Jos

Begin jaren tachtig werkte Robert Long nauw samen met Leen Jongewaard, ze maakten drie theatershows samen. Voor Leen schreef Robert aan aantal nummers die op de lp 'Leen Is Alive' verschenen. Eén van die nummers is 'Jos'. Later nam Robert het zelf ook op, maar voor mij is de versie van Leen Jongewaard ongeëvenaard.

Jos

En toen opeens was Josje dood

Hij had gewoon geen zin om door te leven

Hij heeft zichzelf als 't ware opgeheven

Hij heeft aan mij z'n laatste brief geschreven

Hij hield zich niet nog langer groot

Ik gaf hem de genadestoot

Soms denk je dat je iemand kent

Nou ja, ik kende Jos zo'n maand of zeven

Hoewel we eerst nogal op afstand bleven

Zag ik de echte Jos soms toch wel even

Als door een scheur in het cement

Dan kroop ie langzaam uit z'n tent

Wanneer we 's zomers de rivier afdreven

Kwam er een glimlach om z'n lippen zweven

Was ie wat minder bang zich bloot te geven

Dan was ie in z'n element

We raakten aan elkaar gewend

Hij zei niet veel in het begin

Ik wist niet of ik hem ooit zou bereiken

Als ik iets vroeg, begon ie weg te kijken

Hij zij alleen soms: 'Hou nou op met zeiken'

Z'n handen nors onder z'n kin

Verroerde urenlang geen vin

Hij wou zo graag een harde bolster lijken

Maar op den duur begon het schild te wijken

Liet ie wat meer van z'n gevoelens blijken

En ging ie op m'n vragen in

Kwam ie tevoorschijn zin voor zin

Hij had van alles opgekropt

Er was niks waar je Jos om zou benijden

Zijn ouders waren van elkaar gescheiden

En om de maand moest ie bij een van beiden

Waar ie met snoep werd volgepropt

En hij vertelde me beknopt

Hoe hij als kind z'n vader wakker gilde

Omdat ie liever naar z'n moeder wilde

En hoe zijn vader hem zijn bed uittilde

En in de kelder had gestopt

Te vroeg en veel te vaak geschopt

Hij zei: 'Misschien is het verkeerd

Maar ik denk steeds: was ik maar niet geboren

De mensen hebben hun gevoel verloren

Haast niemand wil zich aan een ander storen

Dat heb ik nou toch wel geleerd

Zelfs zal je werkelijk crepeert

Zal men proberen om je stem te smoren

Maar ieder mens wil toch bij iemand horen

Dat lot is mij dan zeker niet beschoren

Ik word haast overal geweerd'

En ik heb Jos opnieuw bezeerd

Had ik hem achteraf beschouwd

Toen hij dat zei maar naar me toe getrokken

En hem gezegd: 'We zullen samen knokken'

Maar ik zei niks, was van mezelf geschrokken

Een onvergefelijke fout

Maar God, ik voelde me zo oud

Hij schreef; 'Ook jij liet me weer los

Door niks te zeggen heb je toch gelogen

Want wat je wilde zag ik in je ogen

Ook jij, gevangen in je onvermogen

Jij bent nog meer dan ik de klos

je bent misschien een ouwe vos

Jij kan misschien op meer ervaring bogen

Jij kunt er tegen als je wordt bedrogen

Maar ik heb alles nog eens overwogen

Ik wil niet meer

Het beste, Jos'

© Robert Long, Leen Jongewaard