...voor me ligt m'n dagboek. Een boekje vol met herinneringen.
Zoals eerder gemeld ben ik voor het eerst in mijn dagboekje gaan lezen, van 25 december 1980 t/m 6 mei 1982, dat was wel weer genoeg voor nu. Erin beschreven zijn mijn laatste schoolmomenten voor het eindexamen en de gebruikelijk stress die daarbij komt kijken, mijn eerste baantje bij Waaijer en vervolgens mijn sollicitatie bij V&D en het daar beginnen op 10 september 1981.
Het is de belevingswereld van een tiener, Himmelhoch jauchzend, zum tode betrübt, zwart/wit, geen kleurnuances. Aan de andere kant toen ook al beschouwend en observerend, een beetje zoals de dagboeken van Adrian Mole. Veel mensen komen er in voor die er niet meer zijn of waarmee het contact verloren is gegaan in de tijd. Wat mij opvalt is dat we heel vaak mensen over de vloer hadden en ook veel op visite gingen. Ik werd er met terugwerkende kracht alsnog overprikkeld van. Pia en Harry waren nog niet weg of tante Riek stond alweer voor de deur. Mijn zus Els leek wel weer ingetrokken in het ouderlijk huis. Bezoek aan opa en oma, al dan niet in het ziekenhuis. Álle verjaardagen werden gevierd, dus reisden we van Castricum naar Zoetermeer en van Rotterdam weer naar Den Haag. Ook thuis werd geen verjaardag overgeslagen. Kerst en Oud en Nieuw idem dito. Nieuwjaar wensen bij opa en oma? Dan troffen we daar Harry, Pia, Kitty en Peter aan. En logeren, kinderen, oma, kleinkinderen, vrienden uit Duitsland, een bed was zo neergezet. Maar zo was het eigenlijk altijd al bij mijn ouders thuis. Mijn moeders zus tante Jopie had al eens gezegd: "Bij jou is het net hotel Stoot-je-hoofd-niet".
Daarnaast viel me op dat we enorm veel hebben gekaart in die jaren (Amerikaans jokeren). Sommige gebeurtenissen kan ik me werkelijk helemaal niets meer van herinneren, maar het staat beschreven dus is het gebeurd. Andere zaken kan ik me nog levendig voor de geest halen, en zo hier en daar ging er weer een 'och ja dat is ook zo'-luikje open. Kleinkinderen van mijn ouders werden geboren, verder leefde iedereen nog, ik had nog nooit een uitvaart bezocht, maar dat zou niet lang op zich laten wachten. Zelf voor het eerst verliefd wat heel ongemakkelijk was, het afvallen van twintig kilo na het zien van een foto waarvan ik schrok. Inmiddels mag er wel weer wat af, maar als ouder mensch moet je ook weer niet te mager willen zijn. Ik herhaal het maar weer eens: balans, daar gaat 't om.
 |
| Juli 1981 versus mei 1982. Min 20 kilo en iets meer zongebruind, dat kon toen nog. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten