Het verhaal van de foto

Van mijn vader heb ik een aantal fotoalbums met foto's uit zijn jonge jaren voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Ik kan me er volledig in verliezen. Het zijn vanzelfsprekend zwart-wit foto's en vaak van een heel klein formaat zodat ik met een loepje moet kijken voor de details. Met name de foto's waarop hij als jongmens met vrienden en vriendinnen uitstapjes maakte kunnen me echt ontroeren. Vrolijke jonge mensen die na de oorlog het leven met zoveel zin en levensvreugde ervaren, na vijf bange jaren is er weer tijd voor jolijt.

Het mooie is dat mijn vader bij veel foto's er iets heeft bijgeschreven, welk jaar, waar het was, e.d.. Ik zal zeker iets ermee gaan doen op dit blogje, vooral ook omdat het dit jaar honderd jaar geleden is dat mijn vader is geboren. De foto's zijn voor mij leuk, maar zeker ook voor anderen omdat er een tijdsbeeld wordt geschetst. 

De onderstaande foto is niet zo'n vrolijke. Mede door wat mijn vader erbij heeft geschreven in het album sprak de foto erg tot mijn verbeelding als kind. Hij heeft me destijds het verhaal verteld. U ziet rechts op de foto mijn vaders moeder, mijn oma dus, samen met buurvrouw mevrouw Schweitzer. Ze staan in de van Diemenstraat, het ouderlijk huis van mijn vader, op het balkon op de tweede etage. 

Op een bepaald ogenblik tijdens de laatste maanden van de oorlog werd iedereen in de straat verordonneerd om naar binnen te gaan en niet voor het raam te gaan staan. Dat laatste heeft mevrouw Schweitzer niet kunnen opbrengen, wellicht vanwege nieuwsgierigheid, en is toen door de Duisters dood geschoten. 

Nu bijna tachtig jaar later wil ik mevrouw Schweitzer (bij een andere foto staat trouwens mevrouw Zweitser) even in herinnering roepen.