doet, dan zien we hem zaterdag vast nog terug.

Albanië
Ktheju Tokës - Jonida Maliqi
Al sinds haar dertiende zingt de nu 37 jarige Jonida. Ze heeft vele prijzen in ontvangst mogen nemen. Naast haar zangcarrière heeft ze ook rollen gespeeld in musicals en theaterstukken. Ze is in eigen land ongekend populair als media persoonlijkheid en stijlicoon. Ze zingt met veel pathos en emotie een lied wat eigenlijk alleen voor eigen parochie is bedoeld. Ze roept namelijk de steeds groter wordende groep Albanezen die het land verlaten op om vooral weer terug te komen naar 'je land waar je je hart achter liet, want je weet dat het daar op je wacht'. Ik vraag me af of de boodschap aankomt bij de jury en de kijkers.

Noorwegen
Spirit In The Sky - KEiiNO
De groep KEiiNO werd speciaal opgericht om mee te doen aan de Noorse voorronde en bestaat uit Tom Hugo, Fred Buljo en Alexandra Rotan, die los van elkaar al een aardige muzikale carrière hebben opgebouwd in eigen land. Voor het eerst sinds 1980 horen we ook weer het Samisch op het Eurovisie Songfestival, een taal, waar elf varianten van zijn, welke in delen van Noorwegen, Zweden, Finland en Rusland wordt gesproken. En juist dat gedeelte geeft het lied een viking-vibe. Ik word er wel enthousiast van.

Nederland
Arcade - Duncan Laurence
Alle superlatieven zijn er de afgelopen tijd wel over uitgesproken, ook internationaal. De Nederlandse bijdrage heeft, voor een belangrijk deel door de mooie stylistische videoclip, indruk gemaakt. Maar ook de muziek en de tekst kloppen, zo'n zin als 'loving you is a losing game', daar kan iedereen zich wel aan spiegelen. De verwachtingen zijn hoog gespannen, en voor het eerst sinds 1993 (Ruth Jacott -"Vrede") denk ook ik dat er een reële kans bestaat dat 'we' het Eurovisie Songfestival kunnen gaan winnen. Maar het is niet voorbij eer de dikke dame (in dit geval de slanke jongen) heeft gezongen. Discussies over op welke locatie 'we' volgend jaar het festival moeten organiseren zijn wat mij betreft veel te voorbarig. Gaat Duncan door naar zaterdag? Ja. Top 10? Ja. Top 3? Vermoed van wel. Winnaar? Wellicht.

Noord Macedonië
Proud - Tamara Todevska
In 2008 deed Tamara ook al mee aan het Eurovisie Songfestival samen met Adrian Gaxha en Vrčak met "Let Me Love You", maar ze bleven steken in de halve finale. Als er gerechtigheid bestaat in Eurovisieland, dan zou deze bijdrage moeiteloos moeten doorstromen naar de finale. Het is een verstild en toch krachtig gezongen lied over het feit dat je trots mag, nee móet, zijn op wie of wat je bent. Intens mooi.

Azerbeidzjan
Truth - Çingiz Mustafayev
Çingiz is geboren in Rusland maar al op jonge leeftijd naar Azerbeidzjan verhuisd. Hij heeft aan vele nationale en internationale talentenjachten meegedaan. Zijn voorkeur gaat uit naar flamencomuziek, daar is in dit lied niet heel veel van te merken. Een popnummer met de titel "Truth" wat niet één keer in de tekst voorkomt, wel 'shut up about it'. About what?, nah ja de truth waarschijnlijk. Lekker radioliedje.

Voor alle deelnemers heel veel plezier en succes.
Zaterdag, de dag van de finale, zal ik de inzendingen van de zes direct geplaatste landen, de vijf meest betalende (Duitsland, Frankrijk, Italië, Spanje en Verenigd Koninkrijk) en het winnende land van vorig jaar (Israël) bespreken.

Litouwen: Jurijus Veklenko

Albanië: Jonida Maliqi

Azerbeidzjan: Çingiz Mustafayev

Tweede voorronde Eurovisie Songfestival 2019 deel 1

Gisteren zagen we dat Australië, Cyprus, Estland, Griekenland, San Marino, Servië, Slovenië, Tsjechië, Wit Rusland en IJsland  door zijn naar de finale aanstaande zaterdag. Vandaag een blik op de eerste negen van de tweede voorronde die morgen zal plaatsvinden.

Armenië
Walking Out - Srbuk
Na haar afstuderen aan het staatsconservatorium in Jerevan deed Srbuk mee aan "X Factor" in Armenië en "The Voice" in Oekraïne. Nu mag ze haar land vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival. Het is een aardig liedje wat een beetje vlakjes is, pas na de modulatie na twee en een halve minuut komt er een beetje vaart in, maar dan is het al te laat.

Ierland
22 - Sarah McTernan
Ook de vijfentwintigjarige Sarah is een ex "The Voice" deelnemer, ze deed er in 2015 aan mee in Ierland. De titel "22" slaat op het huisnummer waaraan ze zulke goede herinneringen heeft in dit prettig in het gehoor liggende liedje. Lekker niks aan de hand melodietje, beetje middenmoot, waardoor het er om zal hangen of we haar zaterdag net wel of net niet meer terugzien.

Moldavië
Stay - Anna Odobescu
In Moldavië is een heuse preselectie gehouden en daar is Anna als winnares uit naar voren gekomen met een wat ouderwets aandoend lied. Een ballade zoals die er in de jaren zeventig en tachtig zoveel waren op het festival, met een grote stem en veel dramatische armgebaren, maar bij Anna wordt het hier en daar echt schreeuwen, en daarnaast is het niet een heel boeiende compositie.

Zwitserland
She Got Me - Luca Hänni
Luca laat zien en horen dat Ricky Martin-muziek nog best kan anno 2019. Dit is een erg leuke bijdrage die moeiteloos zal doorstromen naar de finale zaterdag. Luca heeft in 2012 in Duitsland de talentenjacht "Deutschland Sucht Den Superstar" gewonnen en heeft met name in zijn eigen land Zwitserland, Duitsland en Oostenrijk veel succes. Naast zanger en liedjesschrijver is hij ook (pin-up) model en presentator. Laat Luca maar schuiven.

Letland
That Night - Carousel
Sabine Žuga en Mārcis Vasiļevskis zijn sinds 2015 een duo en wonnen met dit liedje de Letse voorronde. Slaapverwekkend. Meer kan ik er niet van maken, behalve dat het ook in onverstaanbaar Engels wordt gezongen. Letland slaat de finale een jaartje over.

Roemenië
On A Sunday - Ester Peony
Ester is geboren in Boekarest, maar verhuisde als kind naar Montreal. Zo'n vijf jaar geleden begon ze aan haar muzikale carrière. Dit is een bijzondere bijdrage qua muziek en zang, hoewel ik niet zo dol ben op die nieuwe manier van zingen (haar uitspraak van Sunday met zo'n krakend bibbertje vind ik echt verschrikkelijk) doet ze dat gelukkig niet het hele nummer door, waardoor ze haar vocale kwaliteiten, en die heeft ze, goed kan etaleren. 

Denemarken
Love Is Forever - Leonora Colmor Jespen
Leonora was ooit kunstschaatsster, maar werkt nu als trainer en choreograaf, en ze zingt dus. 'Wat kan die meid goed schaatsen' zou ene Chantal Janzen kunnen opmerken, want het lieve kind zingt het hele nummer naast de toon bij de live optredens die ik heb gezien en vooral gehoord. Dan kun je je liedje in Deens, Engels, Duits en Frans zingen, je gaat er een zangwedstrijd niet mee winnen. 

Zweden
Too Late For Love - John Lundvik
John werd 36 jaar geleden in Londen geboren en werd één week na zijn geboorte geadopteerd door een Zweeds gezin aldaar. Toen hij zes was zijn ze naar Zweden verhuisd. Hij heeft op hoog niveau aan atletiek gedaan en is in 2010 begonnen met componeren en zingen. Bijzonder detail is dat hij tevens de componist is van de Britse inzending van dit jaar. John zingt een fijn lied waarvan je aan het begin al meteen doorhebt dat het gaat opbouwen. In de laatste minuut komen vier volumineuze dames het podium op en maken er een klein gospelfeestje van. Die dames eten en drinken de hele week mee in Tel Aviv voor hun kleine minuut van faam. 

Oostenrijk
Limits - PÆNDA
PÆNDA is de artiestennaam van de blauwnette Gabriela Horn die een gedegen muzikale opleiding heeft genoten en haar eigen liedjes schrijft, componeert en produceert, zo ook haar bijdrage aan dit Eurovisie Songfestival. Ik word een beetje kriegel van haar amechtige Minnie Mouse stemmetje, maar iets vertelt me dat er genoeg mensen zullen zijn die dit een mooi liedje vinden. We gaan het zien.

Morgen de inzendingen van Kroatië, Malta, Litouwen, Rusland, Albanië, Noorwegen, Nederland, Noord-Macedonië en Azerbeidzjan. 

Zwitserland: Luca Hänni

Oostenrijk: PÆNDA

Zweden: John Lundvik

Eerste voorronde Eurovisie Songfestival 2019 deel 2

Gisteren heb ik de eerste negen liedjes die vanavond ten gehore gebracht gaan worden belicht, vandaag de acht andere.

België
Wake Up - Eliot Vassamillet
De achttienjarige Eliot is bekend geworden door zijn deelname aan de Waalse versie van "The Voice", waar hij in de eerste liveshow werd uitgeschakeld. Hij is in januari van dit jaar aangewezen om België te vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival met het lied "Wake Up", waarin hij jongeren oproept de wereld te verbeteren. En ja, we zien in de wereld om ons heen dat we het wat dat betreft vooral van de jongeren moeten hebben. Een mooi actueel onderwerp dus. Het is een prettig in het gehoor liggend lied en Eliot heeft een fijne stem. Die zien we zaterdag vast nog terug.

Georgië
Sul Tsin Iare - Oto Nemsadze
Door op 3 maart van dit jaar de Georgische versie van "Idols" te winnen, betekende dat automatisch dat Oto zijn land op het Eurovisie Songfestival mag vertegenwoordigen. Omdat slechts weinigen van ons Georgisch verstaan moet hij het hebben van de passie en zijn mimiek waarmee hij dit lied met kracht over het voetlicht brengt. 'Volg je hart door het prikkeldraad heen, zing vaders en kinderen, we zullen onze harten helen door te zingen'. Het is een lied met een mooie boodschap en folkloristische invloeden.

Australië
Zero Gravity - Kate Miller-Heidke
De beste stem van het festival vorig jaar kwam uit Estland, Elina Netsjajeva zong er een drie minuten opera in een gigantische jurk. Dat kunnen wij ook dacht men in Australië, nou....nee... We zien een soort enorm speldenkussen op het hoofd van Kate die tijdens de nationale finale hoog boven het publiek uittorende als een buitenmaats bruidstaartpoppetje. Wat er zich allemaal onder die jurk afspeelde zagen we niet, maar Kate kijkt ondeugend en stoot ongearticuleerde klanken uit. Het is een fragmentarisch lied wat lijkt op drie minuten stemoefeningen doen. Voor vanavond zingt Kate het lied al zwierend aan een paal. Het zou zomaar kunnen dat Australië het mee gaat maken dat ze in de voorronde blijven steken.

IJsland
Hatrið Mun Sigra - Hatari
Ik had al een blog over deze inzending van IJsland geschreven omdat ik het een hilarisch leuke inzending vind en de ironie ervan zo fantastisch getroffen is. Daarnaast ga ik er meteen van uit dat het doorhebben van de spiegel die de jongens van Hatari ons voorhouden niet door iedereen zal worden begrepen. Wat dan overblijft is een memorabel Eurovisie moment waar men nog lang over zal napraten. 'Haat zal zegevieren' zingen ze, en nee, dat bedoelen ze dus niet letterlijk, maar zoals het nu in de wereld gaat is het geen ondenkbaar toekomstbeeld. We gaan ze zaterdag zeker nogmaals zien en wat mij betreft mag het zomaar winnen en het hele festival volgend jaar naar IJsland halen. Ze vertelden in een interview, waarin ze steevast in hun rol blijven, dat ze de excuusbrief aan de bevolking van IJsland al klaar hebben liggen in dat geval, omdat de hele economie van het land zal instorten vanwege de organisatie van het evenement.

Estland
Storm - Victor Crone
De Zweedse zanger Victor Crone deed vier jaar geleden al mee aan de voorronde in Zweden, nu is hij door Estland ingehuurd om hun land te vertegenwoordigen. Het is een niets aan de hand nummer met wat tempowisselingen maar het beklijft niet. Te dertien in een dozijn.

