Ik las het verhaal van Marleen en daar kwamen twee zaken in naar voren, ten eerste mijn mensbeeld wat steeds meer naar beneden toe moet worden bijgesteld en ten tweede mijn mensbeeld wat bij tijd en wijle een positieve boost krijgt.
Marleen was er getuige van, toen zij op het station stond, dat er een tas van een meisje door jongens op het spoor werd gegooid, drie minuten voor de trein er aan kwam. Zij sloten vervolgens het meisje in zodat die zelf geen actie kon ondernemen. Marleen sprong op het spoor en viste de tas eraf. Het meisje was vanzelfsprekend overstuur en Marleen heeft haar getroost en geknuffeld. 'Sorry corona, dit vond ik een noodgeval' zegt ze daar zelf over.
Met het meisje heeft ze haar ouders gebeld en die kwamen haar ophalen bij het volgende station. Ze heeft het meisje haar nummer gegeven mocht ze er behoefte aan hebben om haar nog eens te spreken.
De ouders zouden contact opnemen met de school en een medewerker van NS heeft van zich laten horen dat zijn werkgever ook graag wil weten wat en hoe.
Walgelijk dus dat er types zijn die zoiets doen, maar wat ongelooflijk geweldig en doortastend van Marleen dat ze meteen in actie kwam. Het was een kwestie van minuten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten