Tegenwoordig bestaat zo'n dag niet meer, nu dien je als je grofvuil hebt de betreffende dienst daarvan op de hoogte te stellen en ook wát er buiten zal staan, dan spreken ze een datum af wanneer ze komen. Daarnaast kun je ook met een aan het woonadres gebonden pasje naar de lokale gemeentewerf of milieustraat waar je zelf het grofvuil naar toe kunt brengen en netjes gescheiden kunt afgeven.
Nou heb ik een soort kronkel dat als ik ergens zo'n hele berg grofvuil zie staan dan denk bij het zien van een sleetse bank, een afgedankte kast of een uit elkaar gehaald bed: ooit hebben mensen flink wat tijd besteed om het te kopen. Men is winkel in, winkel uit gegaan, of heden ten dage, is het internet afgespeurd. Er is gewikt en gewogen, vergeleken, er is proefgezeten en -gelegen, gemeten, de kleur bepaald, etc. Uiteindelijk heeft men de keus gemaakt. Met ongeduld is men het aflevertermijn doorgekomen, men heeft de woning ontvangstvriendelijk gemaakt voor het nieuwe meubilair en de spanning op de dag van arriveren was groot, eindelijk kwam het bestelde dan aan!
Met trots werd het aan iedereen getoond, er werd bewonderd naar gekeken en complimenten gemaakt. En dan na verloop van tijd eindigt zo'n eens met overgave aangekocht meubelstuk letterlijk als oud vuil voor de deur waar het ooit met de grootste voorzichtigheid naar binnen werd gebracht. Het zijn niet eens mijn bezittingen die daar dan liggen, maar toch overvalt me dan een soort van weemoedige triestheid, zo'n 'dat was het dan'-gevoel. Ja, ik ben een gek mens.
Gelukkig zijn er ook kringloopwinkels waar van alles en nog wat, dus ook meubilair, een tweede leven wordt gegund. Dat een eettafel met bijbehorende stoelen voor een tweede maal wordt onthaald door andere weer dolblije mensen in hun woning. Een soort leven na een bijna dood ervaring voor meubelstukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten