Vandaag, 22 mei, is het de Dag van de Praktijkondersteuner. De praktijkondersteuner is een essentieel onderdeel van iedere huisartsenpraktijk. Hij/zij/hen zorgt ervoor dat alles in een huisartsenpost op rolletjes loopt, medicijnen inslaan, afspraken regelen, zorgen dat de dokter genoeg pennen heeft om onleesbare recepten uit te schrijven, enz.. Het is zelfs zo’n belangrijke taak dat de praktijkondersteuner een eigen dag heeft.
Meestal wordt een beroep als praktijkondersteuner door een vrouw vervuld. Een praktijkondersteuneres of een praktijkondersteunerette dus eigenlijk. Nu blijkt uit onderzoeken steeds dat vrouwen in Nederland het minst deelnemen aan het arbeidsproces vergeleken met andere (Europese) landen. Het is nog niet zo heel lang geleden dat vrouwen die gingen trouwen bij de aankondiging daarvan werden gefeliciteerd door hun werkgever en meteen een ontslagformulier kregen, want getrouwde vrouwen werkten niet. Dat is heel lang de tendens geweest in Nederland, een man hoorde in z'n eentje voor vrouw en kinderen te zorgen, en nóg zijn er mensen die dat principe aanhangen, welleswaar een kleine minderheid, maar toch. Met de verrechtsing van de maatschappij willen sommigen terug naar vroeger, niet zover dat vrouwen geen stemrecht meer hebben, maar zo'n beetje net daarna. Hoewel de Andrew Tate adepten onder hen....
Onlangs las ik een artikel dat in 1960 in Nederland slechts één op de twintig vrouwen buitenshuis werkten. Terwijl in die periode in Engeland en de Verenigde Staten dat één op de drie was. Omgekeerd kregen mannen dan weer geen voet tussen de deur bij het huishouden. Dat was het terrein van de vrouw. Pogingen om daar verandering in te brengen werden de kop ingedrukt. De man werd afgespiegeld als het grootste kind van het gezin. Mannen zouden een enorme puinhoop van het huishoudelijke werk maken.
In 1963 waarschuwde men in het blad Libelle voor mannen in de keuken: 'Als een man gaat avonturen tussen gootsteen en fornuis, is zijn vrouw voorbereid op van alles, ook het ergste.' Mocht hij onverhoopt zelf boodschappen willen doen, dan diende de vrouw op te geven hoeveel hij moest kopen. Het artikel besluit met verzuchtingen over de afwas: 'De huisvrouw die na mannelijke kokerij een smetteloze keuken vindt, mag zichzelf gelukkig prijzen! Dit komt namelijk zelden voor, meestal vindt u een ongelooflijke bende. Mannen gebruiken graag veel potjes, schaaltjes en pannen en van 'even tussendoor iets afwassen' is geen sprake, Maar dat moet u er dan maar voor over hebben.' Ja, ik hoor ook de Polygoonjournaalstem van Philip Bloemendal
Ik kan u mededelen dat mijn moeder een vrouw was die zich gelukkig kon prijzen. Mijn vader kon mijn moeder volledig vervangen qua huishouden, wij vonden dat gewoon, maar dat was in die dagen blijkbaar een zeldzaamheid.
Op een ingezonden brief uit 1967 van een vrouw die hele dagen op kantoor werkt en graag wil dat haar man in het huishouden helpt is dit het antwoord: 'Luistert u eens, beste mevrouw. Het zou al een verschil van hel en hemel maken als u doodgewoon voor halve dagen naar kantoor gaat.'
Maar in 1972 begint er al iets te verschuiven, daar vindt Libelle: 'Laat uw man eens in de keuken brutselen, en doe daarna niet zo moeilijk'.
Iedereen moet natuurlijk doen wat hij/zij/hen zelf wil. De opgelegde regels van 'zo hoort het nu eenmaal' zijn nu niet meer zo strikt. Van vrouwen die werken, ook al zijn het er in Nederland minder dan elders, kijkt niemand meer op, als ze ervoor kiest niet te werken en het huishouden te doen ook niet, maar er wordt nog best gefronst als een man thuisblijft en voor huishouden en kinderen zorgt en de vrouw full time werkt. Voor mannen is het een soort verplicht om buitenshuis te werken terwijl het voor vrouwen iets vrijblijvends is. Er is dus nog genoeg te emanciperen in de komende jaren, maar als u ziet waar we vandaan komen is er al veel gewonnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten