Het zij zo

Vorig jaar mei heb ik met een joviaal gebaar ingestemd met een lidmaatschap van minstens een jaar voor de sportschool. Maar ik beken u hier en nu dat ik sinds mijn lichte gezondheidsklachten in november en december niet zo heel vaak meer ben geweest. Sterker nog, dit jaar ben ik ergens begin januari één keer gegaan, dat viel nogal tegen en sindsdien voel ik de urgentie niet meer zo. 

Ik moet toch echt onder ogen zien dat ik niet meer de energie heb om naast werken, huishoudelijke taken en socializen ook nog te gaan sporten. Ik loop naar de zestig en dan is je energielevel anders dan dat van jongere mensen. Dat is helemaal niet erg, maar daar moet ik m'n mindset even op instellen. En daarnaast, niets is erger dan een bejaarde die mee wil doen met de jeugd, al zal ie er dood bij neervallen, wat dan ook vaak gebeurt. Of er komen anderzijds allerhande klachten om de hoek kijken wat dan niet goed begrepen wordt want "ik sport toch regelmatig en ik leef gezond". Ja, maar overal waar 'te' voorstaat is niet goed behalve tevreden, zei mijn moeder altijd. En dan, je moet je nooit meten met mensen die veel jonger zijn dan jij.

Voor mij voelt het nu goed om het sporten maar te laten en ik kan u zeggen dat het momenteel met mijn rug ook weer een stuk beter gaat. Dat heeft met name te maken met het feit dat ik op mijn werk voor het grootste gedeelte kan zitten, dat heeft er absoluut positief aan bijgedragen. Het switchen naar deze baan is dus een verstandige beslissing geweest. Het decennialange staan en sjouwen heeft zijn tol geeist, dat gaat niet meer. Op deze manier hou ik het zeker vol tot mijn pensioen.

En nee, ik word geen bankaardappel. Ik fiets naar mijn werk, ik loop, maar alles met mate en ik moet er aan wennen dat ik als ouder mens mezelf wat meer in acht moet nemen. In mijn hoofd kan ik nog van alles, maar mijn lichaam werkt niet (meer) zo mee. Ik heb ook meer tijd nodig als ik thuis het huishouden doe dan voorheen en ik moet het meer spreiden. Het zij zo. Desondanks ben ik meer senang dan ooit in m'n leven. Het zaaien is voorbij, het is nu de tijd van oogsten, zo voelt het.

Wel zit ik natuurlijk nog tot half mei vast aan mijn contract bij de sportschool, maar dat is mijn eigen schuld, dan had ik maar niet zo naïef enthousiast lallend moeten roepen: "Doe maar een jaar!" Nou ja, ik heb het in ieder geval geprobeerd.