In Memoriam: Thea Franken

92 Jaar is ze geworden, Thea Franken, of mevrouw Franken, zoals wij kinderen haar leerden kennen. Onlangs kreeg ik het bericht dat ze is overleden. Mevrouw Franken was de vrouw van meneer Franken, het hoofd der school van de lagere school waarop ik heb gezeten, de Cecilia school. Voor een gedeelte in de vierde klas en het gehele schooljaar in de zesde klas was meneer Franken onze leraar. Waarschijnlijk omdat hij als hoofd der school wel eens een afspraak had of een vergadering moest bijwonen, kwam het sporadisch voor dat hij er onder schooltijd niet was en dan kwam mevrouw Franken.

Voor ons kinderen was dat geweldig, want ze week voor die ene dag af van het lesrooster, zodat we mochten tekenen of knutselen, ze ging voorlezen en ze deelde dropjes uit. Snoepen in de klas zonder dat er een jarige was, dat was in mijn tijd groot feest. 

Toen zij elkaar leerden kennen waren ze beiden werkzaam in het onderwijs, daarnaast was meneer Franken broeder, en mevrouw Franken zuster. Maar Gods wegen zijn ondoorgrondelijk en zo werden zij verliefd. Ze traden uit, trouwden en kregen op gevorderde leeftijd een zoon die jonger was dan wij in die tijd en die soms wel eens meekwam met mevrouw als zij een dagje bij ons was. 

Ik heb dierbare herinneringen aan hen beiden. Ik heb tot vorig jaar nog ieder jaar een kerstkaart gestuurd en terug ontvangen. Ver na mijn lagere schooltijd ben ik wel eens bij hen op bezoek geweest nadat meneer Franken ernstig ziek was geweest maar er toch weer bovenop was gekomen. Uiteindelijk is hij jaren later in 2005 overleden. Ik ben toen naar zijn uitvaart geweest, en voelde me een soort afgevaardigde van de duizenden leerlingen die hij in zijn loopbaan moet hebben les gegeven. Dat is ook de laatste keer dat ik mevrouw Franken zag, ze herkende me meteen, maar daar zijn (oud)docenten goed in, gezichten onthouden.

Maar zoals gezegd het kerstkaarten sturen bleef overeind. Van Thea heb ik niet de uitvaart bezocht, op de kaart stond: 'Op nadrukkelijke wens van Thea zal de uitvaart in besloten kring plaatsvinden'. En dat is goed zo, het hoort wel bij haar, een bescheiden vrouw die, voor zover ik het weet, een mooie levenswandeling heeft kunnen maken in meer dan negentig jaar. De kleine vreugde die ze ons gaf met haar immer vrolijke aanwezigheid op die paar dagen in het schooljaar zullen voor haar niet meer dan normaal zijn geweest, zoiets doe je gewoon voor je man en de schoolkinderen. Maar ik kan het me bijna vijftig jaar later nog helder voor de geest halen. Dank u wel, mevrouw Franken, rust zacht.