Addicted

Ineens is het een item op het journaal en in de kranten: verslaving aan smartphones. Om je heen zie je het al heel lang dat mensen, veelal jongeren, geen moment zonder hun telefoontje kunnen.
De reden daarachter is dat ze bang zijn iets te missen, er groeit nu een generatie op die altijd overal op elk moment te bereiken (willen) zijn.
Ik kan me niets ergers voorstellen. Het is toch heerlijk om af en toe even te kunnen 'verdwijnen'?!

Even m'n eigen gedrag onder de loep genomen. Fijn vind ik het gemak waarmee je met WhatsApp even gauw iets kan doorgeven en zelfs met een groep een groepsafspraak kan maken in no time.
Verder bel ik eigenlijk nooit meer, alleen als het niet anders kan.
Omdat iedereen het druk heeft met van alles is Facebook een uitkomst dat je toch een beetje op de hoogte blijft van wat iedereen bezig houdt.

Ik heb mijn foontje niet de hele dag bij me of aan staan. Als ik werk ligt ie gewoon uitgeschakeld in m'n locker. Als ik boodschappen ga doen laat ik 'm gewoon thuis. Dat is ondenkbaar voor de echte addicts, die móeten in de pauze en onder het winkelen berichtjes checken en op ieder piepje direct reageren.

Via mijn werk kom ik met veel verschillende mensen in aanraking en wat mij daar smartphonetechnisch gezien aan opvalt is dat hoe lager op de maatschappelijke ladder hoe hoger de verslaving. M.a.w. uitkeringsgerechtigden met een telefoontje aan hun oor bevestigd om maar geen enkele kostbare seconde verloren te laten gaan is geen onalledaagse aanblik.