In loving memory: Jeanne Calment

De Franse Jeanne Calment geldt als de oudste mens ooit van wie de geboorte- en sterfdatum officieel vaststaan. Ze werd geboren op 21 februari 1875 en is overleden op 4 augustus 1997 op de leeftijd van 122 jaar en ruim 5 maanden. Om even een indicatie te geven, ze was 14 jaar toen de Eiffeltoren was voltooid en ze heeft Vincent van Gogh ontmoet toen hij een schildersdoek kwam kopen in de stoffenwinkel van een familielid. Ze vindt hem lelijk, vies, slecht gekleed en koppig, bovendien rook hij naar alcohol. 

Fietsen was één van haar liefste bezigheden dat deed zo nog toen ze de honderd al gepasseerd was. Toen ze 117 was stopte ze met roken, wat ze vanaf haar 21e had gedaan, de reden had niet te maken met haar gezondheid, ze wilde, omdat ze bijna blind was, anderen niet vragen om haar sigaret aan te steken. 

Toen ze in 1965 90 was en geen erfgenamen meer had, sloot ze een lijfrentecontract af met de 47 jarige André-François Raffray. Hij zou na haar dood haar appartement krijgen. In ruil daarvoor zou hij Jeanne tot haar dood een maandelijkse toelage van 2500 frank betalen. Het leek een goede deal, maar André-François stierf nog voor Jeanne in 1995, waarna zijn weduwe de betalingen moest voortzetten. In totaal werd tweemaal de marktwaarde voor het appartement betaald voordat de weduwe het erfde. 

Tot aan haar dood bleef Jeanne scherp van geest en had humor. Toen ze 120 werd vroeg men haar wat voor toekomst ze dacht te hebben. Waarop ze antwoordde: 'Een hele korte'. Hier zijn wat uitspraken en levenswijsheden opgetekend uit haar mond:

• Ik ben verliefd op wijn
• Alle baby's zijn mooi
• Ik denk dat ik lachend zal sterven
• Volgens mij is God me vergeten
• Ik heb maar één rimpel en daar zit ik op
• Blijf altijd lachen. Dat is het enige hoe ik mijn lange leven kan verklaren
• Ik zie slecht, ik hoor slecht en ik voel me slecht, maar alles is oké
• Jong zijn zit tussen je oren, het hangt niet van iemands lichaam af. Ik ben eigenlijk nog steeds een jong meisje, het is enkel dat ik er niet meer zo goed uitzie de laatste zeventig jaar. 

Na een interview zei een journalist: "Madame, ik hoop dat we elkaar weer kunnen zien ergens volgend jaar". Waarop Jeanne antwoordde: "Waarom niet? U bent nog niet zo oud, u zal er vast nog wel zijn."