Portugal
Telemóveis - Conan Osíris
In 1957 zong Margot Hielscher voor Duitsland het liedje "Telefon Telefon" over de snel om zich heen grijpende nouveauté van de telefoon voor de gewone mensch. Portugal zendt nu de dertig jarige Conan naar het festival met een nummer over de mobiele telefoon. We zien een soort Freddy Krueger meets Pino, in ieder geval handen waarmee je vrij moeilijk een mobiele telefoon kunt bedienen. Bij zich heeft hij een danser die lijdt aan vallende ziekte. Het valt in ieder geval op, en dat is minstens zo belangrijk als het lied op dit festival. 'Mijn telefoon is kapot gegaan toen ik naar de hemel wilde bellen om te weten te komen of mijn verlangen nu dood is'. Het is niet mijn kopje thee.

Griekenland
Better Love - Katerine Duska
Katerine is geboren in Canada, maar ze heeft ook in Athene haar domicilie. Haar eerste album bracht ze in 2016 uit en de Griekse omroep heeft haar gevraagd om aan het Eurovisie Songfestival van dit jaar mee te doen. Geen Grieks accent dus, maar vlekkeloos Engels. Ik denk dat velen dit een heel fijn nummer zullen vinden, maar ik houd niet van deze manier van zingen. Dat zal haar absoluut niet tegen houden om zaterdag gewoon weer acte de présence te geven. En gelijk heeft ze.

San Marino
Say Na Na Na - Serhat
De Turkse uitzendkracht op leeftijd, Serhat, wordt net als in 2016 wederom door San Marino uitgezonden om namens hen mee te doen aan het Eurovisie Songfestival. In Turkije is hij een grote naam vanwege de verschillende tv programma's die hij sinds de jaren negentig produceert dan wel presenteert. Je kunt niet niet vrolijk worden van zijn "Say Na Na Na", het is Right Said Fred all over again. Wat hem in 2016 niet lukte, om de finale te halen, zal deze keer vermoed ik zomaar kunnen. Vergeet niet dat wij ooit iets stuurde als 'Ding a dong every hour, when you pick a flower, even when your lover is gone, gone, gone, sing ding ding dong'. Het is wel weer eens tijd voor die naïeve vrolijkheid.

Ik wens alle deelnemers heel veel succes en vooral veel plezier vanavond!

Australië: Kate Miller-Heidke

IJsland: Hatari

San Marino: Serhat

Eerste voorronde Eurovisie Songfestival 2019 deel 1

Morgenavond treden de eerste zeventien landen aan waarvan er tien door zullen gaan naar de finale aanstaande zaterdag. Zoals ieder jaar zal ik ter leering ende vermaeck de liedjes doornemen. Vandaag de eerste negen.

Cyprus
Replay - Tamta Godoeadze 
Vorig jaar behaalde Cyprus een mooie tweede plaats in de finale op het Eurovisie Songfestival. 'Dat moeten we vasthouden' werd er waarschijnlijk gedacht, want de inzending van dit jaar is een vrijwel exacte kopie daarvan met zo'n zelfde soort volstrekt inwisselbare zangeres, waarvan een bepaald gedeelte van de idolate Eurovisie-achterban met verwijfde stemmetjes scanderen 'She's the queen!' Tamta is 38 en geboren in Georgië maar ze woont vanaf haar 22e in Griekenland. In 2007 deed ze mee aan de Griekse voorronde en werd toen 3e. Ondanks dat er geen cliché wordt geschuwd is het een leuk liedje dat zeker doorgaat naar de finale. 

Montenegro
Heaven - D-Moll
Muziekleraar Daniel Alibabić deed in 2005 zelf nog mee aan het Eurovisie Songfestival met zijn groep No Name namens Montenegro. Vorig jaar bracht hij zes studenten van zijn school samen, met als doel hen mee te laten doen aan de nationale finale voor het Eurovisie Songfestival van dit jaar. En die wonnen ze met een gedateerd statisch nummer waarin, bij de live opnames die ik gezien en gehoord heb, erbarmelijk off key werd gezongen. Ik vermoed dat ze in deze voorronde zullen stranden.

Finland
Look Away - Darude & Sebastian Rejman
In de jaren dat het met de Nederlandse inzendingen niet zo goed ging is wel eens geopperd om één van onze bekende dj's te sturen omdat die wereldwijd grote successen kennen. Finland doet het daadwerkelijk dit jaar met dj en producer Ville Virtanen, beter bekend onder zijn pseudoniem Darude. Samen met de 41 jarige Sebastian Rejman die normaliter zanger is van de door hemzelf opgerichte band Giant Leap. We gaan qua muziek even terug naar begin deze eeuw, een  repetitief dancenummer door Sebastian met veel echo gezongen, maar wat niet helemaal op gang weet te komen.

