Ik weet nu eigenlijk niet precies of onderstaande Moezel wijnglazen van de jaren zeventig of begin jaren tachtig zijn. Het zou zomaar kunnen dat het een beetje in elkaar is overgelopen, sterker nog een rondje op het web leerde me dat ze nog steeds te koop zijn. En over smaak valt niet te twisten, dus heeft u ze nog en komen ze slechts met hoogtijdagen op tafel: good for you. Maar ik vind ze erg lelijk, zo grof, maar tegelijkertijd hebben ze ook wel weer iets nostalgisch.
Ik weet nog dat ik een paar jaar geleden in Parijs was en we Flammkuchen gingen eten, wat voor mij voor de eerste keer was, ja, zo werelds ben ik nou, en we de wijn geserveerd kregen in deze glazen, er mij een kreet van een door verbazing ingegeven herkenning ontsnapte. Op één of andere manier paste het wel bij de hele ambiance van het etablissement en de wijn smaakte er niet minder om. En hoewel ik er de grap wel van kan inzien om dit soort glazen bij een kaarsverlicht diner op tafel te zetten als een soort knipoog naar vervlogen tijden, heb ik niet de behoefte om ze te bezitten.
Omdat ik, zoals ik al eerder vermelde, ze echt niet mooi vind, maar voornamelijk omdat ik in geen enkele kast meer ruimte heb voor wat dan ook. Ik zeg niet voor niets dat na mijn verscheiden men een hele grote afvalcontainer moet huren om alles in te werpen, de gevoelswaarde voor mij van alles wat er in staat is niet in geld uit te drukken, want van mijn moeder of vader of het herinnert me aan andere (ooit) lieve mensen en andere tijden, maar voor een ander heeft het nul tot generlei waarde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten