Achtentachtig

Zoals iedere woensdag was ik gisteren bij mijn moeder met wie het redelijk gaat, ze is slecht ter been, en dat is iets wat ze wekelijks benoemd als "oud worden is fijn, maar oud zijn is niks aan". Gisteren hadden we het over haar aanstaande verjaardag volgende maand waarop ze 88 hoopt te worden, ze vertelde me een voorval wat ik zo'n leuk en aandoenlijk verhaaltje vond dat ik het graag wil delen.

"Ik weet nog goed", zo begon ze, "dat ik in de tram zat met Elsje, die moet toen zo'n jaar of 5 zijn geweest, ze zat naast me, toen er een oud vrouwtje moeizaam de tram binnen kwam. Ik nam Els op schoot en zei tegen het vrouwtje, 'Komt u hier maar zitten hoor'. Dat deed ze, en ze zei 'Het gaat allemaal niet meer zo makkelijk, ik ben al 88 jaar'. Ik keek het mensje eens aan en dacht: 88! wat ontzettend oud, ik kon me er geen voorstelling van maken. En nu word ik volgende maand zelf 88, en moet ik steeds denken aan dit voorval".

Zo zie je maar dat een ogenschijnlijk onbeduidende gebeurtenis je jaren later, in dit geval 58 jaar, zomaar heel helder in je herinnering op kan duiken.

In zo'n Haagse tram vond dit voorval plaats