Polen
Pali Się - Tulia
Ze bestaan nu 2 jaar de vier als Poolse klederdrachtpoppetjes geklede dames van Tulia. Vorig jaar brachten ze hun eerste album uit en nu mogen ze hun land vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival met het wat zeurderige "Pali Się" met stemmetjes die de irritatiegrens tarten. Ze bewegen nauwelijks, maar ze zingen in het liedje over een gepassioneerd vuur van hartstocht dat in hen brandt. Het is ze niet aan te zien. 

Slovenië
Sebi - Zala Kralj & Gašper Šantl
God wat vreselijk! Zala fluisterzingt en Gašper's voornaamste bijdrage is dat hij moeilijk kijkt, en wat rommelt op een keyboardachtig ding en en een gitaar, playback, want de muziek is niet live op het festival. Pas sinds vorig jaar zijn ze een echt duo na in eerste instantie een eenmalige samenwerking te zijn aangegaan. Ze zingen in het Sloveens een tekst dat 'de sterren niet altijd zichtbaar zijn', 'de eeuwigheid en deze planeet geen vrienden zijn' en 'dat je altijd trouw aan jezelf moet blijven'. Nou, dat laatste is waar, en dat moeten ze ook zeker blijven doen, maar ik kan niet erg tegen dit monotone geneuzel. 

Tsjechië
Friend Of A Friend - Lake Malawi
De band Lake Malawi bestaat uit Albert Černý, Jeroným Šubrt en Antonín Hrabal en maken muziek sinds 2013. Ze brengen een heel vrolijk liedje met een totaal onbegrijpbare tekst over een buurmeisje wat na jaren weer terug komt wonen in haar oude huis en ze is een vriend van een vriend van een vriend van een vriend, o ja, en ze speelt ook in een band. Maar de jongens hebben er zin in en hun vrolijkheid is best aanstekelijk.

Hongarije
Az Én Apám - Joci Pápai
Joci kennen we nog van twee jaar geleden toen mocht hij ook namens Hongarije deelnemen aan het Eurovisie Songfestival en bereikte er een mooie achtste plaats. Hij zingt over de herinneringen aan zijn vader, 'met een liedje zorgde hij dat mijn verdriet voorbij was'. U en ik verstaan geen Hongaars, maar Joci brengt het nummer met zoveel overtuiging dat we desondanks zijn gevoelens begrijpen, die zijn immers internationaal.

Wit Rusland
Like It - Zinaida Kupriyanovich
Zinaida of ZENA zoals ze zich voor het festival noemt is 16 jaar en nét oud genoeg om aan het Eurovisie Songfestival te mogen meedoen. In 2015 en 2016 heeft ze nog pogingen gedaan om aan het Junior Eurovisie Songfestival mee te doen, echter zonder succes. Vorig jaar was ze wel één van de presentatoren ervan. Maar nu mag ze dus op het 'grote mensen festival' optreden. Ze komt met een prettig in het gehoor liggend liedje waarvan ik denk, dat heb ik toch al eens gehoord, gesteund door een backinggroep van vier zangeressen die best wel veel zingen voor backings, maar het klinkt daardoor wel. Alleen, kan iemand het kind naar een goede kapper sturen?

Servië
Kruna - Nevena Božović
Nevena heeft wel meegedaan aan het Junior Eurovisie Songfestival in 2007, ze werd er derde. In 2013 stond ze ook al op het Eurovisie podium als lid van het trio Moje 3, ze kwamen niet door de voorronde heen. Zingen kan ze, in dit lied zingt ze met veel Oost Europese pathos dat ze alles voor haar geliefde doet 'de kroon is voor jou, ik wil dat je weet dat ie jou toebehoort'. Niet slecht en mocht het niet lukken maakt ze, als ze hetzelfde kleedje aandoet als op de Nationale Finale, grote kans op de Barbara Dex award 2019.

Morgen neem ik België, Georgië, Australië, IJsland, Estland, Portugal, Griekenland en San Marino onder de loep.

Polen: Tulia

Tsjechië: Lake Malawi

Wit Rusland: Zinaida Kupriyanovich