Reparatie

Een maand of wat geleden brak er een stukje kies af bij het eten van nootjes. Ik ben blijkbaar op de leeftijd gekomen dat er langzaam maar zeker onderdelen van me afbreken, uitvallen of weigeren te functioneren. Ik zal er aan moeten wennen alleen zachte dingen te eten wat vanzelf zal overgaan in vloeibaar voedsel, maar zover is het nog niet. 

Ik had er geen pijn aan en een maand na het incident zou ik toch voor controle baar de tandarts gaan. Zij zag het en deelde mee dat het gemakkelijk te repareren was. Verwoede lezers van mijn blogjes zullen nu menen een déjà vu te ervaren, want dat zei de tandarts in februari van dit jaar ook toen er van een andere kies een stuk was afgebroken. Dus ik heb niet overdreven toen ik begon met mede te delen dat ik langzaam uit elkaar aan het vallen ben. In eerste instantie dacht ik ook dat het de reeds gerepareerde kies was die het eten van nootjes niet meer aankon, maar het was een kies precies erboven.

Gisteren was de afspraak voor de reparatiewerkzaamheden. Er stonden drie dames in de behandelkamer, naast mijn tandarts en haar assistente nog een in wit geklede jongedame, dus ik dacht, nou dat gaat wat worden. Maar die laatste bleek een assistente in opleiding. Voor haar dus wel leuk om in plaats van een saaie halfjaarlijkse controle daadwerkelijk een behandeling te gaan zien. De tandarts vroeg of ik een verdoving wilde. 'Denkt u dat het pijn gaat doen?' vroeg ik, maar zij dacht van niet en ik vertrouwde daarop en dan, de vorige keer deed het zonder verdoving ook geen pijn. Desalniettemin vond ik het wel stoer van mezelf. 

Terwijl ze bezig waren hoorde ik hoe de assistente aan de stagiaire steeds vertelde wat ze deed en waarom. Ik vond het ook voor mij vrij leerzaam. Zo hoorde ik haar zeggen: 'Ik weet wat zij (de tandarts) gaat doen en zorg dat ik dus net een stap vooruit ben zodat ik precies alles aanreik en klaar heb als ze zover is'. Er is tegenwoordig ook een oranje plastic plaatje wat er tussen mij en de tandarts wordt gehouden door de assistente bij bepaalde handelingen en daarbij hoorde ik de uitleg: 'Ik kijk naar haar ogen zodat ik precies weet hoe ik het moet houden'. Onderwijl deelde de tandarts aan mij steeds mee wat er ging gebeuren. Ondanks dat het gerommel in je mond nooit leuk is, was het een fluitje van een cent en stond ik vrij snel weer buiten.

Voor mij dus geen nootjes meer ik zal het bij pindakaas en hazelnootpasta moeten houden.