Fiets

Ik ben een positief mens, neem het leven en vooral mezelf niet te serieus, en zie overal de zonnige kant van in. Toch vind ik de mensheid over het algemeen niet zo heel erg leuk. Mensen van kleur die in alles discriminatie zien en zich per definitie achtergesteld voelen, mensen zonder kleur die menen dat alle tradities van hen worden afgepakt en zich chronisch opwinden omdat ze vinden dat 'je niks meer mag zeggen', om vervolgens van a tot z precies uit de doeken te doen wát je dan niet meer mag zeggen zodat ze het uiteindelijk toch zeggen.

Wereldwijd megalomane leiders die steeds meer naar rechts opschuiven, en om het in eigen land te houden, een overheidsinstantie die willens en wetens onschuldige burgers van fraude heeft beticht en hen de afgrond heeft ingeduwd, terwijl tegelijkertijd bewindslieden van bepaalde politieke partijen jarenlang hebben gefraudeerd en kasten vol met doofpotten hebben gehanteerd of het toch al niet misselijke salaris aangevuld zien met wachtgelden en riante reiskostenvergoedingen, die niet eens voor reizen worden gebruikt, en pas als de fraude uitlekt het willen toegeven of onder druk van de publieke opinie van de vergoedingen willen afzien.

Maar dan lees ik het verhaal van Mariella, en dan kleurt het mijn dag en voert mijn optimistische inslag weer de boventoon en heb ik toch weer hoop dat het toch nog wel goed zal komen met de mensheid:

"De fiets van mijn dochter via Marktplaats aangeboden. Er reageert een meneer die hem om 12.00 uur komt ophalen. Hij appt om 11.30 dat hij wat later is omdat hij wind tegen heeft. Wij hebben om 13.00 uur een andere afspraak en dus appen we terug dat we tot 12.45 thuis zijn.

Om 13.00 uur nog geen meneer gezien. Wij haasten ons naar onze andere afspraak. Appen nog wel dat we niet thuis zijn. Meneer reageert dat hij er bijna is. Om 14.00 uur gaat de voordeurbel, via de ring zien wij een meneer staan met een fiets.

Wij geven aan voorlopig nog niet thuis te komen, maar hij wil absoluut op ons wachten. Om 17.00 uur komen we thuis aanrijden. Meneer staat bibberend en klappertandend voor de deur. Hij kijkt heel blij. We vragen of hij niet even binnen wil komen maar hij wil snel de fiets zien.

Hij wil geen koffie, thee of fris. Als hij de fiets ziet is hij wederom blij. Hij koopt hem. Als wij vragen waar hij naartoe moet met twee fietsen en hoe hij dat gaat doen zegt hij: "Ik kom van het Asielzoekerscentrum, ik ben vanmorgen om 10.00 uur vertrokken en was er om 14.00 uur". 

Die man heeft gewoon vier uur gefietst voor een kinderfiets voor zijn dochter. Hij verteld dat hij pas negen maanden in Nederland is en uit Irak komt. Hij is druk Nederlands aan het leren. In Irak was hij docent en hoopt hier te mogen blijven en werken. 

De fiets heeft hij van ons gekregen. Dat wilde hij niet, maar wij wel. Na duizend maal dank deed hij de fiets op zijn bagagedrager richting huis. Weer vier uur fietsen, in het donker. Wat een enorm respect voor deze man. Beste Mehran ik hoop dat je mag blijven, dat je een baan vindt en dat je gelukkig mag worden. En dat je de glimlach op je gezicht houdt. Van mij diep respect en een kleine buiging."