Keerpunt

In aanloop naar het grote feest van Talitha ben ik in mijn hoofd bezig met wat ik zal aandoen, en zoals altijd komt dan zo net voordat het evenement plaatsvindt tot me wat het zal zijn. Mijn garderobe is vrij uitgebreid, er zitten dus kledingstukken tussen die ik niet vaak aanheb. Vrijdagavond haalde ik dat wat ik wilde dragen tevoorschijn en dacht: ik zal het even aandoen om te zien of het in werkelijkheid net zo matcht als in mijn hoofd, om vervolgens tot de ontdekking te komen dat het fabuleuze shirt wat ik aan wilde niet meer dicht ging, nou ja, het ging wel dicht maar dan kon ik niet meer bewegen noch ademen.

Nee, het was geen verrassing, ik weet zelf ook wel dat ik sinds ik niet meer sport en ik eet waar ik zin in heb veel te dik ben geworden. Voor mezelf verschuil ik me dan achter het feit dat ik qua leeftijd met één voet in het graf sta en dat je als ouder wordend mensch nu eenmaal wat zwaarder wordt. Tegelijkertijd weet ik ook dat als ik wat meer op mijn eten let en weer zou gaan sporten het er ook zo weer af is. Uw reactie op het bovenstaande is waarschijnlijk: Waarom onderneem je dan geen actie? Heel terecht opgemerkt van u. Mijn antwoord daarop zou dan iets zijn in de trant van 'dat (lekker eten en snoepen} is nog het enige wat ik heb'. Het doet denken aan mensen onder de armoedegrens die toch nog roken en die tussen twee hoestaanvallen door met een sigaret tussen de lippen hetzelfde zeggen. Kortom, geklets van een dronken aardbei.

Alsof het universum het mij ook onder de neus wilde wrijven kwam er bij Facebookherinneringen een foto van Talitha's verjaardagsfeest toen ze veertig werd. Op die foto was ik precies op het juiste gewicht, en ik sportte toen ook niet, ik lette gewoon op wat ik at. Sporten ben ik pas weer gaan doen na het faillissement van V&D omdat ik mijn dagen als uitkeringsgerechtigde toch invulling wilde geven. Op een bepaald ogenblik had ik de taille van een twink en een caboose waar men een twee euro muntstuk op kon laten stuiteren. Waarschijnlijk heb ik in die periode het shirt gekocht wat ik in eerste instantie aan wilde. Het heeft ooit gepast, anders hangt 't er niet.

Tot aan de lockdowns ben ik blijven sporten, en toen het weer kon met beperkingen heb ik ook door gesport, maar na die laatste lockdown had ik er geen zin meer in. Ik ontving het bericht van de sportschool dat alles weer kon met blijdschap, maar vervolgens ging ik niet. En nu heb ik dus overgewicht, geen morbide obesitas, maar toch. Het feit dat ik kleding niet meer pas is wel een eyeopener. 

Ik ben op een keerpunt beland. Blijf ik dik en zal ik mij vanaf nu in Demis Roussos achtige kleding gaan hullen of ga ik er wat aan doen. Vrienden stelden voor dat ik de gang naar de sportschool weer moet gaan maken. Ik heb even gegoogeld en ik word er niet vrolijk van, maar ik houd de mogelijkheid open, enkel niet meteen. Wat ik eerst ga doen is gewoon beter op mijn eten letten, dat is tien jaar geleden ook gelukt. Naar die sportschool kan ik altijd nog gaan, ik kan beginnen met thuis wat oefeningen te doen en es zien wat dat voor effect gaat hebben. Het heeft er ook mee te maken dat ineens alles tegelijk gaan doen niet iets is voor mij. Babystapjes. 

En ik doe het voor mezelf, hè, ik hoef niet meer in de vaart der volkeren een verloofde te scoren, die tijd heb ik (gelukkig) gehad. Maar ik moet eerlijk tegenover mezelf zijn en erkennen dat ik beter in mijn vel zit met wat kilootjes minder en mezelf niet voor de gek houden met 'als ik wil....' en 'gezien mijn leeftijd...', om natuurlijk ook niet door te slaan naar een middelbare man die vindt dat ie nog met de jeugd kan en moet meedoen. Niets is sneuer dan dat. Ik zal u op gezette tijden op de hoogte houden en u begrijpt dat dit neerzetten in mijn internationaal veelgelezen blog ook een stok achter de deur is die ik nodig heb. Ik ben soms net een mens.