In Memoriam: Ron van der Zwan

"Als je oud bent móet je, maar als je jong bent kún je", zei mijn moeder altijd en daarmee bedoelde ze de laatste reis die iemand gaat maken. Ankie, Richard, Chris, Marianne, Gerrit, Philippe, Ulla, Pia, Dieter, Diny, het zijn zomaar wat namen van mensen die door mijn gedachten schieten omdat zij vroegtijdig het tijdelijke met het eeuwige hebben verwisseld, door ziekte, ongeval of eigen keuze. Niet iedereen wordt 95 jaar, maar het voelt vaak als iets heel oneerlijks wanneer iemand in de bloei van zijn/haar/hen leven eruit wordt weggerukt. 

De laatste tijd was ik in mijn gedachten, die vaak afdwalen naar de dagen van weleer, bezig met Ron. Ron kende ik sinds begin jaren tachtig, hij was de vriend van Ellen met wie ik op school zat en die gelijk met mij bij V&D begon. Ze woonden nog bij hun respectievelijke ouders, Ellen in de Hulshorststraat en Ron op de Soestdijksekade in ons Den Haag. We werden vrienden, kwamen thuis bij elkaar, gingen samen uit en maakten uitstapjes. Op een gegeven ogenblik gingen ze samenwonen in de Muiderbergsestraat en daar ben ik menig avondje geweest. Op 11 december 1986 zijn ze getrouwd en mij werd gevraagd om met Ron te gaan shoppen voor zijn trouwkostuum. Say no more....ik heb hem meegenomen naar een bruidsmodezaak aan het Noordeinde in Den Haag, en daar zijn we dan ook geslaagd. Dat zijn outfit duurder uitpakte dan dat van de bruid, heeft er waarschijnlijk in geresulteerd dat ik door niemand ooit meer ben gevraagd voor een soortgelijke taak. 

Ze kregen twee kinderen en zijn verhuisd naar Waddinxveen waarbij ik geholpen heb met de verhuizing. Ik was inmiddels naar Capelle en vervolgens twee keer in Rotterdam verhuisd. Het contact was er nog wel, maar werd wat minder. We hadden andere levens, zij met opgroeiende kinderen en ik het gebrek daaraan en de vrijheid wat daarmee gepaard gaat. Zoals dat vaker gaat, het verwaterde. Maar met de opkomst van social media had ik destijds met Hyves contact gekregen met hun oudste zoon Kevin, en vervolgens ook weer met zijn ouders. Hyves was maar een kort iets, zodat ik een jaar of zeven, acht geleden Ron weer had gevonden. Ellen en hij waren inmiddels gescheiden en hij woonde op Scheveningen en kon vanwege gezondheidsklachten niet meer werken. 

Als iemand uit het verleden bovenmatig in mijn gedachten komt is dat vaak geen goed teken, dat bleek ook nu weer. Van de week stuitte ik op een herdenkingspagina ter ere van Ron, hij is overleden. Wat ik er uit op kan maken in 2021. Dat zou betekenen dat hij 62 jaar is geworden. Tegelijkertijd zag ik, omdat ik naar hem ben gaan zoeken, dat zijn zoon Kevin op 23 augustus j.l. is getrouwd. Wat mij vooral veel deugd deed is dat ik op Kevins tijdlijn zag dat hij echt een kind van z'n vader is. Een sociaal betrokken mens wat Ron ook was. Ron was in zijn opvattingen en wereldbeeld en net iets te laat geboren hippie, hij en ik vonden elkaar daarin in die dagen van onze vriendschap en gesprekken liepen er ook altijd op uit. Waarvan Ellen dan altijd verzuchtte "Ja hoor, we zijn er weer".  Hij verkondigde dat 'the age of Aquarius' welke eind jaren zestig er voor een heel korte tijd was, in de toekomst voor een langere tijd onder de mensheid zou opleven, maar dat we eerst door het kille, koude ieder-voor-zich pisces tijdperk zouden gaan. Nou, kijkt u maar es naar de stand van de wereld heden ten dage. 

Lieve Ron, dank je wel voor de jaren van vriendschap in onze jeugd, je humor, je wijsheden en je love, peace and happiness vibe. In mijn hart voor altijd.

Ron en ik op 20 juli 1985 in Madurodam. 

11 december 1986.