De Ooievaart

Voor de vierde keer in mijn leven heb ik gisteren met vrienden de Ooievaart gedaan. Zij hadden het nog nooit ervaren en ik, als geboren Hagenaar, blijf het leuk vinden. De laatste keer was al best weer een paar jaar geleden, nog ver voor corona en ik meen dat we destijds halverwege de vaart van boot moesten wisselen omdat er werkzaamheden waren. Deze keer kon de tocht in één keer voltrokken worden. 

Het weer zat natuurlijk goed mee. Ik heb het al eerder gezegd, Den Haag is altijd thuiskomen, maar om met Harrie Jekkers te spreken 'De Haag is doâh de jare zau verandâhd, voâh mè toch veil te vlug'. Maar eerlijk is eerlijk, de Stationsweg, bij Hollands Spoor, die we afliepen op weg naar de Bierkade waar we moesten opstappen is ten goede veranderd. Dat kan ik niet zeggen van de binnenstad, maar de nieuwe tijd, net wat u zegt.

Remco en Pieter waren er al en we hebben even met malkander een kopje koffie gedronken alvorens we op naam werden afgeroepen om aan boord te gaan. Wij werden als eerste ontboden en konden dus op een mooie plek plaatsnemen. En hoewel ik deze rondvaart al vaker heb gedaan mag ik het graag nog eens doen eens in de zoveel tijd. Vanaf het water ziet zo'n stad er toch heel anders uit. Geweldig leuk zijn ook de vrijwilligers van de Ooievaart, échte Hagenaars, die met graagte en veel jeu vertellen over de stad, z'n geschiedenis en de bewoners. Het verschil tussen Hagenaars en Hagenezen bijvoorbeeld, die is tweeërlei. Hagenaars komen van het zand, Hagenezen van het veen, maar ook Hagenezen zijn geboren in Den Haag en Hagenaars zijn er niet geboren maar wonen er alleen. In feite ben ik dus in beide gevallen een Hagenees. 

Tijdens de vaart horen we ook hoeveel bekende schilders en schrijvers er hebben gewoond en gewerkt. We zien de soms afschuwelijke nieuwbouw, maar gelukkig ziet men de laatste tijd in dat het ook wat smaakvoller kan. De enorme megalomane hoge gebouwen van de ministeries, die eigenlijk te hoog zijn en daardoor ook allerlei gebreken kennen. En zo halverwege komen we langs de voormalige fabriek van Peco Suikerwerken waar de vermaarde snoepkettingen werden vervaardigd tot 1993. Heden ten dage zijn ze er nog steeds maar worden nu geproduceerd door van Melle. Het pand is een gemeentelijk monument en staat er dus nog steeds maar is nu in gebruik van het GGZ team van Parnassia. Wij kregen allemaal toch een snoepketting als herinnering aan de fabriek waar ze meer dan 45 jaar werden gemaakt. 

De rondvaart duurt zo'n 90 minuten en we hebben ervan genoten. Eenmaal weer op het land hadden we wel trek in een late lunch en die hebben we genoten op het leuke dakterras van Haagsche Bluf. De warmte en wellicht ook de wijn maakte loom, zodat we in de late namiddag weer op huis aangingen. Het was een fijne middag met lieve vrienden en Den Haag, hoe veranderd ook, het blijft mijn thuis. 

De Koninklijke Stallen met het wapen van Den Haag, die net even afwijkt
van het wapen dat we allemaal kennen, maar dit was het eerste ontwerp en
ze hebben het maar zo gelaten.

Een villa aan het chique Willemspark.

De voormalige Peco suikerwerkfabriek.

De snoepketting.

Dakterras van Haagsche Bluf.