History repeating

Iedereen weet nog waar ie was toen ie in april 1912 hoorde dat de onzinkbaar gewaande Titanic was vergaan, ik ook, ik was nog niet geboren. Van de 2228 opvarenden kwamen er 1523 om het leven. De ramp vond nu alweer 111 jaar geleden plaats maar spreekt nog steeds tot de verbeelding. Sinds die tijd zijn er boeken, documentaires en films over gemaakt. Tentoonstellingen in musea, interviews met sommige van de 705 overlevenden waarvan de laatste in 2009 is overleden, het blijft ons fascineren. 

Zeker toen het wrak in 1985 werd gevonden op zo'n 3800 meter diepte, was er weer veel interesse. Onderzoek uit 2019 wees uit dat grote delen van het schip zijn verdwenen door een metaal etende bacterie en men verwacht dat er over zo'n twintig-dertig jaar niets meer van het wrak over is.

Toen ik vernam dat vier miljardairs voor $250.000 per persoon samen met piloot Stockton Rush in een duikboot naar de enorme dieptes in de oceaan zouden gaan om naar de wrakstukken van de Titanic te gaan kijken was ik niet verbaasd. Mijn mensbeeld is over het algemeen niet zo rooskleurig, in dezelfde week heb ik gelezen en gehoord over Antoneta Gjokja, een medewerkster van Albert Heijn die 's morgens is doodgestoken op haar werk door een ex tbs'er die al eens eerder een moord had gepleegd, dat er zieke geesten zijn die babyaapjes martelen en vermoorden, dat filmen en er vervolgens andere zieke geesten zijn die dat kopen om er naar te kijken, er laagschedeligen zijn die stenen naar baby zeehonden gooien, ze oppakken om ermee op de foto te gaan, wetend dat de moeder dan niet meer terugkeert en het dier zal sterven, en randdebielen die in het Koningin Wilhelminabos de glazen panelen met daarop zo'n 20.000 namen van mensen die overleden zijn aan kanker aan gruzelementen hebben geslagen. Dan valt zo'n tripje om de verveling tegen te gaan van de vier puissant rijken nog wel mee. Ik vind het vooral smakeloos. 

Inmiddels weten we dat het duikbootje, wat aan geen enkele kwaliteitseis voldeed, is geïmplodeerd, niet heel verwonderlijk toen ik zag wat voor een ding het was, het leek wel speelgoed. Dat de ramp van de Titanic er nu vijf doden bij kan tellen is, zeker voor de familie en vrienden van de vijf, afschuwelijk, laat daar geen twijfel over bestaan.

Maar waar ik mijn hoofd maar niet omheen krijg is, dat je überhaupt zoiets wil, maar vooral dat 111 jaar naar dato op nagenoeg dezelfde plek vijf mensen om het leven zijn gekomen waar duizenden in doodsangst zijn geweest en er 1523 hun graf hebben gevonden. Het lijkt me een zeer beladen plek. Toch een gevoel dat hun ongewilde eeuwige grafrust werd verstoord door mensen die van gekkigheid niet meer wisten wat te doen met hun geld en er een pleziertripje van maakten. Daarnaast weer een 'kapitein' die niet wilde luisteren naar deskundigen die zelfs brieven hebben gestuurd naar OceanGate, waar Stockton de CEO van was, omdat ze zich ernstig zorgen maakten. 

Helemaal om van te ijzen is dat de vrouw van Stockton, Wendy, directe nazaat is van Isidor en Isa Straus. Hij was mede-eigenaar van warenhuis Macy's en zij behoorden tot de rijkste personen die in 1912 aan boord waren van de Titanic. Isidor wees een plek in de reddingsboot af omdat er nog vrouwen en kinderen werden gered en Isa wilde niet zonder haar man de boot verlaten, zij behoorden tot de 1523 slachtoffers. Het waren de groot-grootouders van Wendy. Alsof op een of andere manier de geschiedenis zich heeft herhaald. 

De vijf inzittenden van de verongelukte duikboot: Hamish Harding, Paul-Henri Nargeolet, Stockton Rush, Suleman Dawood en Shahzada Dawood.