Gisterochtend zag ik in de metro een jongmens met witte dingetjes in zijn oren en ik begreep dat dit 'oortjes' waren, waarmee hij, draadloos, muziek luisterde van zijn smartphone. We zijn van ver gekomen. In de jaren tachtig van de vorige eeuw kwam Sony, en na hen vele, vele anderen, met de walkman. Een apparaat waarmee je cassettebandjes kon afspelen en dat je middels een hoofdtelefoon. met snoertje dus, kon beluisteren.
Ik was toen in de leeftijd dat je 'mee wil doen' dus ik had op een gegeven moment ook zo'n ding, terwijl ik helemaal niet tegen geluid dicht op mijn oren kan. Dus u begrijpt dat ik heel sporadisch mijn walkman gebruikt heb. Later kwam er met de opkomst van cd's de discman die volgens hetzelfde principe werkte, maar ik was toen al afgehaakt.
Misschien vreemd voor iemand die zoveel van muziek houdt, in huis vind ik muziek prima, maar zo dicht op mijn oren, is niets voor mij. Dus ook mijn smartfoontje is zonder muziek, en ik kom er net achter terwijl ik dit blogje schrijf dat bij mijn onlangs aangeschafte nieuwe foontje helemaal geen oortjes zaten. Meteen even gekeken of die van mijn vorige er op passen en dat is zo. Ik heb ze een enkele keer gebruikt als ik al fietsend met Google Maps me door een dame liet vertellen waar ik heen moest. Maar ook dan zo snel mogelijk uit mijn oren die dingen. En ach, ik ben nu op een leeftijd dat als ik niet wil, ik niet meer mee hoef te doen. Heerlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten