De nieuwe Minkema: In mijn ogen

Vorig jaar kondigde vriend Jan-Simon Minkema aan dat er een nieuwe dichtbundel zou komen waarvoor we ons konden inschrijven. Daar hoef ik niet lang over na te denken, dat heb ik meteen gedaan. En na een vervelende en kostbare tegenslag voor Jan-Simon lag ie gisteren in de bus. De titel van het boek is 'In mijn ogen' en op de eerste pagina vraagt Jan-Simon zich af: 'Kan een muze een man zijn?' Het blijkt een retorische vraag want meteen komt het antwoord: 'Ja, dat kan.'

Zijn muze is in dit geval een goede vriend van hem sinds jaren, George Beentjes. Als u hier klikt komt u op de website van George. Hij is componist en pianist en maakt composities voor piano en zang van gedichten uit de 18e en 19e eeuw van o.m. Heinrich Heine, Nikolaus Lenau en Rainer Maria Rilke. George kleedt zich graag in kleding uit die tijd maar tegelijkertijd is hij ook bokser. Die dualiteit is wat Jan-Simon zo bijzonder vindt, in het gedicht 'Gentleman George' beschrijft hij de transformatie van sportschool-boy naar bewoner van Brideshead. De rode draad in de 41 gedichten in deze bundel is het ouder worden en de positie die je dan, soms tegen wil en dank, inneemt. Maar een dichter leeft natuurlijk bij zijn dichterlijke vrijheid of zoals Jan-Simon het gedicht 'Godenzoon' besluit met '...als dichter kan en mag ik dat.'

En toch houdt Jan-Simon de realiteit in het oog, hij weet en kent zijn positie als oudere heer in de huidige maatschappij in het algemeen en in de regenbooggemeenschap in het bijzonder. Heel herkenbaar als mede oudere heer en wij lijken er dezelfde visie op op na te houden, hij heeft het over 'ogenvreugd' waar ik het vaak over 'vitamientjes voor de ogen' heb. Wij berusten erin, gelukkig maar, want buiten oorlog is er niets zo erg als mannen van een zekere leeftijd, zowel hetero als gay, die nog vinden dat ze 'jong' zijn en dientengevolge zich menen te moeten inlaten met meisjes/jongens die hun dochter/zoon zouden kunnen zijn. Ik heb gezien dat die meisjes en jongens er heel ongemakkelijk van kunnen worden maar die subtiele lichaamstaal lezen de heren niet, zeker als ze zijn over hun eigen onweerstaanbaarheid. Vaak mannen met wat overgewicht en met eigenlijk te weinig haar voor een kapsel maar er desondanks toch voor kiezen om het haar dat er nog is welig te laten tieren. Plaatsvervangende schaamte.

Maar laat het aan een dichter als Jan-Simon om daar prachtig over te dichten en te schrijven met een zweem van weemoed en gelatenheid, maar soms ook in your face, zoals in het gedicht 'Het oude man zijn': '...maar handen thuis, en geen geneuk'. Ik kan u de bundel 'In mijn ogen' ten zeerste aanraden. Zoals altijd is het een feest om te ontvangen, de zorg die Jan-Simon er aan besteedt is een cadeautje op zich. Op onderstaande foto's zal ik u erin meenemen. De enveloppe met het prachtige kaligrafie-handschrift van Jan-Simon heb ik buiten beschouwing gelaten voor zijn en mijn privacy.

Keurig in ribkarton verpakt.

Als cadeautje voor mij had Jan-Simon er de cd van George Beentjes bij gedaan. 
Die ga ik op een rustig moment eens beluisteren. Ik ben heel nieuwsgierig. 

Verpakt in mooi zwart cadeaupapier met gouden lint met handgeschreven kaart en een 
mooie boekenlegger. 

Het boek zelf verpakt in vloeipapier,
daar gaat mijn boekenhart van kloppen, hoor.

Uiteindelijk het boek met een prachtige
foto van George erop als de 'Gentleman composer' die hij is. 

Ik heb bundel 70 van de 300 die zijn
gedrukt.