Bij de tijd

Even terug naar 23 mei 2017, in het blogje van die dag maak ik onder de titel 'Het touwtje uit de brievenbus' gewag van het feit dat ik het mooie reisklokje van oma naar een klokkenmaker heb gebracht, omdat ie het niet meer deed. Om bij de werkplaats van de klokkenmaker te komen diende ik me door een (groot)handel van dierenbenodigdheden te begeven. Ik voelde me er wat unheimisch onder, maar we hadden net in de peptalk van Jan Terlouw te horen gekregen om wat meer vertrouwen in elkaar te hebben, hence het touwtje uit de brievenbus als titel, en de man had er verstand van, wist dingen van het klokje die klopten dus heb ik het klokje er achter gelaten.

Na de prijsopgave, die was best pittig, maar ik ging akkoord want het was een mooi klokje en van oma dus het waard in mijn ogen, bleef het stil. Als ik belde was ie er mee bezig, gooide er wat technische termen tegen aan, was op iets aan het wachten wat besteld was. Maar lang verhaal kort, ik heb na het eerste heen en weer gebel niets meer van de klokkenmaker vernomen en het klokje moet daar nog staan of hij heeft er iets anders mee gedaan en leeft nu stil in de buurt van Laren. Dat zou zomaar kunnen, een soortgelijk klokje was nog niet zo lang geleden bij 'Kunst en Kitsch' en was best wat waard. 

Ga ik daar niet achterheen? Vrienden hebben me bijna met vlakke hand in het gezicht geslagen, maar nee. Ik kom heus voor mezelf op als dat nodig is, maar in dit geval wint mijn verbouwereerdheid het van mijn verontwaardiging en gevoel van onrecht. Of om het beter uit te drukken, ik schaam de schaamte die die man eigenlijk zou moeten hebben. Hoezo laat je niets meer van je horen als je weet dat het een dierbaar erfstukje is. Maar ik denk meteen ook, het is zijn karma en niet het mijne. 

In eerste instantie tijdelijk stond er een ander klokje op de kast, maar die is kapot gegaan en ik kan niet tegen klokken die het niet doen, dus heb ik geruime tijd het zonder klokje moeten doen. En hoewel het zeker al bijna een jaar is, keek ik steeds naar die lege plek als ik de tijd wilde weten. Er moest een ander klokje komen maar wel één die in het interieur past. De zoektocht daarnaar heeft wat tijd in beslag genomen, maar gisteren heb ik dan een klokje gevonden die helemaal naar mijn zin is. Het is niet zo mooi als oma's klokje, maar ik ben er zeer content mee.

Moraal van dit alles is dat als je je ergens unheimisch bij voelt dat vaak niet zonder reden is. 

Het nieuwe klokje.

Het verloren gegane klokje.