Koffievisite

Als je haar aan de telefoon hebt denk je met een heel vrolijke dertig jarige te praten, maar ze is al 87 jaar, Nel, mijn voormalige collega. U weet het misschien nog wel dat ik vorig jaar september bij een bezoekje aan Den Haag out of the blue bij haar aanbelde en ze even goed moest nadenken wie ik ook alweer was. Na dertig jaar elkaar niet gezien te hebben is dat helemaal zo gek niet, maar al binnen luttele seconden viel het kwartje en hebben we een hele leuke ochtend gehad.

Dit moesten we zeker nog eens overdoen en we hadden een date ergens begin dit jaar, maar toen was er die vreselijke storm waardoor ook treinen niet gingen rijden en hebben we verzet, maar die datum ging ook niet door want toen was Nel ziek, griep. Voor de nieuwe koffieafspraak gisteren stond niets ons meer in de weg, mooi weer, de treinen reden en geen van ons beiden was ziek. Dus met een bos rozen, dit was immers een officieel aangekondigd bezoek, stond ik om 11.00 uur bij haar aan de deur, die Nel met een zwaai open deed. 'Het is ons dan toch gelukt', zei ze 'Kom binnen!'

Waar wilde ik zitten? Binnen of buiten? Buiten in haar tuin leek me goede keus, en aan de foto van mijn uitzicht hieronder zult u dat ook beamen. We hebben een heerlijke gezellige dag gehad, alsof we de dag ervoor nog met elkaar achter de toonbank hadden gestaan en nu verder gingen, zo voelde dat voor ons alle twee. Over hoe het nu met ons ging, maar we gingen natuurlijk ook naar het verleden, naar de jaren dat we samen op de boekenafdeling in V&D Leyweg stonden Ik kon haar vertellen hoe het met een aantal mensen ging waarmee ik nog contact heb. Ook het trieste bericht van het veel te vroeg overlijden van Ankie eerder dit jaar. Nel vertelde me dat onze collega Dien Esseveld inmiddels ook was overleden, de vorige keer was ze er nog. We constateerden samen dat we de rozen moeten plukken zolang als we kunnen. 

De tijd vloog om en toen ik in de late namiddag afscheid nam bezigde Nel het archaïsche gezegde: 'Wij kunnen vijf kwartier in een uur kletsen'. Ik ben dit keer bewust niet de oude wijk van waar ik ben opgegroeid ingegaan. Ik word daar niet per se vrolijk van, er is zoveel niet ten goede veranderd, dat het de geweldig leuke dag met Nel zou overschaduwen. Dit gaan we zeker nog vaker doen, wat een heerlijk mens!

De prachtige tuin van Nel.