Bij monde van Malgorzata Bos, hoofdredacteur van de nieuwssite van de Poolse gemeenschap in Nederland zijn de Polen positief ingesteld wat Nederlanders op het moment over het algemeen niet zijn. Polen kijken met hoop naar de toekomst, zij vindt dit van toegevoegde waarde.
"Polen werken hard en de groep werkelozen onder hen is klein" weet Claudia Cenkala, directeur van het Poolse Centrum.
Waar Polen vooral met verbazing naar kijken is hoe Nederlanders met hun kinderen omgaan. In Polen is er een spreekwoord "Vissen en kinderen hebben geen stem" , ze onderhandelen niet, zoals Nederlanders met hun kinderen. Polen zijn veel formeler en houden van hiërarchie. Ze zouden hun kinderen niet laten schreeuwen in winkels of treinen en als dat dan toch gebeurt zeggen ze er meteen iets van. Zie meteen een reden waarom Polen goede hard werkende werknemers zijn, goede opvoeding als basis.
Vroeger was dat in Nederland ook zo, volwassenen konden kinderen tot de orde roepen zonder dat er meteen een vader of moeder met ze op de vuist wilde vanwege de kritiek op hun 'Gewenste Kind'.
Waar is het misgegaan? Hoe komt het dat kinderen van nu niet met teleurstellingen kunnen omgaan? Is het simpelweg omdat ze overal hun zin in krijgen? Waar komt ineens die, het lijkt wel nationale, incompententie voor het opvoeden vandaan? Waarom gaan volwassenen discussies met kinderen aan? Wat is er mis met duidelijke grenzen stellen en je daar als opvoeder ook aan houden?
Ik ben er erg voor om dit Poolse spreekwoord in de Nederlandse taal op te nemen en er vooral ook naar te handelen. Zoals Joan Collins al zei tijdens haar One Woman Show: "When I was young, children should be seen not heard"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten