Bertus Meijer: Door het oog van de naald

Vandaag is het weer eens een mooi moment om mijn blogje aan iemand anders af te staan. Bertus Meijer deze keer. Voor mensen die mij op Facebook volgen zal zijn naam wel een belletje doen rinkelen. Bertus en ik zijn Facebookvrienden, maar wij zijn begonnen in 2005 als 'Jeugdsentiment-vrienden', wij leerden elkaar kennen op de gelijknamige website, die niet meer bestaat. Ondanks dat wij elkaar slechts één keer heel kort 'in het echt' hebben gezien voel ik connectie, m.a.w., Bertus hoort bij mijn leven. We weten aardig wat van elkaar, zitten vaak op dezelfde lijn en soms lopen onze levens qua gebeurtenissen synchroon. Plannen om malkander nog eens wat langer te gaan zien zijn er, maar zoiets als corona werkt niet echt mee, daarnaast woont Bertus aan de andere kant van het land en afgelopen jaar was voor hem vrij ingrijpend. Ik heb het van een afstand meegekregen, heb, met heel veel anderen, positieve gedachten gezonden en geduimd en dat heeft wellicht geholpen want Bertus ís er gelukkig nog. Ik laat hem nu zelf aan het woord, en ja, daar heeft hij toestemming voor gegeven. Hij zit dus niet verstijfd in z'n stoel als ie z'n telefoon/computer opent: 

Terugblik op 2021. Eigenlijk begon het jaar rustig. Ik vond mijn draai op mijn nieuwe school. Privé geen grote zaken en Corona ging mijn deur voorbij. Online lesgeven was niet leuk, maar te doen. Het was die periode mooi weer. Ik gaf les vanuit mijn tuin. Mijn zomervakantie begon rustig. We zouden niet weggaan, maar op de Hondsrug wonen is geen straf.

2 Augustus was een dag als alle andere. Beetje niksen, beetje fietsen, beetje boodschappen …. 3 Augustus om half 5 ’s morgens gebeurde het. Ik kreeg een acute aanval op de trap naar boven. Het was al snel duidelijk dat er iets heel erg mis was. Wederhelft belde onmiddellijk 112. Ik was al snel niet meer aanspreekbaar.

Ambulance kwam snel (5 minuten lijken wel 10 uur). Meteen in de ambulance en in slaap gebracht. De ambulance bleef een half uur op het erf staan. Ik was niet goed te vervoeren en er moest van alles gebeuren om mij erbij te houden. In het ziekenhuis begon een race tegen de klok terwijl organen uitvielen of beschadigd raakten. Kortom: ik had een ernstige sepsis (bloedvergiftiging) door een uit de hand gelopen galblaasontsteking. Tot dat moment niets gevoeld … niets.

De race tegen klok heb ik gewonnen. De diagnose was snel gesteld en ik kwam bij met overal slangen en andere zaken. Mijn ontstekingswaarde van 597 (8 is normaal) moest onmiddellijk omlaag. Dat lukte. Ik kreeg een drain in mijn galblaas en werd naar zaal gebracht. Door het oog van de naald. En daar heb ik een intense, ontroerende bewondering gekregen voor de mensen in de zorg. De zorg die ik, en anderen, kreeg was zo hartverwarmend. Zo kundig. Zo ontroerend.

Na een week was ik enigszins de oude en mocht ik naar huis. In afwachting van een operatie. Die kon nog niet omdat ik ook een leverabces had. Helaas kreeg ik na twee dagen thuis een nieuwe sepsisaanval en moest ik weer een week het ziekenhuis in. Na een week werd ik ontslagen en mocht ik naar huis met een drain. Deze voerde galvocht af. Zo gauw ik kon zou ik geopereerd worden.

Begin November ben ik in Hoogeveen geopereerd. Op het nippertje want de operatiekamers sloten later die dag. In Stadskanaal waren ze al dicht. De operatie ging niet zonder complicaties (galblaas barstte open en er werd een ader geraakt). Maar mijn derde opname duurde korter. En nu, eind december, voel ik me goed. Mijn longen doen nog niet wat ik wil. Nieren en lever zijn weer in orde. De boosdoener is weg.

Ik heb dit jaar geleerd hoe belangrijk gezondheid is. Maar vooral dat mensen in de zorg goud waard zijn. Bergen goud. Ik tweette toen en tweet nu weer dat er gestopt moet worden met gefluttekut over procentpuntjes salaris voor deze engelen. En als ik lees dat bonussen voor hen in zakken zijn verdwenen van directeuren weet ik met mijn woede geen raad. Het is geconstateerd en nu? Ik mag toch aannemen dat deze aasgieren vandaag nog (op dinsdag 28 december) aan de schandpaal genageld worden.

Zoals gezegd, ik wist van het hoe en wat, maar zo door Bertus resumerend besef ik pas goed hoe nijpend en verontrustend de situatie was. Het revalideren na zo een ingrijpende gebeurtenis heeft ook z'n tijd nodig, maar hij is gelukkig op de goede weg. Ik deel zijn verhaal omdat het goed is zaken, altijd al, maar zeker in deze pandemische tijden en alles wat dat met zich meebrengt, in perspectief te zien en te relativeren. Zoals dat een reisje naar Oostenrijk wat niet door kan gaan klein bier is vergeleken bij wat andere mensen doormaken. Maar ook omdat ik zo ontzettend blij ben dat het zo goed is afgelopen. Pluk de rozen, lieve mensen!

Zoals u heeft kunnen lezen is Bertus onderwijzer en wel op een basisschool of lagere school, ik weet niet wat heden ten dage de juiste benaming is. Hij doet dat al meer dan dertig jaar en is in onderwijsland ook wel een begrip, voor zijn leerlingen, maar zeker ook voor collega's. Ik wijs u graag op twee blogs die hij schrijft: Onderwijs en zo en De basis meester. Maar daarnaast doet hij nog zoveel anderen dingen en heeft heel veel andere interesses dat kunt u hier vernemen: Voice-over enzo.

Bertus Meijer.