Labels

Er zijn mensen die alle kinderen leuk vinden en zo es een enkele niet. Ik vind kinderen helemaal niet leuk en soms een enkele wel. Ik zie ze als de kleine manipulatieve dictatortjes die ze zijn, toegegeven het komt vaak door de opvoeding of meer nog door het gebrek daaraan. Ergens tussen het vroegere 'kinderen moet je zien, niet horen' en de hedendaagse adelstand van prinsjes en prinsesjes waarin (groot)ouders hun (klein)kinderen verheffen is het misgegaan. Maar goed, hij die zonder kinderen is zal zeker geen steen moeten werpen. Ik zou daarnaast zelf absoluut geen goede opvoeder zijn, die zelfkennis is niet iedereen gegeven zo zie ik regelmatig om me heen. waarom toch die drang tot voortplanten als je geen opvoedskills hebt? Maar ik dwaal af van waar ik het over wil hebben.

Van de week kruiste een leuk kind mijn pad, het was op mijn werk. Een ventje van een jaar of negen, tien was duidelijk uitbundig verrukt dat hij twee paar nieuwe schoenen kreeg. Ik zag dat het kereltje tot één van de 'a-typical'-categorieën behoorde. Eenmaal bij de kassa hoorde ik zijn moeder zeggen: 'Dan moet je dat aan die meneer vragen'. Hij was duidelijk gefascineerd door de beveiligingslabels en hoe we die er bij de kassa afhalen. Hij vroeg of hij dat mocht doen. Het was niet druk, dus het mocht van mij. 

Het eerst best drukke mannetje was nu heel geconcentreerd. Omdat hij er van zijn kant niet bij kon, mocht hij van mij achter de toonbank komen. Met een klein beetje hulp van mij haalde hij de labels van zijn eigen schoenen eraf en liet ik zien waar wij die bewaren. Voor hem en mij een leuk moment, hij had iets met zijn fascinatie kunnen doen en ik merkte ergens heel diep van binnen begraven onder lagen van ironische en cynische verdedigingsmechanismen een heel klein vaag stukje wat heel in de verte zou kunnen lijken op iets wat 'vaderschapsgevoel' genoemd zou kunnen worden. 

Maar daarna kwamen er weer gillende, rennende overal aanzittende ongeleide projectielen binnen samen met hun ziende blinde en horende dove curlingouders die mij iedere avond bij thuiskomst de broekspijpen doet oprollen om op blote knieën de voorzienigheid te danken voor de rust die ik er telkenmale vind.