Stip op de horizon

Er zijn mensen die hun bestaansrecht ontlenen aan hun werk, zij leven om te werken en als dat hun eigen keuze is, is daar niets mis mee. Zelf ben ik iemand die werkt om te leven, het moet voor mij bovenal leuk zijn, dat is belangrijker dan de verdiensten of het eventuele 'aanzien' wat een functie met zich mee kan brengen. Ik ben daar te nuchter voor of heb er, zo u wilt, een wat simplistische kijk op. Vind ik ook prima. Ik heb dat altijd al gehad en nu ik in de laatste fase van mijn werkzame leven ben gekomen is dat niet ineens veranderd. Ik werk al zo'n kleine veertig jaar en heb er nu voor gekozen om niet meer dan 32 uur per week te werken, vroeger heb ik natuurlijk ook weken van 40 uur gemaakt, maar ik wil dat niet meer en ik hoef dat ook niet meer van mezelf. Toch heb ik afgelopen twee weken door omstandigheden vijf dagen per week gewerkt. Dat had alles te maken met collegialiteit en gewoon de basisvorm van medemenselijkheid. Ik heb het met plezier gedaan, maar merkte wel dat ik het niet meer gewend ben en niet voor niets voor vier dagen per week heb gekozen.

Maar ik had een stip op de horizon waardoor ik op de been bleef. Afgelopen vrijdag, de laatste dag van die twee weken, zouden vrienden Rick en Christian bij mij komen eten en als eersten de nieuwe bank komen bewonderen. Ik heb het beloofde home cooked meal met hun goedvinden omgezet naar een hapje eten bij 'In Den Boekenkast', ik zag mezelf niet na twee drukke weken ook nog culinaire inspanningen verrichten. Dus na het bekijken en bezitten van de bank zijn we naar het restaurant gelopen om bewust te genieten van het moment waar ik me twee weken op had verheugd, het aan m'n lippen zetten van een glas wijn in fijn gezelschap. Het was een heerlijke avond met goed eten en weer eens lekker bijkletsen over van alles.

Eind vorige week had vriendin Talitha, alsof ze voorvoelde dat ik er wel aan toe zou zijn, voorgesteld om afgelopen zaterdag mij op te komen halen om naar het dorpje Obdam te gaan waar zij en haar broer zijn opgegroeid en dan ook het graf van haar vader te bezoeken die in januari van dit jaar is overleden en geheel naar zijn wens een uitvaart in besloten kring had. Ook zij heeft eerst de bank aanschouwd, waarna we op weg zijn gegaan naar Noord Holland waar we in Heerhugowaard van een late lunch hebben genoten op het terras van Brasserie IJzer om vervolgens even bij haar broer iets af te halen en af te geven. We zijn niet naar binnen gegaan en bleven op gepaste afstand vanwege zijn vrouw die herstellende is van een operatie. Veiligheid voor alles natuurlijk in deze tijd. 

Daarna naar Obdam, een schattig dorpje, waar we konden zien dat de nieuwe eigenaren van het ouderlijk huis flink bezig waren met verbouwen. Er komt een nieuwe familie wonen die er weer hun eigen energie in gaan brengen, de cirkel van het leven. Even door de buurt rondgelopen waar Talitha zoveel stappen heeft liggen. Vervolgens naar de kleine maar mooie begraafplaats om het graf van haar vader Koos te bezoeken. We hadden een vaasje bloemen bij ons en een fles Westfries Slokkie om samen te proosten op the life and times of Koos. Dit alles in het mooie nazomer weer wat ons is gegund de laatste weken. Weer terug naar Capelle om daar in ons favoriete restaurant De Bank te dineren. Ja, ze kennen ons daar onderhand al. 

U weet ik ben graag op mezelf en thuis, maar dit soort momenten met lieve dierbare vrienden zijn natuurlijk wel de kersen op de taart van het leven. Want graag op mezelf zijn betekent niet dat ik nooit iets anders wil, het is niet zwart-wit. Op gezette tijden kan ik intens genieten om een hapje te eten met vrienden of een uitstapje naar hier of daar te maken. Ik ben net een mens.