Een tekst van Adriaan Booijen op muziek van Thérèse Steinmetz die het lied veertig jaar geleden ook heeft opgenomen. Het lijkt wel gisteren geschreven zo griezelig actueel is het.
Ik Heb Geen Antwoord Kunnen Geven, Mijn Zoon
Ik heb geen antwoord kunnen geven, mijn zoon
Ik ben blijven zwijgen, mijn zoon
Het nieuws deelde mede
Er wordt honger geleden
Ons brood stond gesneden
Voor mij en voor jou
Toen sprak je geweten
Je wilde verbeten
Dat elk kind z'n brood
Naar dat land brengen zou
Ik zag een droom van duizenden kinderen
Duizenden kinderen zingende gaan
Naar heilige streken
Gods wil was gebleken
Jaren verstreken
Maar geen kwam ooit aan
Ik heb geen antwoord kunnen geven, mijn zoon
Ik ben blijven zwijgen, mijn zoon
Jij vond dat de kerken
Te veel marchanderen
Met hen die regeren
Met machten alom
Ze zingen al jaren
Van vrede op aarde
Maar geen smeed de zwaarden
Tot ploegscharen om
Ik zag een droom van duizenden kerken
Duizenden kerken, statig een leeg
Groen lag het brood
Op de zilveren schalen
In de bokalen
De wijn vaal en veeg
Ik heb geen antwoord kunnen geven, mijn zoon
Ik ben blijven zwijgen, mijn zoon
Toen jij me kwam vragen
Hoe kan je verdragen
Dat een volk wordt geslagen
Van vrijheid beroofd
Je moet protesteren
Op straat demonstreren
Met allen ageren
Toen boog ik m'n hoofd
Ik zag een droom van regerende heren
Nobele heren, zindelijk een schoon
Ze zaten te knikken
Mij braaf toe te knikken
Maar ze deden geen pest
Nee geen flikker, mijn zoon
Ik heb geen antwoord kunnen geven, mijn zoon
Ik ben blijven zwijgen, mijn zoon
Maar ik wacht op de uren
Dat jij de structuren
De zieke structuren
Van heel dit bestel
Met macht zal saneren
Zal wenden en keren
Aan jou is dat antwoord
Aan jou als rebel
Maar zoon, pas dan op
Sluit niet één keer je ogen
Niet één keer je ogen
Al ben je vermoeid
Want als je niet waakt
Word je net zo genomen
Als ik die met dromen
De tijd heb verknoeid
Misschien zal jij eens antwoord geven, mijn zoon
Mijn mond bleef gesloten, mijn zoon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten