De Sneeuwkoningin

Lennaert Nijgh was één van Nederlands beste tekstschrijvers meestal in één adem genoemd met Boudewijn de Groot met wie hij samen tijdloze nummers schreef, of op z'n minst stem gaf aan een generatie en een prachtig tijdsbeeld heeft neergezet van de jaren zestig en zeventig. De teksten van Lennaert zijn poëtisch te noemen en zitten vol met diepere lagen en verwijzingen.

'De Sneeuwkoningin' schreef hij voor Liesbeth List. Ik heb het al eens eerder gezegd, het is één van mijn favoriete nummers van haar. Onlangs hoorde ik tijdens de theatervoorstelling van Renée van Wegberg en haar muzikanten waarin ze stukken brengt van Liesbeth, Ramses Shaffy en Édith Piaf, dat 'De Sneeuwkoningin' was geschreven als tweeluik samen met het monumentale 'Pastorale'. Het was voor mij een openbaring en zo helemaal Lennaert. En toen ik het weer hoorde dacht ik: natuurlijk, dat ik daar zelf nooit op ben gekomen.

De Sneeuwkoningin

De wind streelt mijn haren van nevelsatijn

En stuift langs mijn mantel van sneeuwhermelijn

En boven alle bergen 

Zal ik heersen over dwerg en dal

Met adem van sneeuw

En met ijzel van eeuwen

Ben ik de kou

Ben ik het ijs

Ben ik de dood

Aaah ik ben de liefde 

Ik zwaai met mijn mouwen van weerwolvenbont

Een ijsbloemensluier daalt neer uit mijn mond

Het vuur glanst in de dwergenhut

Het dooft als ik de bergen schud

In regens verdwenen

Van ijs, gruis en stenen

Ben ik de kou

Ben ik het ijs

Ben ik de dood

Aaah ik ben de liefde

Mijn minnaar de zon keerde terug van zijn reis

Hij kust met zijn stralen mijn lichaam van ijs

En 's avonds bloost mijn bergen rood

Mijn tranen zijn der dwergen dood

Hij zal mij verwarmen

Ik smelt in zijn armen

Ben ik de kou

Ben ik het ijs

Ben ik de dood

Aaah ik ben de liefde

© Lennaert Nijgh, Boudewijn de Groot, Liesbeth List